Κυριακή, Δεκεμβρίου 30, 2007

2008

...Κι όποιος είπε "Και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος...


ΕΥΤΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ
ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ...

ΥΓ: Ε κάντε κι ένα κλικ στο πεντάγραμμο για να τα πούμε και τραγουδιστά

Τρίτη, Δεκεμβρίου 18, 2007

ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ‘θελα να κουβαλώ
όλους τους ανθρώπους που αγαπώ επάνω στο κορμί μου.
Να τους ζώνομαι όπως οι βομβιστές

ντύνονται τις χειροβομβίδες τους.
Να τους κουβαλώ μέσα σε κάψουλες.
Όποτε τους χρειάζομαι πολύ να τις σκάω μία μία

κι εκείνοι να ξεχύνονται τριγύρω,
να μου μιλούν, να με πειράζουν,
να γελούν, να με νταντεύουν…
…να τα λέμε…

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

Άλλη μια "γραφικότητα"

Είμαι σίγουρη ότι για κάποιους –αν όχι για όλους- δεν είμαι παρά μια γκρινιάρα που επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα κι έχω σκεφτεί άπειρες φορές να μην ξαναμιλήσω γι` αυτά, τόσο για να μην κουράζω τους άλλους όσο και γιατί κάποιες φορές νιώθω κι εγώ απίστευτα κουρασμένη κι απογοητευμένη για να το κάνω. Όμως, από την άλλη, με πιάνει λύσσα όταν σκέφτομαι ότι ακριβώς αυτό θέλουν κι αυτοί. Ή να το βουλώνουμε ή, μέσω της επανάληψης, σταδιακά η φωνή μας να χάνει τη δύναμή της, να χαρακτηριζόμαστε «γκρινιάρηδες», «γραφικοί», «αιθεροβάμονες» κι ότι γενικότερα ματαιοπονούμε κι είμαστε στην κοσμάρα μας.
Γι` αυτό λοιπόν, γι` ακόμη μια φορά, εγώ θα πω ό,τι έχω να πω κι ο καθένας ας σκεφτεί ό,τι θέλει κι ας τα βρει μετά με τον εαυτό του.

Είναι απίστευτο και απίστευτα τραγικό το πώς έχουν καταφέρει με κάθε μέσο να αποπροσανατολίσουν τους ανθρώπους, να τους προβατοποιήσουν, να τους ξεφτιλίσουνε τελείως, τελικά!
Πριν από κάποια χρόνια απορούσε ο Άσιμος «Πώς γίνεται στον έναν παλαβιάρη, εξήγησέ μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν;»…

Τι θα ‘λεγε τώρα, άραγε;

Χιλιάδες όσοι βιώνουμε αυτήν την κατάσταση, που όλο και βαθαίνει και δεν ξέρω πού στα κομμάτια είναι ο πάτος επιτέλους. Εμείς δεμένοι σ` ένα καθεστώς ομηρίας –φτάσαμε να ελπίζουμε να μας δώσουν 6 ή 8 ώρες και στήνουμε και πανηγύρι αν τελικά μας το δώσουν!- που όλοι το αναγνωρίζουν και το κατακρίνουν και κανείς δεν λέει να το αλλάξει, άλλοι σε άλλες παγίδες που τους κρατούν σε ημιαπασχόληση, ανεργία, ανασφάλεια. Κι αντί να ξεσηκωθούμε όλοι μαζί και να τους πάρουμε τα σώβρακα, φάγαμε το παραμύθι ότι είμαστε ανίσχυροι. Αυτό που ακούς συνήθως, είναι «Μα εγώ δεν μπορώ να σώσω τον κόσμο» ή «Έτσι είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει»…ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Μας κάνανε να νιώθουμε υποτιμητικά για τον εαυτό μας, να χρεώνουμε σ` εμάς τα δικά τους εγκλήματα και τελικά –το θλιβερότερο απ` όλα, που όλοι το ξέρουν αλλά κανείς δεν το συζητάει- να βυθίζεται ο καθένας στη δική του σιωπή και θλίψη κι αντί να αντιδράσει να τρέχει σ` έναν γιατρό! Κι όποιος πει ότι δεν είναι αυτό αλήθεια –Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ- είναι ψεύτης! Ας δούνε πρώτα σε τι ποσοστά έχει φτάσει η κατάθλιψη στο πλέον παραγωγικό μέρος της κοινωνίας που δεν είναι άλλο από τη νεολαία.
Κι όταν με το καλό ένας ένας βγει από τη μαυρίλα του κι αρχίσει το χειλάκι του σιγά σιγά να ξαναγελάει, με τη βοήθεια διάφορων ουσιών ευφορίας, θα ξαναβρεί μπροστά του τα ίδια. Γιατί ο γιατρός θα αντιμετωπίσει ίσως πρόσκαιρα το σύμπτωμα.

Η αιτία όμως;
Σύντομα θ` αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι η πραγματικότητά του δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Πράγμα που θα τον οδηγήσει στην ίδια κατάπτωση κι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος.
Συγγνώμη, αλλά αν αυτό δεν είναι έγκλημα και μάλιστα μαζικό κι επίσημο, τότε τι είναι;

Γι` αυτό λοιπόν το έγκλημα ήθελα να μιλήσω. Κι αυτό το έγκλημα το κάνουν κατά κύριο λόγο αυτοί που κυβερνάνε ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ και βέβαια συνενοχούν και όσοι τους ψηφίζουν και σιωπούν, βαυκαλίζοντας τους εαυτούς τους πως έτσι θα βολέψουνε τον απαυτούλη τους. Και μετά παραπονιούνται κι από πάνω. Δεν ξέρω πώς μπορούν κι αποκοιμίζουν τη συνείδησή τους. Εγώ πάντως, δηλώνω την αηδία μου για όλους τους κι ας με χαρακτηρίσουν όπως θέλουν. Μ` αηδιάζουν οι «φιλήσυχοι πολίτες»! Που βέβαια, ούτε φιλήσυχοι είναι και σε καμία μα καμία περίπτωση δεν είναι ΠΟΛΙΤΕΣ! Εκτός αν έχουν αλλάξει έννοια οι λέξεις.

Κι όσο για τα «θύματα» της όλης ιστορίας, ας αγαπήσουν επιτέλους λίγο περισσότερο τον εαυτό τους κι ας αποφασίσουν να δράσουνε και ν` αντιδράσουνε. Και, συγγνώμη που θα γίνω πάλι γραφική, αλλά ο μόνος τρόπος ν` αντιδράσουμε είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ! Η απομόνωση, η σιγή και το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, προσωποποιώντας το πρόβλημα, δεν οδηγεί πουθενά. Άλλο ένα ψέμα στο οποίο μας κάναν να πιστέψουμε. Ότι το πρόβλημα είναι προσωπικό του καθενός μας. Ένα τριπάκι που πολύ τους έχει βολέψει. Λάθος! Το πρόβλημα αφορά την πλειοψηφία, η οποία στην πραγματικότητα –κι εδώ είναι το γελοίο- δεν έχει τίποτα να χάσει, ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε. Γι` αυτό και απορώ…

Τελειώνω. Αύριο έχει απεργίες, συλλαλητήρια, πορείες… Θ` ακολουθήσουν κι άλλες…
Η συμμετοχή είναι πολύ πιο σημαντική απ` όσο νομίζουμε. Κι επίσης, την φοβούνται πολύ περισσότερο απ` όσο φανταζόμαστε. Η αποχή είναι συμμετοχή στα σχέδιά τους εναντίον μας. Μην κοροϊδεύουμε λοιπόν τον εαυτό μας.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2007

Αη-ΟΑΕΔ

Και τελικά, ο αριθμός πρωτοκόλλου για το μαζικό αθλητισμό, «κληρώθηκε»!
Μας μάζεψε ο Δήμαρχος πριν υπογράψουμε τις συμβάσεις για να γνωριστούμε και μας είπε: «Για να είμαστε εξηγημένοι, να πούμε, και να μην πείτε μετά ότι δεν ήμασταν κι ότι σας κοροϊδέψαμε, να ξέρετε πως τα χρήματα θα τα πάρετε όταν μας στείλει το κονδύλιο η Γενική Γραμματεία.» Πότε είναι αυτό;…Σε ένα χρόνο…(και ΑΝ, συμπληρώνω εγώ, με βάση όσα ακούω και σε άλλους δήμους που δεν τα πήρανε ποτέ).

Πάντως, μας πήρε όλους, ο καλός μας! (ο νοών νοείτω)
30 γυμναστές! Πού να δουλέψουνε;
Οι μισοί…φύλακες σε αθλητικές εγκαταστάσεις!?
Ακούω και τ` όνομά μου…στον παιδικό σταθμό! Χαρά!

Τα παιδάκια, η καλύτερή μου!

Την επόμενη μέρα, στον προϊστάμενο αθλητισμού για να μας πει τι ακριβώς θα κάνουμε και να υπογράψουμε και τις συμβάσεις. Πόσες ώρες;…8 την εβδομάδα!!!
Τέλεια! Πάει η ανεργία!
Και τα χρήματα…7,5€/ώρα! Πόσο μας κάνει αυτό, το μήνα; 240€! Κι αυτά…σε ένα χρόνο…ίσως…

Εεε…συγγνώμη, απ` το ταμείο ανεργίας παίρνω 367 και τα παίρνω κάθε μήνα…Ξαφνικά νιώθω ευνοημένη που είμαι άνεργη!?!
Ναι…ευνοημένη…Τώρα, γιατί αυτό το σαν…«ΚΡΑΚ»… «ΚΡΑΚ»…; Έτσι κάπως…
…Σαν από άλλο κόσμο, λέω στον προϊστάμενο:
«Μήπως θα μπορούσα να το κάνω εθελοντικά, μόνο και μόνο για να είμαι με τα μικρά; Δε με συμφέρει να διακόψω το ταμείο.»
«Μα δεν γίνεται αυτό. Ξέρω ότι τα λεφτά δεν είναι ικανοποιητικά, αλλά όλοι τόσες ώρες πήρανε. Δες το σαν εμπειρία.»!!!...?......................
Για ποιο λόγο δουλεύουνε οι άνθρωποι;…Θυμίστε μου λίγο γιατί τώρα μπερδεύτηκα!...
Τα συμπεράσματα δικά σας…













Όσο για την πρωτοβάθμια
εκπαίδευση…Δεν ξεκίνησαν καν να παίρνουν ωρομίσθιους γυμναστές στα σχολεία γιατί κι αυτοί δεν έχουν λέει χρήματα!!!
(…Α τα τα τα…"...Στο μπουρδέλο σας θα κάνουμε τεράστιο πάρτυ!...")


…Μπα! Νομίζω πως δεν έχει νόημα να πω κάτι…
Μόνο, να! Μια που πλησιάζει και το νέο έτος (γεμάτο υποσχέσεις, όπως πάντα) κι επειδή μου ‘λεγαν ν` αγαπάω τους ανθρώπους και τις κατάρες δεν τις έμαθα, έχω κι εγώ να κάνω μια ευχή από τα βάθη της ψυχής μου, ειλικρινά! Μια ευχή σε όλους αυτούς που χειρίζονται τα πράγματα (με την αξία τους πάντα, βέβαια), φτιάχνουν τα συστήματα, ορίζουνε την εργασία και την ανεργία, με ακατανόητο για το φτωχό μυαλό μου τρόπο, και μοιράζουν τις δουλειές σα να ‘ναι ιδιοκτησία τους, περιμένοντας κι «ευχαριστώ» γι` αυτή τη «γενναιοδωρία» τους…ε, βέβαια, κάτι τους οφείλω κι εγώ.
Εύχομαι λοιπόν, όλα αυτά που μας προσφέρουν να τα απολαύσουν πρώτα πρώτα τα παιδιά τους! Ποτέ τους να μην γνωρίσουνε την ανεργία. Μα να δουλεύουν στα 8ωρα, με τρίμηνες, τετράμηνες, άντε οχτάμηνες το πολύ, συμβάσεις, για να ‘χουνε το χρόνο να ξεκουράζονται και λίγο ενδιάμεσα. Μην πάθουν και καμία υπερκόπωση!
Αυτό μόνο.

Και τώρα αποσύρομαι…
Θα πάω μια βόλτα κι από τον ΟΑΕΔ (που αν χρειαστεί να βγάλεις φωτοτυπία μια σελίδα, σε στέλνει να τη βγάλεις στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς!) γιατί τώρα που μπήκε ο Δεκέμβρης, θα ντυθεί Αη-ΟΑΕΔ, να μας δώσει και δώρο για τα Χριστούγεννα! Τι νομίζατε; Ότι δεν έχουμε και τα τυχερά μας;
…………………………………………………………
…Τι μοναξιά!...............
…………………..Ακούει κανείς???

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007

"Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ" - "Το Ρεστωράν στο τέλος του Σύμπαντος" ΝΤΑΓΚΛΑΣ ΑΝΤΑΜΣ


Μια που πλησιάζει καινούργια χρονιά, προτείνω κι εγώ με τη σειρά μου να «Γυρίσετε τον Γαλαξία με ωτοστόπ» και μετά να απολαύσετε το…Πιάτο Ημέρας σ` ένα «Ρεστωράν στο τέλος του Σύμπαντος»!!! Τα δύο πρώτα βιβλία μιας τριλογίας που αποτελείται από…τέσσερα μέρη!




… «Ένα γιγάντιο πτιφούρ πέρασε χοροπηδώντας κάπου στο βάθος.»…
…Κι ήταν αδύνατον να μην το ακολουθήσω κι εγώ χοροπηδώντας……
Η συνέχεια δικαιωματικά στα “Βιβλία” του par1saktou που το είχε προτείνει :-)…
Thnx!

Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Πες μου για το παράλογο...

Πες μου λοιπόν για το «παράλογο».…Πες μου και για το «λογικό».
Τι βλέπεις γύρω μας να είναι λογικό; Δείξτο μου και αμέσως θα σε πιστέψω! Θέλω πολύ να σε πιστέψω.
Ποιος θεσμός; Ποια συμπεριφορά; Τι απ` όσα βλέπουμε, ζούμε ή ακούμε;
Ποιος κανόνας που έχει θέσει η κοινωνία; Ποιο κρατικό σύστημα –εκπαιδευτικό, εργασιακό, οικονομικό…
Και ποια συμπεριφορά ανθρώπινη στην καθημερινότητά της;
Ποιος δεν φοράει μάσκα –αναρωτιέμαι…και στον ύπνο του;

(Εμένα, όταν κάποιος μ` εκνευρίζει, μ` αρέσει να τον σκέφτομαι την ώρα που κοιμάται, πιστεύοντας πως τότε δεν ταλαιπωρεί τον εαυτό του πιέζοντάς τον να υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο.)
Δείξε μου λοιπόν, ΜΙΑ έκφανση της ζωής που βλέπεις τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται φυσιο-Λογικά. ΜΙΑ!
Δείξε μου. Θα σε πιστέψω! Το ‘χω ανάγκη.
Γιατί εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι συμπεριφερόμαστε παράλογα παντού.
Και στα συναισθήματα (να και το πιο παράλογο) υπό το πρίσμα κάποιων «τύπων» ή –και καλά- μιας «ηθικής», ποιος ξέρει από πού φερμένης, πάμε και χώνουμε τη «λογική»!
Φοβόμαστε τις λέξεις, φοβόμαστε τις χειρονομίες, φοβόμαστε τις φωνές μας... φοβόμαστε πλαστά τους άλλους και ουσιαστικά τους εαυτούς μας. Κι επικαλούμαστε τη Λογική γι` αυτή την ανεπάρκειά μας και για τη δειλία μας να εκφραστούμε όπως φυσιολογικά κι αυθόρμητα θα εκφραζόμασταν.
Πείστε με λοιπόν για το αντίθετο.
Εγώ, το πιο λογικό πράγμα που βρίσκω σ` αυτή τη σουρεάλ πραγματικότητα, είναι τα συναισθήματά μου…

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ - ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι εδώ δεν πρόκειται για κριτική αλλά μάλλον για ένα «παραλήρημα» εντυπώσεων και συναισθημάτων.
Με το ξεκίνημά του ήμουνα πολύ συγκρατημένη. Έλεγα, εντάξει αλλά όχι σαν τα προηγούμενά του. Με διέψευσε εντελώς! Όσο προχωράει μοιάζει σαν κάτι που γεμίζει ενέργεια σιγά σιγά, ύπουλα σχεδόν, μέχρι που ξαφνικά σκάει και μένεις εμβρόντητος να δέχεσαι εικόνες, μελωδίες και συναισθήματα που δεν προλαβαίνεις ν` απορροφήσεις. Ιδιαίτερα από τη μέση περίπου και μετά, καλπάζει κανονικά και στο τελευταίο κεφάλαιο σου κόβει την ανάσα.
Ό,τι και να πω όμως, δεν έχει σημασία, γιατί νομίζω πως εδώ πρόκειται για προσωπικό βίωμα. Για εμπειρία ανάγνωσης, ξεχωριστή για τον καθένα.
Εγώ έβλεπα τις σελίδες να λιγοστεύουν και μ` έπιανε πανικός. Σα να έβλεπα με τρόμο μια κλεψύδρα ν` αδειάζει στο πάνω της μισό κι εγώ να μην μπορώ να κλείσω με το χέρι μου αυτή τη μικρή τρυπούλα που αφήνει την άμμο να περάσει στο άλλο της μισό.
Στις τελευταίες σελίδες είχα κλείσει πόρτες, παντζούρια, μουσικές, τα πάντα. Διάβαζα απομονωμένη εντελώς, ξεκομμένη απ` όλους κι απ` όλα. Κάθε σελίδα του τελευταίου κεφαλαίου από τρεις φορές. Και με το τέλος…Κεραυνοβολημένη από συγκίνηση. Έμεινα με το χέρι να κλείνω μόνη μου το στόμα, και να μη θέλω να πω τίποτα. Δεν είναι βιβλίο που συζητιέται. Προσωπική υπόθεση για τον καθένα και ταυτόχρονα ένας ύμνος για όλα: Για τους ανθρώπους, για τη Ζωή και σίγουρα, ο απόλυτος ύμνος στον έρωτα.

Είναι ο γνωστός Ζοζέ, που παίρνει μια υπόθεση εντελώς σουρεάλ για να σου πει τα πιο γήινα, τα πιο οικεία, τα πιο δικά σου πράγματα. Δημιουργεί κι εδώ τόσο δυνατές εικόνες με τόσο λιτό τρόπο που σε αφήνει άναυδο και συγκλονισμένο. Καταιγισμός εικόνων, συναισθημάτων, θα `λεγα και σκέψεων αλλά τι να σκεφτεί κανείς μετά απ` αυτό; Ολοκληρώνει ο Ζοζέ από μόνος του. Ποιος μπορεί ν` αμφιβάλλει για οτιδήποτε;
Και τόση μουσική…Ποτέ πριν ένα βιβλίο δε με γέμισε με τόση μουσική. Κι έπαθα κι εγώ αυτό που πάθανε κι οι άλλοι που το διαβάσανε. Έψαχνα να βρω το κομμάτι του Μπαχ.
Θέλω να το ξαναδιαβάσω απ` την αρχή. Έχω υπογραμμίσει άπειρα πράγματα, αλλά νομίζω ότι η απομόνωση κάποιων μεμονωμένων φράσεων ή παραγράφων, ξεκομμένων απ` το όλο κλίμα του βιβλίου, θα το αδικούσε πολύ ή θα το «χαλούσε» με πιθανές αποκαλύψεις. Γι` αυτό και δεν θα παραθέσω κανένα απόσπασμα, παρά μόνο ό,τι γράφει στο οπισθόφυλλο:

«Αν στο Περί τυφλότητος η τύφλωση ήταν καθολική, αν στο Περί φωτίσεως η φώτιση ήταν γενικευμένη, στο νέο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου, ο θάνατος λειτουργεί με διαλείψεις σε μια μικρή χώρα 10.000.000 κατοίκων, φέρνοντας σε απόγνωση, μετά την αρχική ευφορία, ασφαλιστικές εταιρείες, εργολάβους κηδειών, οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία, εκκλησία, κυβέρνηση, οικογένειες. Η μαφφία (με 2φ τη θέλει ο συγγραφέας) θα αναλάβει να δώσει λύσεις, αλλά ο θάνατος θα αντεπιτεθεί με τη μορφή μιας μυστηριώδους και γοητευτικής γυναίκας…
Το πιο πρόσφατο και εξαιρετικά ανθρώπινο μυθιστόρημα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα.»

Ο τίτλος του πρωτότυπου ήταν «Διαλείψεις Θανάτου» και κατά τη γνώμη μου του ταιριάζει καλύτερα.
Τελειώνοντας, έχω την ανάγκη να πω κι εγώ στον Σαραμάγκου –όπως η γυναίκα του βιβλίου στον τσελίστα- «Ήρθα μόνο για να σας ευχαριστήσω για τη συγκίνηση και την ευχαρίστηση που ένιωσα ακούγοντάς σας.»
Προσωπική εμπειρία λοιπόν για κάθε άνθρωπο και για τους εραστές της Λογοτεχνίας, απλά ηδονή!
…Αναρωτιέμαι τι άλλο θα γράψει μετά απ` αυτό!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
στην καταπληκτική, γι` ακόμη μια φορά, μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά.
Καλή Ανάγνωση!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

The Thief

“Why does the Dawn creep up
With her face so grey and pale?
Surely she should come
Smiling, without fail.
She is the special one”,
The Twilight Fairies say.
“For to the world she brings
Every brand new day.”

Here is the creeping Dawn
With face so pale and grey.
“Oh,” sh
e says, “how I wish
That night might always stay

Over the sleeping land.
For then I would not stray
Into the world to steal
All pleasant dreams away.”



Margaret Tarrant`s
Twilight Fairies

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007

......

Και το έψαχνα τόσο καιρό!
Και μου τηλεφωνούν τώρα και μου λένε πως κάποιος έβγαλε αυτό στο you tube.
Και πατάω τα κλάματα επί τόπου!
Και μου `ρχεται όλος ο παιδικός συναισθηματικός μου κόσμος
κατά-κούτελα…κατά-καρδα…κατά-κορμα…στα μούτρα τέλος πάντων.
Τη μισώ τη νοσταλγία!
Αλλά αυτό είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει!



Βάζω λοιπόν κι εγώ τους τίτλους της αρχής...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007

Μη με πρωτοκολλείτε άλλο!

Το δωμάτιό μου, ένα χάος!
Βιβλία, χαρτιά, προκηρύξεις, αιτήσεις…
Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…
Όλα σε ετοιμότητα!
Βιογραφικά, φωτοαντίγραφα ταυτότητας, ΑΦΜ, πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης, φωτοτυπίες πτυχίων Πανεπιστημίου, ξένων γλωσσών…
Υπεύθυνη δήλωση: «Είμαι άνεργη»...

Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…και…χαρτάκια!...
Γιατί, άλλο τα χαρτιά κι άλλο τα χαρτάκια.
Χαρτάκια μ` αριθμούς.
Αριθμοί.
Αριθμός πρωτοκόλλου 467 (σεμινάριο…)
Αριθμός πρωτοκόλλου 625 (εταιρεία…)
Και τηλέφωνα:
«Καλημέρα. Αρχίσατε να καλείτε ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς;»
«Ποια ειδικότητα;»
«Φυσικής Αγωγής»
«Εεε, δεν μας ήρθε ακόμη πίστωση. Δεν έχουν χρήματα.»
…!!!…Καλά. Ας μη βρίσω τώρα. Λάθος άτομο έτσι κι αλλιώς.
Στην άκρη το ακουστικό.

Στο γραφείο ξανά.
Χαρτιά…χαρτιά…χαρτιά…Χαρτάκια…
Αριθμός πρωτοκόλλου 179 (μαζικός αθλητισμός)
Αριθμός πρωτοκόλλου 538 (συμμετοχή στο…)
…Αυτό πάλι, τι χαρτί είναι;
Αίτηση για…Ωπ! Αυτή την έστειλα με email! Τι γίνεται;
Άλλα τηλέφωνα:
«Καλημέρα. Σας έστειλα μια αίτηση για την προκήρυξη…..Τη λάβατε;»
«Μια στιγμή να κοιτάξω…..Ναι. Αριθμός πρωτοκόλλου…»
ΣΤΟΟΟΠ!!! Μην πείτε άλλον αριθμό!
Μη με πρωτοκολλείτε άλλο!
Θα ουρλιάξω!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007

Τελεία.

Να είμαι πιο κοινωνική
Να χαμογελάω περισσότερο
Να μιλάω το ίδιο σε όλους
Να σέβομαι τους μεγαλύτερους κι ας λένε ό,τι τους έρθει στο κεφάλι
Ν` αγαπώ τους συγγενείς γιατί έχουμε ίδιο αίμα
Να μην παθιάζομαι τόσο με πρόσωπα και καταστάσεις
Να μην είμαι τόσο παρορμητική
Να μην δένομαι τόσο εύκολα και τόσο πολύ
Να μαλώνω με σύνεση
Να νευριάζω ήσυχα
Να το ξεπερνάω γρήγορα
και να συμπεριφέρομαι σα να μην έγινε τίποτα.

Με πρήξατε!
Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ!
“Γλυκιά”…θα είμαι μόνο όπου θέλω εγώ!
Τελεία ●

Κι όσο για τον σεβασμό, εγώ υποκλίνομαι μόνο στα μικρά παιδιά
και σ` ό,τι μ` έκανε να το ερωτευτώ, έστω και για μια στιγμή.

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

ΗΜΕΡΑ ΛΕΥΚΟΥ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΟΥ

Έναν πολύ ενδιαφέρων αγώνα ποδοσφαίρου –αν και συμβολικό- είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το Σάββατο, 13/10, στις 11:00 το πρωί, στο γήπεδο 5x5 της Μίκρας, για τον γιορτασμό της ημέρας λευκού μπαστουνιού (για πρακτικούς λόγους, 2 μέρες πριν), όπως έχει οριστεί η 15η του Οκτώβρη.
Ο αγώνας διοργανώθηκε από την Αθλητική Ένωση Τυφλών Θεσσαλονίκης «ΠΥΡΣΟΣ».
Αν και πραγματοποιήθηκε σε χαλαρό κλίμα, ωστόσο εμένα μ` εντυπωσίασε το πείσμα και η επιμονή των ανθρώπων αυτών, η προθυμία τους να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, η διάθεσή τους να παίξουν. Γιατί ένας αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα σε τυφλούς είναι πολύ πιο σκληρός και πρόσφορος σε τραυματισμούς.
Ο αγώνας διήρκησε πολύ λιγότερο απ` το κανονικό, καθώς ήταν περισσότερο συμβολικός, κάτι σαν επίδειξη τεχνικής, σαν πληροφόρηση και για εμάς, τους υπόλοιπους ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, πέρα απ` αυτά που βλέπουμε και γνωρίζουμε ως τώρα.
Μετά το τέλος του αγώνα, οι ποδοσφαιριστές του ΠΥΡΣΟΥ, ιδιαίτερα φιλικοί και φιλόξενοι, μας πρόσφεραν αναψυκτικά και μπισκοτάκια. Ήταν πρόσχαροι, με χιούμορ και πρόθυμοι να μας μιλήσουν.

Από τον πρόεδρο της ομάδας, κ. Μπάμπη Τοκατλίδη, έμαθα καναδυό πραγματάκια για το δικό τους ποδόσφαιρο:
Κάθε ομάδα κατεβάζει 4 τυφλούς παίχτες συν τον τερματοφύλακα, ο οποίος βλέπει, και άλλους τόσους που κάθονται στον πάγκο. Σύνολο 10. Ο αγώνας διαρκεί 2 20λεπτα και διεξάγεται σε γηπεδάκια 5x5 με μπάλες ειδικά προσαρμοσμένες, πιο βαριές για να μην αναπηδούν και με κουδουνάκια στο εσωτερικό τους για να ακούγονται και να μπορούνε να τις βρίσκουν. Κάποιοι κανόνες είναι επίσης προσαρμοσμένοι. Ο προπονητής καθοδηγεί από το κέντρο και κάποιος που βλέπει βρίσκεται επίσης πίσω από κάθε εστία και καθοδηγεί πληροφορώντας για τις θέσεις των παιχτών, της μπάλας κλπ. Οι πάιχτες φοράνε μάσκες για να είναι βέβαιο ότι κανείς δεν βλέπει τίποτα. Προκειμένου ν` αποφευχθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των παιχτών που ορμούν στην μπάλα, χρησιμοποιούν την λέξη «Βόϊ!» ως προειδοποίηση. Γενικά, η φωνή, ο λόγος, η ομιλία μεταξύ των παιχτών είναι απαραίτητη, έτσι ώστε να μπορούν να προσανατολίζονται, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται. Γι` αυτό επίσης, απαιτείται ησυχία από εξωτερικούς παράγοντες.Δυστυχώς, η συμμετοχή των ίδιων των τυφλών στο ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο μεγάλη γιατί ακριβώς πρόκειται για ένα αρκετά βίαιο, σκληρό παιχνίδι, εύκολο σε τραυματισμούς.
Ο ΠΥΡΣΟΣ είναι η μία από τις 2 μόνο (δυστυχώς) ποδοσφαιρικές ομάδες τυφλών που υπάρχουν στην Ελλάδα και στα 10 χρόνια της ύπαρξής της είχε σημαντικές διακρίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από τις 30/11 ως τις 3/12, στο γήπεδο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη, θα διεξαχθεί και επίσημο τουρνουά ποδοσφαίρου τυφλών με συμμετοχή ομάδων του εξωτερικού.

Χάρηκα πολύ και που παρευρέθηκα στη συγκεκριμένη εκδήλωση και που γνώρισα τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούμε κάποια στιγμή και για κάτι πέρα απ` αυτά που βλέπουμε καθημερινά; Μήπως πρέπει να βγούμε κι εμείς απ` τον δικό μας μικρόκοσμο και να ανακαλύψουμε την γοητεία σ` όλους τους παράλληλους κόσμους που αναπνέουν ακριβώς δίπλα μας;…Φαντάζομαι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να βγούμε και από την δήθεν μιζέρια μας.

ΥΓ: Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης και κάποιοι πολιτικοί. Αυτό ίσως να ενδιέφερε περισσότερο κάποια τηλεοπτικά κανάλια ή σταθμούς ραδιοφώνου, αλλά για το δικό μου μπλογκ, η ουσία βρίσκεται αλλού, γι` αυτό και δεν θα τους αναφέρω.

Φένια

Τρίτη, Οκτωβρίου 16, 2007

Εξορκισμός

Είναι μερικές φορές που τα γεγονότα σου κλείνουνε το στόμα.
Λέξεις που δεν τις λες τότε που πρέπει γιατί «πάντα υπάρχει χρόνος».
Δυο μέρες πριν, πάλεψες τη δική μου, άνευ σοβαρής ουσίας, μελαγχολία με τέτοιο πείσμα και σιγουριά που παρέδωσα τα όπλα. Και ντρέπομαι γιατί εγώ, τώρα που πρέπει, δεν έχω τι να πω. Μόνο «Γαμώτο!» λέω και ξαναλέω, κι έχω γεμίσει θυμό για τα...ξαφνιάσματα της τύχης, αλλά ξέρω ότι δεν βοηθάει αυτό.
Η πραγματικότητα γίνεται πάρα πολύ πραγματική και ξεπερνάει σε τραγικότητα και την πιο τρελή φαντασία.
Το μόνο που τουλάχιστον θέλω να πω είναι ότι είμαι κι εγώ εδώ, μαζί με όλους τους άλλους, κι ενώνω την αγάπη μου για σένα με τη δική τους. Και θα χορεύουμε όλοι μαζί τις ροκιές του Σημάν για να ξορκίζουμε και θεούς και δαίμονες και…περιστάσεις. Και θα χτυπιόμαστε για να τιμούμε δυνατά ό,τι αγαπημένο. Κάθε βράδυ, όπως πάντα!

ΥΓ: Επειδή το μήνυμα είναι πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο κι επειδή ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω κάτι πιο αποτελεσματικό απ` αυτό, νομίζω πως τα σχόλια περισσεύουνε. Γι` αυτό τα αποσύρω.
……..Ευχαριστώ.
Φε

Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007

...μολυβένιε

Με ξύπνησε μία βροντή. Άνοιξα το παράθυρο στη βροχή.
Σήμερα η μέρα δεν πληγώνει με φως.
Σκέφτομαι…Δύο επιλογές με την ανάλογη μουσική υπόκρουση.
Ή να βάλω κάτι ρυθμικό και ν` ακολουθήσω με το σώμα το ρυθμό
ή ν` αφήσω ν` ακούγεται το τραγουδάκι της βροχής και να μελαγχολήσω μαζί της τη μελαγχολία που μ` αρέσει…
Τελικά, η βροχή δεν μου τραγουδάει…
Κάτι κορναρίσματα απ` το δρόμο, κάτι φρένα…κι απ` το παράθυρο βλέπω μονάχα τοίχους.
Θα βάλω μουσική, λοιπόν…
«…Μου είπες, σήκω απ` τις στάχτες σου…»
Το μπουκάλι στο πάτωμα. Σκόνταψα πάνω του, μα έπεσε εκείνο, όχι εγώ.
Ok, λοιπόν! Καλά είμαι.
Δεν το σήκωσα. Το άφησα πεσμένο…
«…αν κοιτάς μακριά…»
Η βροχή πέφτει λοξά. Μπαίνει απ` το παράθυρο και βρέχει το χαλάκι.
Ούτε και το παράθυρο το κλείνω…
Στο cd player πάτησα κατά λάθος το shuffle και επιλέγει μόνο του τι θα παίξει…
Το αφήνω κι αυτό στην τύχη. Ας παίξει ό,τι θέλει…
«…να προσέχεις, μολυβένιε…»
…Νομίζω ότι σήμερα δεν θ` αντισταθώ σε τίποτα.
Θ` αφήσω να γίνουν όλα όπως θα `πρεπε.
Χωρίς τη δική μου παρέμβαση.
Μόνο θα τα παρατηρώ.
Ακόμα και στο τηλέφωνο, θα περιοριστώ στο «Ναι» και θ` αφήσω τους άλλους να μιλούν.
ΑΝ το σηκώσω!...
«…πρώτα λιώνουν την καρδιά…»

Θα καθήσω στο πάτωμα, κολλημένη στον τοίχο, με τα γόνατα αγκαλιά.
Μόνο καφέ θα κάνω…….Ίσως και κάνα…
…Κι αν δε μου βγει καλός κι αυτός, θα τον πιω όπως και να `ναι.
«…Ψάχνεις να βρεις την Αλήθεια…Λες να υπάρχει στ` αλήθεια; Εδώ δεν ξέρεις αν υπάρχεις εσύ…»……………..
………………............................
Όλα θα τα δεχτώ όπως έρθουν…


Κουράστηκα να το παλεύω…


.......................................................

Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007

ΝΕΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Α. ΔΡΟΥΖΑ

Ήμουν έτοιμη να βγάλω αντίστοιχο ποστ, αλλά ο φίλος μου sebs από τη Λέχη Ανάγνωσης Άνω Τούμπας, με κάλυψε πλήρως. Γι` αυτό και αντιγράφω το δικό του:

Να πάρει άμεσα θέση το ΕΣΡ

Πρός: ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ (Ε.Σ.Ρ.)Πανεπιστημίου & Αμερικής 5, 10564 ΑθήναΤηλ.: 210-3354500, Fax: 210-3319881, Email:ncrtv@otenet.gr

Συντασσόμενοι με την κίνηση και των υπολοίπων bloggers κατά των εξευτελιστικών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκπομπών της Δρούζα, καταγγέλλουμε την εκπομπή "ΜΠΟΡΩ" του Star Channel που προβλήθηκε στις 5-10-2007 με παρουσιάστρια τη αμφιλεγόμενη για το δεοντολογικό των εκπομπών της δημοσιογράφου Άννας Δρούζα.Η εκπομπή της πρόβαλε videos και φωτογραφίες τα οποία είχαν ως κεντρικά πρόσωπα τα παιδιά από το μοιραίο τροχαίο στα Τέμπη, λίγες ώρες πριν από το ατύχημα που κόστισε τη ζωή σε 21 από αυτά.Απαιτούμε από το ΕΣΡ να διακόψει αμέσως αυτή την εκπομπή ως πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας που εκμεταλλεύεται και εξευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια σε στιγμές ανθρώπινου πόνου.Το e-mail αυτό θα δημοσιευτεί και σε πλήθος blog όπως επίσης και σε διαδικτυακές εκπομπές μας μέσω shoutcast.com και live365.com και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η όποια απόφαση του Συμβουλίου να περάσει από έντονη κριτική όχι μόνο στα Ελληνικά blogs αλλά από ολόκληρη την κοινότητα των bloggers, ως επίσης των επισκεπτών και των διαδικτυακών ακροατών σε ολόκληρο το διαδίκτυο.

Δυο κουβέντες απο εμένα. "Κόψτε την"

Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007

Ο Κούντερα ψιθυρίζει σε ρυθμούς βαλς...

«…Πάνε ν` αποδείξουν πως η φυσιογνωμία ενός ανθρώπου είναι αποτύπωμα της ψυχής του. Απόλυτη ανοησία…Αν δεν είχα κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη κι έπρεπε να περιγράψω την εξωτερική μου εμφάνιση με αυτά που ξέρω από μέσα μου για μένα, το πορτρέτο μου δεν θα έμοιαζε καθόλου μ` αυτό που βλέπεις εσύ όταν με κοιτάς! Δεν είμαι καθόλου αυτό που μοιάζω!...»

«…Ο πόθος για τάξη θέλει να μετατρέψει τον κόσμο των ανθρώπων σε ανόργανο βασίλειο, όπου τα πάντα θα προχωρούν, τα πάντα θα λειτουργούν υποταγμένα σε μια απρόσωπη θέληση. Ο πόθος για τάξη είναι ταυτόχρονα πόθος θανάτου, γιατί η ζωή είναι μια διαρκής παραβίαση της τάξης. Ή αντίστροφα, ο πόθος για τάξη είναι το ενάρετο πρόσχημα με το οποίο δικαιολογεί τις θηριωδίες του το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο…»

«…Ακόμα κι ο πιο ηλίθιος μπορεί να ρίξει μια γυναίκα…Το θέμα είναι να ξέρει κανείς και πώς να την αφήσει…»

«…Το μπόξερ αλώνιζε μες στο δωμάτιο γεμάτο περιέργεια, εντελώς ανίδεο για τον κίνδυνο απ` τον οποίο μόλις είχε γλιτώσει…Η ανεμελιά με την οποία εγκλιματίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά σ` ένα ξένο δωμάτιο κι έπιασε φιλίες μ` έναν άγνωστο ήταν σχεδόν ύποπτη κι έμοιαζε να πλησιάζει στα όρια της βλακείας…Πάντα του άρεσαν τα σκυλιά. Ήταν οικεία, στοργικά, αφοσιωμένα και μαζί παντελώς ακατάληπτα. Ποτέ δε θα μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει μες στο κεφάλι και την καρδιά αυτών των έμπιστων και χαρούμενων απεσταλμένων της ακατάληπτης φύσης…»

«…Προσπαθούσε να χωνέψει καλά την ιδέα πως εγκαταλείπει τη χώρα του…Δεν ένιωθε καθόλου λύπη αλλά δεν ήθελε και να βιαστεί…ένιωθε να τον κυριεύει και πάλι αυτή η αναποφασιστικότητα, αυτή η απραξία που είχε γίνει ανέκδοτο στον κύκλο των γνωστών του, επειδή υπέκυπτε σ` αυτήν όταν ακριβώς οι περιστάσεις απαιτούσαν αποφασιστικότητα κι ενεργητικότητα…»

«…Και φυσικά πρέπει να σκεφτώ και σε τι κόσμο θα στείλω το παιδί μου. Γρήγορα θα μου το αρπάξει το σχολείο και θα του γεμίσει το κεφάλι με ανακρίβειες, που μάταια τις πολεμούσα μια ζωή εγώ. Θα ΄πρεπε δηλαδή να βλέπω εγώ το γιο μου να γίνεται μπρος στα μάτια μου ένας ηλίθιος κομφορμιστής; Ή μήπως θα ΄πρεπε να του ενσταλάξω τις δικές μου ιδέες και να τον βλέπω να υποφέρει, έτσι όπως θα σύρεται στις ίδιες συγκρούσεις μ` εμένα;…»

«…Πίστευε στην απιστία του άντρα της, όπως πιστεύει ένας χριστιανός στην ύπαρξη του Θεού. Μόνο που ο χριστιανός πιστεύει στο Θεό με την απόλυτη σιγουριά πως δεν θα τον δει ποτέ. Στη σκέψη πως εκείνη τη μέρα θα δει τον Κλίμα με άλλη γυναίκα, η Κάμιλα ένιωσε τον ίδιο τρόμο μ` έναν χριστιανό που θα του ΄λεγε τηλεφωνικά ο Θεός ότι θα πάει σπίτι του για φαγητό…»

«…στην αγκαλιά του Μπέρτλεφ αφήνει τους τελευταίους στεναγμούς ηδονής…Ο Μπέρτλεφ τη χαϊδεύει σα να ήταν μικρό κοριτσάκι, κι αυτή νιώθει πραγματικά μικρή. Μικρή όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε κρυφτεί έτσι στο στήθος κανενός) αλλά και μεγάλη όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε νιώσει τέτοια ηδονή). Και τ` αναφιλητά της, με τις σπασμωδικές κινήσεις, την ταξιδεύουν σε αισθήματα ευδαιμονίας, εξίσου άγνωστα γι` αυτήν ως τώρα…»

«…Σ` αυτή τη χώρα δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τα πρωινά. Ξυπνάνε βίαια μ` ένα ξυπνητήρι που διακόπτει τον ύπνο τους με μια τσεκουριά και παραδίδονται αμέσως σε μια ολέθρια τρεχάλα. Μπορείτε να μου πείτε τι σόι μέρα θα είναι αυτή που ξεκινά με μια τέτοια πράξη βίας; Τι θ` απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι που δέχονται καθημερινά ένα μικρό ηλεκτροσόκ απ` το ξυπνητήρι τους; Μαθαίνουν κάθε μέρα στη βία και κάθε μέρα ξεμαθαίνουν την απόλαυση. Αυτά τα πρωινά, ακούστε με που σας λέω, καθορίζουν το χαρακτήρα των ανθρώπων…»

«…Τι της είπε εκείνος ο άντρας; Πως φεύγει για πάντα. Μια απέραντη, γλυκιά νοσταλγία της έσφιξε την καρδιά. Όχι μόνο η νοσταλγία αυτού του άντρα, αλλά και της χαμένης ευκαιρίας. Νοσταλγούσε όλες τις ευκαιρίες που άφησε να περάσουν, να φύγουν, ευκαιρίες που τις απέφυγε, ακόμα και ευκαιρίες που δεν της έτυχαν ποτέ…»

«…Όπως όλοι μας, ο Κλίμα θεωρούσε πραγματικότητα μόνο ό,τι ερχόταν στη ζωή του από τα μέσα, προοδευτικά, οργανικά, ενώ ό,τι ερχόταν απ` έξω, απότομα και τυχαία, το έβλεπε σαν εισβολή του εξωπραγματικού. Αλίμονο! Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το εξωπραγματικό…»

Ε σταμάτα! Θα το αντιγράψεις όλο!...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ - ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

“… «Ναι, αλήθεια, ήρθατε την κατάλληλη στιγμή», του είπε.
«Το ξέρω»
Ωστόσο, κάτι της διέφευγε: «Μα γιατί; Γιατί ψάξατε να με βρείτε;»
«Γιατί σας αγαπάω.»
Η λέξη «αγαπάω» ειπώθηκε πολύ απαλά, κι όμως γέμισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο.
Η Ρούζενα χαμήλωσε τη φωνή: «Μ` αγαπάτε;»
«Ναι, σας αγαπάω.»
Αυτή τη λέξη της την είχε ήδη πει ο Φράντισεκ και ο Κλίμα, αλλά απόψε την είδε πρώτη φορά όπως ακριβώς είναι όταν έρχεται ακάλεστη, απρόσμενη, γυμνή. Σαν θαύμα μπήκε η λέξη αυτή μες στο δωμάτιο. Ήταν κάτι παντελώς ανεξήγητο, αλλά γι` αυτό και της Ρούζενας της φαινόταν πραγματικό, γιατί τα ουσιαστικότερα πράγματα στον κόσμο αυτό υπάρχουν χωρίς εξήγηση και χωρίς λόγο, αντλούν το λόγο της ύπαρξής τους από τον εαυτό τους…”


Πώς να μιλήσω πάλι για τον Κούντερα, που με πιάνει δέος πλέον. Και από πού να τον πιάσω, δηλαδή; Από τον τρόπο γραφής του που κάνει την ιστορία του να ρέει; Από την εμβάθυνση, γεώτρηση κανονική, που κάνει στην ανθρώπινη ψυχή; Από τη φιλοσοφία που τον χαρακτηρίζει, πάντα προσανατολισμένη στον άνθρωπο και την ουσία του, στη Ζωή, στην αξιοπρέπεια, το ήθος και την ανωτερότητα;…

Από το οπισθόφυλλο:
«Μια ορεινή λουτρόπολη, μια μικρή πόλη ολόκληρος κόσμος, σαν το πανδοχείο του Δον Κιχώτη, όπου συναντώνται και συγχέονται ρεαλιστικό και φανταστικό, πραγματικό κι εξωπραγματικό (αν και «τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το εξωπραγματικό»). Γυναίκες στείρες που αναζητούν τη γονιμότητα στα ιαματικά νερά, ο ιδιόρρυθμος γιατρός με το δικό του σχέδιο ευγονικής, ο βαθιά θεολογημένος και φιλόσοφος των ηδονών του βίου Αμερικανός ασθενής, ο πρώην πολιτικός κρατούμενος που εγκαταλείπει τη χώρα του ανακαλύπτοντας πως δεν την είχε τελικά γνωρίσει ούτε καν ζήσει, ο διάσημος τρομπετίστας και η όμορφη νοσοκόμα με τα αχυρόχρωμα μαλλιά στροβιλίζονται σ` ένα αποχαιρετιστήριο βαλς, οδηγημένοι από την απαράμιλλη χορογραφία του Κούντερα…»

Ίσως το πιο τρυφερό βιβλίο του Κούντερα απ` όσα έχω διαβάσει ως τώρα.
Πραγματική άσκηση για την ψυχή, το μυαλό και τα συναισθήματά σου. Το παλεύεις και σε παλεύει κι αυτό ως το τέλος. Χωρίς τίποτα περιττό, φύρα μηδέν, κοιλιά καμιά!
Το παρακολουθείς ολόκληρο με αδιάκοπη συγκίνηση, καθώς διεγείρει μέσα σου άπειρα συναισθήματα και προβληματισμούς με συχνότητα τέτοια που δεν προλαβαίνεις ν` ανασάνεις. Το διαβάζεις με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, αφού το διατρέχει ένα διακριτικό σασπένς σε πολλαπλά επίπεδα (έχεις χίλιους λόγους ν` αγωνιάς για τη μοίρα και την εξέλιξη όλων των ηρώων του βιβλίου, ακόμα και των αγέννητων!) κι είναι γεμάτο από ανατροπές που πληθαίνουν όσο προχωράει η ιστορία προς το τέλος της. Σασπένς και ανατροπές που θα τις ζήλευαν και τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα.
Κι όλ` αυτά, πάντα σε σχέση με τον Άνθρωπο και το άδυτο της προσωπικότητάς του.

Όπως και σ` όλα τα βιβλία του Κούντερα, έτσι κι εδώ, οι ήρωές του δεν είναι χάρτινες καρικατούρες που δύσκολα θα γινόταν πιστευτοί, αλλά άνθρωποι πραγματικοί, με αίμα, που σε παρασύρουν και σε εμπλέκουν σε ό,τι κάνουν, σκέφτονται, νιώθουν. Γι` ακόμη μια φορά ο Κούντερα αποδεικνύει πόσο καλός γνώστης είναι της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της ανθρώπινης ψυχής και της πολυπλοκότητάς της. Και επιπλέον, πόσο άριστος τεχνίτης είναι λόγου και πλοκής. Παίρνει την ψυχή αυτή, την κομματιάζει, την απλοποιεί και στην προσφέρει, χωρίς να την αποκόβει από αυτήν της την πολυπλοκότητα. Έτσι κι εσύ συμπάσχεις με τους ήρωες, ζεις μαζί τους, τους αγαπάς όλους ή σχεδόν, ταυτίζεσαι κατά διαστήματα με τον καθέναν απ` αυτούς, έτσι που τελικά, δεν μπορείς να καταδικάσεις εντελώς κανέναν και για τίποτα. Ακόμη και συμπεριφορές και άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους δεν συγκρούονται στο βιβλίο του Κούντερα, αλλά δένουνε αρμονικά και φυσιολογικά και δικαιολογούνται στη συνείδηση του αναγνώστη.
Επιπλέον, το «φανταστικό» εδώ δεν είναι ταυτόσημο του ψεύτικου, αλλά η ίδια η ουσία του «πραγματικού».Στο βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας, κάνει, μεταξύ άλλων, λόγο για την αξία της ομορφιάς, τις ευκαιρίες που αφήνουμε να φύγουν, που τις προσπερνάμε χωρίς καν να τις προσέξουμε, για το πώς κάτι πολύ απλό, όπως μια όμορφη ερωτική νύχτα μπορεί να δώσει τόση ενέργεια, όρεξη για ζωή, ακόμη και ν` ανοίξει πόρτες και παράθυρα σ` έναν κόσμο που ως τότε θεωρούσες άγνωστο. Πώς, τελικά, πράγματα όπως ο φόβος, η ζήλια ή η συνήθεια μας κάνουνε τυφλούς μπροστά σε ό,τι είναι ουσιαστικό. Και βέβαια, καταρρίπτει με τον δικό του φυσικότατο και λογικότατο τρόπο κάθε στερεότυπο που έχουμε κάνει στη ζωή μας νόμο και μας καταδυναστεύει.

Αυτό όμως που κυριαρχεί στο βιβλίο είναι νομίζω η αξία της Ζωής, την οποία εξετάζει από διάφορους δρόμους. Γυναίκες, ζευγάρια που δεν μπορούν ν` αποκτήσουν παιδιά και βρίσκονται στη μικρή λουτρόπολη προκειμένου να βρουν θεραπεία, μια «εν δυνάμει» έκτρωση, μία ομάδα συνταξιούχων που μαζεύουν και θανατώνουν σκυλιά από το δρόμο, και βέβαια, το πρωτότυπο σχέδιο ευγονικής του γιατρού της μικρής αυτής πόλης, η απόλυτη ένδειξη αισιοδοξίας και πίστης στην αξία της Ζωής. (Προτιμώ να μην το αποκαλύψω όμως. Καλύτερα αυτό να το κάνετε μόνοι σας.)
Πόσο ζυγίζει τελικά η Ζωή για τον καθένα; Η ζωή η δική του, η ζωή του διπλανού…η Ζωή γενικά. Πόση αξία της δίνει και πού βρίσκει την ουσία της;

(Και επειδή ο Κούντερα τα λέει σίγουρα καλύτερα από μένα κι εγώ θέλω να σας δώσω ένα δείγμα των λόγων του, αλλά μετά από τόσα που έχω γράψει προφανώς σας κούρασα, δεσμεύομαι να βγάλω αποσπάσματα του βιβλίου σε επόμενο ποστ.)

ΥΓ: Το Βαλς του Αποχαιρετισμού του Μίλαν Κούντερα
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ
Σε μετάφραση Γιάννη Η. Χάρη


Φένια

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007

..............?

-Είσαι ουρανός ή αέρας;

-Εσύ, τι θες να είμαι;

-…Δεν ξέρω…Οτιδήποτε…Ίδιο δεν είναι πάνω κάτω;

-Μην μπερδεύεις τον ουρανό με τον αέρα!
Ο αέρας περνάει και φεύγει.
Ο ουρανός είναι η σταθερά.


-……………………………………..
…Ναι……Αλλά ο αέρας έχει τ` οξυγόνο για να ζήσω…
……………..
……………………
?

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007

ΡΕΤΡΟ...Κ τέλος...;

Τώρα βέβαια εδώ, θα έπρεπε να υπάρχει και ήχος γιατί η ερμηνεία του Μαγιονέζου είναι για να κόβεις φλέβες, αλλά...

Σ` αγαπώ ουρλιάζοντας

Αν έρθεις επιτέλους να μου πεις τι συμβαίνει
Θα ανοίξω το μυαλό μου
Θα φωτίσω τη σκιά μου με το φως που μπαίνει
Θα ξεχάσω το παρελθόν μου
Πρόσεξε τι θα πεις. Πρόσεξε τι θα κάνεις.
Πρόσεξε πώς θα ζήσεις. Πρόσεξε πώς θα πεθάνεις.
Σ` αγαπώ!

Στα ψέματα να ψάξεις την αλήθεια μου
Στα σκουπίδια τη ζωή μου
Όταν έρθεις να γευτείς τα παραμύθια μου
Και να σώσεις την ψυχή μου
Όμως πρόσεξε μη μ` αντικρίσεις
Πρόσεξε κι αν πετρώσεις
Γρήγορα να με φτύσεις
Γρήγορα να με προδώσεις.
Σ` αγαπώ!

Δικιά μου είναι η βροχή που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ` αλήθεια. Πεινάω πολύ.
Θέλω να φάω την καρδιά σου.
Πόσο σε θέλω πόνεσέ με
Ζήτα μου να ιδρώσω.
Θλίψε με. Φόβισέ με.
Κάνε με να τελειώσω.
Σ` αγαπώ!...

Ανδρέας Ασημακόπουλος
[Μαύρη Μαγιονέζα]

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2007

ΡΕΤΡΟ...Κ συνέχεια...

…Και συνεχίζω με τους Μαγιονέζους…Ένα σήμερα, ένα την επόμενη φορά. Και τα δύο όμως από τον πρώτο τους δίσκο. Και πολύ λυπάμαι που αυτά τα δύο δεν τα έχουνε στο site τους :-(

Όταν με δεις

Όταν με δεις να χτυπιέμαι μ` ένα punk τραγούδι
Δώσμου ένα χαστούκι, δώσμου κι ένα λουλούδι
Πες μου όλα είν` ok, η φωτιά ακόμα καίει στην ψυχή
Όταν με δεις να ουρλιάζω «σε μπουρδέλο ζούμε»
Δέσε μου τα μάτια, φέρε κάτι να πιούμε
Πες μου όλα είν` ωραία περιμένει η παρέα στη στροφή

Κι όταν με δεις να λιμνάζω, να λιγοστεύω, να λιώνω,
να πεθαίνω ξαφνικά
Όταν με δεις να τραγουδάω, να γελάω και να κλαίω
όσο μπορώ πιο υστερικά
Χρωμάτισε τα όνειρά μου
Ζωντάνεψε την καρδιά μου
Όταν με δεις…

Όταν με δεις το κενό με σημασία να κοιτάζω
Αμηχανία και θλίψη σα νεκρός θα νυστάζω
Κούνα μπροστά μου το χέρι
Ένα λευκό περιστέρι, ένα δελφίνι
Κι όταν με δεις με αίμα να γράφω «βοήθεια»
Λαβοτόμησέ με δώσ` μου λίγη ευήθεια
Ένα ταξίδι στη λήθη
Έλα, άσπρο πάτο το ξύδι, να μην μείνει.

Κι όταν με δεις να λιμνάζω, να λιγοστεύω, να λιώνω,
να πεθαίνω ξαφνικά
Όταν με δεις να τραγουδάω, να γελάω και να κλαίω
όσο μπορώ πιο υστερικά
Χρωμάτισε τα όνειρά μου
Ζωντάνεψε την καρδιά μου
Όταν με δεις…

Ανδρέας Ασημακόπουλος
[Μαύρη Μαγιονέζα]

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2007

ΡΕΤΡΟ...Κ

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει κι ακούω κάτι δίσκους παλιότερους, πολύ αγαπημένους όμως. Άπαιχτοι στίχοι, άπαιχτες ερμηνείες…έχω πορωθεί, λες και τ` ακούω για πρώτη φορά.
Πολύ θα ήθελα κάποιοι απ` τους στίχους αυτούς να ήταν δικοί μου, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Ευτυχώς όμως έχουνε γραφτεί ούτως ή άλλως και μια και δεν έχω έμπνευση για κάτι άλλο, λέω τα επόμενα τρία post μου να είναι τρία τραγούδια απ` αυτά. Οι περισσότεροι ίσως θα τα γνωρίζουν κιόλας, αλλά δεν πειράζει να τα ξαναθυμηθούμε, πειράζει;
Το πρώτο είναι απ` τα «Ξύλινα Σπαθιά» (καλά, ότι ο Παυλίδης είναι ποιητής, δεν το συζητάμε) και τα άλλα δύο θα είναι των Μαγιονέζων, απ` τον πρώτο πρώτο τους δίσκο.


«Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…»


Μια ανατολή σ` έναν κόσμο
Που δεν έχει πάψει ποτέ να γυρίζει στην ίδια τροχιά
Όμως στην άλλη άκρη της γης
Κάποιος βλέπει τον ήλιο να πέφτει ξανά
Όμως ξανά ανάβει ό φάρος του κόσμου
Χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του το φως
Απ` τη χώρα των πάγων βουτάει στην καρδιά σου
Κι υψώνεται πάνω απ` τη γη του πυρός

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
Ώσπου ν` αρχίσω πια να σ` εμπιστεύομαι
Ώσπου να πάψω να φοβάμαι…
Μου είχες πει πως θα ΄ρθει κάποια μέρα
Που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
Συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
Σ` αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ` όνομά σου
Ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
Είμαι το ένα μισό της σελήνης
Μην κλείνεις
Σε λίγο γεμίζει το άλλο μισό
Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
Ρωτάει ποιος διψάει
Ψιθυρίζεις «εγώ…»


Παύλος Παυλίδης
[Ξύλινα Σπαθιά]

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007

21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ...?...

Σήμερα στις 12:00 ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ μας καλεί λέει να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή καθότι είναι ημέρα ειρήνης!...
…Τι είναι αυτό το… «ΟΗΕ» ρε παιδιά; Δεν το έχω δει πουθενά τόσα χρόνιαΧΧΧ!
Μμμμ, μάλλον θα είναι για να μας ενημερώνει για τις…γιορτές.
«ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ»???
Το ακούω και φρικάρω! Δηλαδή, το αυτονόητο χρειάζεται ΜΙΑ μόνο ημέρα για να το σκεφτούμε -ή μάλλον, ούτε καν αυτό- για να το αναφέρουμε απλά, καθησυχάζοντας τις ενοχές μας που δεν το υπηρετούμε. Και είναι αρκετό ενός λεπτού σιγή…για τι ακριβώς; Ας με βοηθήσει κάποιος γιατί αδυνατώ να καταλάβω…
.........................................................Απογοήτευση ο κόσμος όσο το σκέφτομαι.
…Λέω ν` αφιερώσω ένα τραγούδι στην ψυχή μου, μήπως και τη μαλακώσω λίγο…

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χθες
Χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά
Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί
Εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά

Τον πόλεμο μισώ κι απ` τη ζωή αποζητώ
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να μ` είχες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω, σου ζητώ πάρα πολλά

Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χθες
Δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
Κι αν χάνεις αυτό που σε ζει, δεν έφταιξες μόνο εσύ
Αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να δεις, μικρέ μου φουκαρά
πώς μαλακώνω σα δε μου μιλάς σκληρά


Νικόλας Άσιμος

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007

Σκέψεις...

Να σου πω!

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε;
Για όσα περνούν απ` το μυαλό μας φευγαλέα ή πιο αργά
ή ίσως να λιμνάζουν κιόλας κάπου κάπου, να κολλάνε;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Με ένταση ανεξέλεγκτη και ξέφρενες ταχύτητες
και παίρνουν ξάφνου σημασία τεράστια;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Και μοιάζουνε παράλογα
–μπορεί και επικίνδυνα-
όμως για ΄μας είναι μια Αλήθεια;

Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
και θέλουμε να πούμε μα μένουνε ανείπωτα
γιατί κανείς δεν θα θελήσει ή δεν θ` αντέξει να τ` ακούσει
δίχως να φοβηθεί ή να προβάλει εγωισμό, θυμό ή άρνηση;

Γιατί εμένα, πολλές φορές, μου φαίνεται
ότι τις σκέψεις ή τα συναισθήματά μου,
κάτι άλλο τα ορίζει κι όχι εγώ;
Γιατί να νιώθουμε ένοχοι για ό,τι το μυαλό γεννάει;

…Κι εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι ότι, με τόση πίεση,
θα βγει αληθινή κι η προφητεία του Ποιητή:

«…Κάποτε θα μας πνίξουνε τόσα ανείπωτα λόγια…»

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2007

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΧΙΚΜΕΤ

Κι επιστρέφοντας στο θέμα της ΕΙΡΗΝΗΣ, όταν σκέφτομαι κι όταν μιλώ γι` Αυτήν, εμένα το μυαλό μου πάει αυτόματα στον Τούρκο ποιητή Χικμέτ:


Και να, τι θέλω τώρα να σας πω:
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν τον δρόμο σ` έναν άνθρωπο
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο ΄κει που εβάδιζε.

Να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ` αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ` άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ` άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληχτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΔΙΣΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝΕ...


ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ


Έτσι! Τόσο απλά…Τόσο δυνατά!

...................Καλημέρα!...Και καλό βόλι!





Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007

Παραληρημα

Σήμερα ό,τι κάνω μοιάζει άσχετο μ` εμένα. Μηχανικές κινήσεις όλα. Θέλω να νιώσω λίγο πιο κοντά σε...κάτι, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Κυκλοφορώ σαν ζόμπι. Σαστισμένη, σαν κάποιον που μόλις τον χτυπήσανε με κάτι δυνατά. Ο παραμικρός ήχος με πληγώνει. Κι οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία μου είναι αβάσταχτη. Ρωτούν τι έχω. Τους είπα ότι μάλλον είμαι λίγο άρρωστη. Δεν έχω ανοίξει παντζούρια όλη μέρα. Μόνο καφέ πίνω. Ακόμα και το σώμα μου το νιώθω άχρηστο ξαφνικά. Σα να μην έχει λόγο ύπαρξης. Καίγομαι από τον πυρετό και ψεκάζω τα λουλούδια μου να δροσιστούν.
…Φόρα τις κάλτσες σου! κρυώνεις!
Μα αν δεν πατώ ξυπόλυτη, φεύγω κι από τη Γη.
…Βγάλε την μπλούζα! Έχεις ιδρώσει, δεν το νιώθεις;
Μα αν θα την βγάλω, θα με χτυπήσουν κατευθείαν στο κορμί…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007

Μερικά..."παρωχημένα"..."γραφικά"...

Κάποιος θα πρέπει να τους πει
πως μόνο απ` το γραφείο και το χαρτί δεν γίνονται αλλαγές.
Πολύ δε περισσότερο, δεν γίνονται ανατροπές.
Καλό και το γραπτό, όμως δεν φτάνει.

…Θυμάμαι από παιδί να περπατώ για την ΕΙΡΗΝΗ.
Απ` τον Χορτιάτη, τότε, ως τη Βενιζέλου. Πολύ για ένα παιδάκι.
Μα ήταν για μένα μια γιορτή.
Γιατί είχαν όλοι τους λουλούδια στα χέρια. Και δίναν και σ` εμένα.
Και γελούσαν.
Και φωνάζαν ποιματάκια για τα παιδιά και για ψωμί και για σχολεία.
Κι εγώ ήμουνα μικρούλα. Τόση δα!
Κι ήξερα ήδη πολύ, πολύ καλά τι έκανα εκεί. Για ποιο λόγο περπατούσα.
Και πήγαινα δίπλα στο αυτοκίνητο που είχε πίσω στην καρότσα ένα κλουβί με λευκά περιστέρια που ήταν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Κι όταν έμενα λιγάκι παραπίσω - γιατί τα βηματάκια μου μικρά – με ανεβάζανε κι εμένα στην καρότσα. Όπως και τ` άλλα τα παιδιά.
Για λίγο μόνο όμως.
(Από τότε μου ήταν δύσκολο να μείνω ακίνητη, στο ίδιο μέρος για πολύ.)
Μετά ξανασυνέχιζα πεζή –το ΄χα της περηφάνιας.

Κι η πιο αγαπημένη μου στιγμή:
Όταν πια φτάναμε στο τέλος
Κι ανοίγαν το κλουβί
Κι αφήνανε Ελεύθερα τα περιστέρια να πετάξουν
Για την ΕΙΡΗΝΗ όλου του κόσμου!...
Και παίρνανε μαζί τους πάντοτε και την ψυχή μου!...
Λίγο κι από το γέλιο μου, το παιδικό…

Ξέρω πως ζουν ακόμα αυτά τα περιστέρια.
Αφού έχουν την ψυχή μου κι εγώ υπάρχω, τότε κι αυτά ανασαίνουν.
Όπου υπάρχει πόλεμος… Με όπλα ή χωρίς.
Όπου σκοτώνονται παιδιά
ή εργάτες σε «ατυχήματα».
Εκεί πετούν!
Γι` αυτό κι εγώ μόνιμα πονάω λιγάκι.
Ας είναι!
Σε κάθε ευκαιρία, και σε πείσμα όσων σταμάτησαν,
θα συνεχίσω να τους δίνω την ψυχή μου.

Συγχωρήστε μου την «ξεροκεφαλιά»
Δικαιολογήστε μου τη θλίψη…





Ευχαριστώ μαμά!
Ευχαριστώ μπαμπά!
Είναι τιμή μου που σας γνώρισα…

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 08, 2007

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΑΓΑΠΗ ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ

“…«Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου», την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. Κι ας ήξερε πως κι η Κατερίνα Κροκανθρώπους αναζητούσε. Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είν` ο στόχος, το νου σου, ε;»
«Πρέζες υπάρχουν πολλές, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει», της τραγουδούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Κατερίνα έδειχνε να συμφωνεί: «Μιλάω για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε τα παιδιά»…”


Συνήθως δεν θέλω να μιλώ γι` ανθρώπους σαν κι αυτούς. Τι να πει άλλωστε κανείς και να μη νιώσει άβολα με τον ίδιο του τον εαυτό; Όμως, μόλις διάβασα ένα βιβλίο γραμμένο για την Κατερίνα Γώγου που, κατά κάποιον τρόπο, ήρθε και με βρήκε μόνο του, ακριβώς λίγες μέρες μετά την έκδοσή του.
Το βιβλίο τιτλοφορείται: «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου» και πρόκειται για μια διασκευή τμήματος της διατριβής της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου. Η συγγραφέας, αφού προσδιορίζει το χρονικό και γεωγραφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Γώγου μεγάλωσε, έζησε και έδρασε, λαμβάνοντας υπ` όψην τις πολιτικές συνθήκες και τις κοινωνικές επιδράσεις, καταφέρνει να ερμηνεύσει και να φωτίσει αρκετές άγνωστες πτυχές τόσο του έργου της όσο και της ίδιας, της προσωπικότητάς της, του ψυχισμού της, της κατάληξής της.
Πέρα από τα στοιχεία που δίνονται συγκεκριμένα για τη ζωή και το έργο της Γώγου, μέσα από τη μελέτη αυτή γίνεται έκδηλο το πώς το σύστημα χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εξοντώσει ό,τι θεωρεί απειλή για το ίδιο, για να απομακρύνει και να ισοπεδώσει κάθε τι ασυμβίβαστο, προοδευτικό και ανθρώπινο. Δύο βασικές τακτικές φαίνονται να υπερισχύουν. Είτε προσπαθεί να σε αφομοιώσει, να σε ρίξει στα δίχτυα του καταναλωτισμού, να σε εθίσει «στο φτηνό, στο εύχρηστο και στο εφήμερο», να σ` οδηγήσει ν` ανταλλάξεις τις επαναστατικές σου ιδέες με τη μικροαστική άνεση, είτε σε περιθωριοποιεί.

Από την εισαγωγή (Γιάννης Δεληγιάννης):
«…Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στην πολιτική και στο πεδίο της κουλτούρας η υπέρβαση του εφικτού υπήρξε το στρατηγικό όραμα της νεολαίας…
Ο πολιτικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας, που υπήρχε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είτε συρρικνώθηκε είτε απορροφήθηκε από την κυρίαρχη ιδεολογία…
Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αφομοιώσουν και ν` αποδεχτούν το ιδεολογικό vertigo μιας ολόκληρης γενιάς είτε περιχαρακώνονται σε μία αξιοπρεπή μοναχικότητα είτε συνεχίζουν ένα contra tempo πολιτικό ριζοσπαστισμό κυρίως στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχισμού. Στο πεδίο της κουλτούρας η αντίσταση στο φτηνό, το χυδαίο και το εύκολο καθίσταται ένας δυσκολοδιάβατος μοναχικός δρόμος, που συχνά πολλαπλασιάζει τα εσωτερικά αδιέξοδα και κονιορτοποιεί την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων. Ο Νικόλας Άσιμος, η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι από αυτούς που δεν μπορούν ν` απεμπολήσουν τις αξίες τους και γι` αυτό παραδέρνουν…»

Φαίνεται πως δεν υπάρχει χρυσή τομή. Αν αντισταθείς και θες να παραμείνεις πιστός στις αρχές σου, χωρίς κανέναν συμβιβασμό στην αξιοπρέπεια και τα όνειρά σου ή, ακόμα περισσότερο, να αγωνιστείς για έναν κόσμο καλύτερο για όλους, δεν υπάρχει σωτηρία. Το σύστημα αυτό θα σε καταπιεί. Θα σ` εξοντώσει.


Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι μες στους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε απ` τις βρεμένες εφημερίδες
Ο ουρανός πώς τρυπιέται στα καλώδια
Και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων
Πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιο πριν στάση
Τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
Πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…

(Από τη συλλογή ΙΔΙΩΝΥΜΟ)

Απ` το βιβλίο:
«…η Γώγου ασκούσε μέσα από το έργο της δριμεία κριτική στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσία, ενώ η ποίησή της γίνεται εσωστρεφής μόνο στις τελευταίες της συλλογές, όπου όμως, ακόμα και τότε, το ποιητικό Εγώ είναι πέρα για πέρα πολιτικοποιημένο. Η αυτοκαταστροφή έχει άμεση σχέση με την οικονομική εξαθλίωση και τη μοναξιά ως κοινωνικά φαινόμενα. Η Γώγου αντιλαμβάνεται όλες τις διαστάσεις της ζωής ως πολιτική και αρνείται να εγκαταλείψει την οργή της ή να συμβιβαστεί. Ήταν ανένδοτη και δεν μπορούσε να υποφέρει τον πόνο και την αθλιότητα του καπιταλισμού…
…Η Γώγου δεν είχε την πολυτέλεια να περιοριστεί σε μια χιουμοριστική αντιπαράθεση με την κοινωνία. Δεν υπέφερε από πλήξη ή από μποντλερικό spleen, αλλά από την κρατική εξουσία και την αστυνομοκρατία, από το σεξισμό και την αλλοτρίωση που προκαλεί ο καταναλωτισμός, από την προδοσία των παλιών συντρόφων…
…Υπάρχουν περιπτώσεις που όσο πιο έντονη είναι η τάση να ζει κανείς και να επιθυμεί, τόσο πιο ενεργή γίνεται η δύναμη της αυτοκαταστροφής. Όσο πιο πολύ επιθυμεί κανείς την επικοινωνία με τον άλλον τόσο πιο αβάσταχτο είναι το αίσθημα της μοναξιάς και της αποξένωσης. Όσο μεγαλύτερη γίνεται η προσδοκία να υπάρχει ενεργητικά τόσο περισσότερο βασανιστική είναι η αποδοχή ότι ο θάνατος μπορεί ανά πάσα στιγμή να καθορίσει το τέλος…»

Το βιβλίο περιέχει σύντομα βιογραφικά στοιχεία, τη βιβλιογραφία της Γώγου, τις ταινίες στις οποίες πήρε μέρος και αναλύσεις σε κάποια ποιήματά της. Περιλαμβάνει επίσης ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Εγώ δεν θα ταράξω με δικά μου λόγια ούτε την ίδια τη Γώγου ούτε το έργο της. Θα πω μόνο ότι γεννήθηκε την 1 Ιουνίου του 1940 και έφυγε, αφού δεν άντεξε να συμβιβαστεί μα ούτε και να παλεύει αιωνίως μόνη, στις 3 Οκτώβρη του 1993 από υπερβολική δόση αλκοόλ και χαπιών. Όποιος ενδιαφέρεται, στο βιβλίο αυτό θα βρει ίσως περισσότερα απ` όσα ψάχνει.

Το παρακάτω ποίημα είναι αυτό με το οποίο εγώ γνώρισα την πραγματική Κατερίνα Γώγου (πολύ διαφορετική απ` αυτήν που γνώριζα ως τότε στις παλιές ελληνικές ταινίες) όταν η ζωγράφος-καθηγήτρια που είχα στο γυμνάσιο μας έβαλε να το ακούσουμε σε μία συγκλονιστική απαγγελία από την ίδια τη Γώγου (δίσκος: «Στο Δρόμο» σε μουσική του Κυριάκου Σφέτσα, για την ταινία του Π. Τάσσιου «Παραγγελιά») και μετά να ζωγραφίσουμε. (Πολύ προοδευτική κίνηση κι αυτή, ε; Αναρωτιέμαι αν η κοπέλα αυτή συνέχισε να διδάσκει και για πόσο… Τους ξέφυγε, η άτιμη!)
Εννοείται ότι σ` εκείνα τα χρόνια, μία τέτοια εμπειρία ακρόασης, δεν θα μπορούσε να μην γράψει μέσα μου. Κι είναι γι`αυτό που παραθέτω το συγκεκριμένο ποίημα της Γώγου κι όχι κάποιο άλλο:

Θα ρθει καιρός που θ` αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
πού τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ είσ` η ελπίδα
Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απ` έξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
Δε θα μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ` όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:

«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ` όλα αυτά Μαρία.


Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου: ΙΔΙΩΝΥΜΟ
(Εκδόσεις Καστανιώτη)

Το βιβλίο της ΑΓΑΠΗΣ ΒΙΡΓΙΝΙΑΣ ΣΠΥΡΑΤΟΥ: «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ.

Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα, ήρθε η σειρά των περιθωριακών,
Των αντικαθεστωτικών,
Των αντιρρησιών συνείδησης,
Των ομοφυλόφιλων.
Ούτε και αυτά, σκέφτηκα, με αφορούσαν.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια,
Για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανένας για να φωνάξει.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ


Γι ακόμη μια φορά επίκαιρος!
Σας φαίνεται άσχετο;
Νομίζω καθόλου!
Γιατί, καλά οι πολιτικοί. Καλά οι εμπρηστές και τα προσωπικά συμφέροντα.
Εννοείται πως η οργή και η αηδία στα πρόσωπά τους δεν περιγράφεται.
Αλλά αυτήν την πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια και που κύριο μέλημά της έχει οτιδήποτε άλλο εκτός από το όφελος αυτού του τόπου και των πολιτών του, που έχει υποθηκεύσει αυτή τη χώρα σε τέτοιο βαθμό που θα χρωστούν και τα δισέγγονά μας, που δεν κάνει τίποτ` άλλο από το να υπογράφει συνθήκες που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, που συντηρεί και αυξάνει [άσχετα με τα νούμερα που μας παρουσιάζουν (τα 8μηνα και τα 4ωρα ΔΕΝ είναι εργασία)] την ανεργία, κάποιοι την στηρίζουν.
Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ μας, όπως εκφράζεται και με το παραπάνω ποίημα, και η σκέψη ότι κάθε τι αρνητικό κάποιους άλλους αφορά κι όχι εμάς (αφού εμείς γνωρίζουμε τον τάδε που θα βολέψει εμάς, το παιδάκι μας κλπ), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φαινόμενα τέτοια σαν κι αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Τώρα τι θα πούμε; «η Πελοπόννησος είναι μακριά;» Αύριο θα είναι η Κρήτη. Μεθαύριο η Θεσσαλονίκη. Παραμεθαύριο το σπίτι σου!!! Η Ελλάδα όλη!
Αδιαφορία για το περιβάλλον, αδιαφορία για την παιδεία, για την υγεία, για οτιδήποτε αποτελεί συλλογικό συμφέρον (απαραίτητο για την ίδια μας την επιβίωση) και ασφυκτικός προσανατολισμός στο πώς θα τη βολέψω εγώ! Ε κάποια στιγμή θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Και τότε να δω ποιος θα ‘ρθει να σε προστρέξει!

Στις 16 καλούμαστε ξανά να δείξουμε τι καταλάβαμε.
Αυτούς που κυβερνάνε χρόνια τώρα, τους ξέρουμε όλοι, νομίζω. Τους ζούμε. Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν, δηλαδή;
Όσο για την αποχή, ΔΕΝ είναι άποψη! Είναι μια ακόμη ένδειξη αδιαφορίας. Και η αδιαφορία πληρώνεται. Αργά ή γρήγορα, θα ‘χει το κόστος της στις ζωές όλων μας.
(Ήδη το έχει, δηλαδή. Απλά, άλλοι το βλέπουν κι άλλοι όχι. Ή δεν θέλουν να το δουν.)


Και θα κλείσω με λίγους ακόμα στίχους του ΜΠΡΕΧΤ:

Εφτά φορές κλείνεις τα μάτια.
Όμως την όγδοη
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙΣ ΜΟΝΟΜΙΑΣ!


Καλά μυαλά…

Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007

Ραστώνη, Βλακεία και...Γρηγόρηδες

Ώρες ραστώνης. Και βλακείας.
Ζώγια. Στην Αλεξάνδρου Σβώλου.
Κοιτάτε απέναντι τον Σταμάτη. Τι είπα; Χα χα χα! Τον Γρηγόρη, εννοώ.
(Σάμπως, έχετε και τίποτα να κάνετε;)
Τι «Ποιον Γρηγόρη;» Αυτόν, του φαναριού.
Διάλογος, τώρα, βλακείας. Με απόλυτη σοβαρότητα ωστόσο:

«Γιατί ο Γρηγόρης εδώ πάει ανάποδα;»
«Τι εννοείς ‘ανάποδα’;»
«Να. Πηγαίνει προς τα δεξιά.»
«Και γιατί αυτό είναι 'ανάποδα';»
«Έπρεπε να πηγαίνει προς τ` αριστερά.»

Μερικές στιγμές σιωπής…Ίσως και περισυλλογής…

«Να! Σ` εκείνο το φανάρι, στην Αγγελάκη, μπροστά από την έκθεση, απέναντι από την Σβώλου, πάει προς τ` αριστερά. Βλέπεις;»

Σιωπή ξανά…Προβληματισμός…

«Ε! Θέλουν να συναντηθούνε…Μάλλον…»

…Καλά. Μην σχολιάζετε!
Είπαμε∙ ώρες βλακείας!...Καλοκαιρινής…
Ήθελα ν` αλλάξω και post…
Σιχτήρ!

…Πάντως, μου το ‘πανε και κάτι πεζοί. Πως όταν η νύχτα πέφτει για καλά, τα δυο αυτά ανθρωπάκια –οι Γρηγόρηδες- φεύγουνε όντως απ` το πόστο τους.Τους περίμεναν, λέει, να βγουν για να πάρουν σήμα, να διασχίσουνε το δρόμο αλλά μάταια. Οι Γρηγόρηδες δεν φάνηκαν κι όταν αυτοί αποφασίσαν να περάσουνε χωρίς το σύνθημά τους τελικά, τους είδανε μέσα στο δρόμο να κρατιούνται χέρι χέρι! Κι άντε τώρα εσύ ν` αποφασίσεις αν πρέπει να περάσεις ή ν` αρπάξεις κάποιον άλλον και ν` αρχίσεις να χορεύεις μες στο δρόμο σαν κι αυτούς…

…Δεν μου ‘φτασε η μια βλακεία, είπα να την κάνω μια βλακεία και μισή!!! ;-)

Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Οι διακοπές των τύψεων…


Πώς ν` αγαπήσεις το καλοκαίρι και τις διακοπές κι ό,τι άλλο φέρνει μαζί του αυτό;
Πώς μπορείς να χαλαρώνεις πλάι στη θάλασσα, δίπλα στο κύμα, πάνω στην άμμο, όταν ένας ήλιος σε καίει μέσα κι έξω. Καίει αυτή τη χαλάρωση που έχεις ανάγκη, αφήνοντας στη θέση της ένα βουνό αποκαίδια τύψεων. Τύψεις, που χάνεις χρόνο σε διακοπές και τέτοια. Κι όσο πιο ωραία περνάς τόσο περισσότερες οι τύψεις. Κάτι άλλο έπρεπε να κάνεις τώρα, όχι διακοπές. Τύψεις για υποχρεώσεις που έχεις αφήσει…ή για υποχρεώσεις που δεν έχεις ενώ θα ‘πρεπε…
Πώς μπορείς και χαλαρώνεις; Με ποιο δικαίωμα περνάς καλά; Πού θα γυρίσεις μετά απ` αυτήν την περίοδο «χάριτος» που μόνος σου δίνεις στον εαυτό σου –και με ποιο δικαίωμα μάλιστα; Τι έχεις «στρώσει» στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα αυτό; Και, άντε περνάει και το καλοκαίρι. Τελειώνει κι αυτό. Τι θα κάνεις μετά; Επιστρέφοντας. Δεν έχεις εξασφαλίσει τίποτα. Ποια είναι η ζωή σου; Θ` αρχίσει κάποτε;
Κι έχεις και τους άλλους. Εκείνους που σε συναντούν τυχαία κι η πρώτη τους ερώτηση είναι: «Και με τι ασχολείσαι;» Μόνο έτσι μπορούν να σε προσδιορίσουν, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να σ` εκτιμήσουν ή να σε απορρίψουν. Κι εσύ έχεις βαρεθεί να λες ολόκληρο το ιστορικό του Γολγοθά σου σε διαβάσματα, δουλειές, αιτήσεις, ψεύτικους διαγωνισμούς, εξετάσεις επί εξετάσεων, ‘επιτυχίες’ και άχρηστα πτυχία προκειμένου να δώσεις την πραγματική και τραγική διάσταση μιας πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουν αλλά κλείνουν τα μάτια εφόσον οι ίδιοι έχουνε βολευτεί –ή έτσι νομίζουν. Έχεις βαρεθεί να προσπαθείς να δικαιολογηθείς για το τίποτα στο οποίο έχεις εγκλωβιστεί, λες κι έφταιγες εσύ. Και –το χειρότερο- να προσπαθείς να δικαιολογηθείς σ` αυτούς που ξέρεις ότι είναι υπεύθυνοι στην ουσία για την αναξιοκρατία που βιώνεις.
ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ! Με τίποτα δεν ασχολούμαι! Κοιτάω τον ουρανό και περιμένω να βρέξει.
Μπας και πνιγείτε και καθαρίσει ο τόπος.

Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2007

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ

Νύχτα. Μόνος. Παρέα με τις σκέψεις σου.
Μια βόλτα. Ένα παγκάκι στο σκοτάδι.
Απέναντι, παράθυρα φωτισμένα.
Πολλά παράθυρα. Μια πολυκατοικία.
Οι ώρες περνούν.
Η μοναξιά από συντροφιά γίνεται πραγματικότητα.
Μεταμορφώνεται σταδιακά.
Βαθμιδωτά, μαζί με τα παράθυρα που σβήνουν.
Εναρμονίζεται με το ρυθμό τους.
Αρχίζεις να αγχώνεσαι. Προσπαθείς να «πιαστείς» από κάπου.
Έχεις κολλήσει στο παγκάκι.
Δεν μπορείς να σηκωθείς, να γυρίσεις την πλάτη, να μην δεις το τέλος.
Ούτε τα μάτια σου μπορείς να κλείσεις.
Όπως συμβαίνει μερικές φορές στα όνειρα. Ή στους εφιάλτες.
Νιώθεις πως είσαι ξύπνιος μα ανίκανος να κουνηθείς. Ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε.
Καταδικασμένος θεατής.
Σβήνουν τα παράθυρα ένα ένα. Σβήνουν και οι συντροφιές.
Τσακ!...Τσακ!...
Αφήνουν τρύπες στην, ως τώρα, συμπυκνωμένη μοναξιά σου.
Μέσα στον σιωπηλό σου πανικό αρχίζεις να στοιχηματίζεις μόνος:
Δεν θα σβήσουν όλα τα παράθυρα.
Κάποιο θα μείνει αναμμένο ως το πρωί.
Έστω ένα.
Αυτό, που πίσω του θα υπάρχουν δυο κορμιά, δυο ξαναμμένα πρόσωπα κι ιδρώτας.
Οι τελευταίοι επιζήσαντες.
Μαζί κι εσύ.

Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΚΕΣΑΣ - ΜΠΛΑΝΚΟ

Ένας δολοφόνος συγγραφέων προκαλεί προβληματισμό σε πολίτες και αρχές και ταράζει τους λογοτεχνικούς κύκλους της χώρας. Μεθοδικότατος, οργανώνει τα εγκλήματά του με πλήρη συνείδηση και σιγουριά για το δίκιο της πράξης του. Στρέφεται συνειδητά εναντίον των συγγραφέων, καθώς τους θεωρεί υπερασπιστές και υποστηρικτές του συστήματος. Αυτό στο οποίο στοχεύει είναι να εξαφανίσει όλους αυτούς που με τα βιβλία τους το συντηρούν και το τροφοδοτούν. Να το αφήσει ανυπεράσπιστο, χωρίς τους «πνευματικούς» φύλακες-άγγελούς του. Όχι ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο:

“Θα θεωρούσατε ότι ένας «σαλταρισμένος» σαν και του λόγου μου θα έπρεπε να βάλει στο μάτι τραπεζίτες, διευθυντές οργανισμών, μεγαλοδημοσιογράφους και άλλες σχετικές πατσαβούρες. Λάθος. Εγώ δεν ήθελα ν` αλλάξω το σύστημα. Μια χαρά περνάω κι εγώ γευόμενος τα αγαθά του. Εγώ ήθελα να αφήσω το σύστημα ανυπεράσπιστο. Μόνον αυτό. Να δούμε πώς θα λειτουργήσει χωρίς αντισώματα. Να μη γράφονται πια άλλες μπούρδες. Οι λέξεις που θα ξεστομίζονται «να καρφώνονται σαν πρόκες»”.

Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν είναι και το πιο εύπεπτο βιβλίο στον κόσμο, αν και μικρό σε αριθμό σελίδων. Με την έννοια ότι είναι τόσο συμπυκνωμένο που δεν μπορείς να αφαιρεθείς χωρίς να χρειαστεί να ξαναδιαβάσεις μια παράγραφο που έχασες. Πολλές φορές χρειάστηκε να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω σημεία του βιβλίου, να μπω στο πνεύμα της ειρωνείας του, όπου αυτή υπήρχε και να την καταλάβω, να γίνω πιο «υποψιασμένη». Με λίγα λόγια, το βιβλίο κινητοποιεί διεργασίες του μυαλού που συνήθως βρίσκονται σε αδράνεια.
Εμμέσως πλην σαφώς, κάνει λόγο για την ευθύνη των αποκαλούμενων «πνευματικών» ανθρώπων και την ασυνέπεια που χαρακτηρίζει τα λόγια και τις πράξεις τους.
Αναποδογυρίζει τα πράγματα, φανερώνει τον εφησυχασμό στον οποίο οδηγούν στην πραγματικότητα τα βιβλία μιας δήθεν ανησυχίας και οι διανοούμενοι συγγραφείς τους, των οποίων η «εξωβιβλιακή» ζωή βρίσκεται, τελικά, σε απόλυτη αρμονία με ό,τι προτάσσει το σύστημα.

“Τι βλακεία να ψάχνεις την ησυχία σε μια γωνιά με ένα βιβλίο…Διότι ένας άνθρωπος σε μια γωνιά με ένα βιβλίο στο χέρι, που θέλει την ησυχία του και μόνο, δεν είναι καν χριστιανός, ούτε Άγιος. Είναι βασιλιάς. Είναι υπουργός. Είναι συγγραφέας που πιστεύει ότι έπειτα από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Ένα εγωπαθές κτήνος.
Εγώ βρήκα την ανησυχία…
Και αν έχεις αγαπήσει την ανησυχία που σου χαρίζουν τα βιβλία μαζί με την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, πρέπει να πας να αγοράζεις βιβλία που γράφουν τέτοιες βλακείες. Τέτοια σκουπίδια. Έχω γεμίσει τη γωνιά μου σκουπίδια. Πρέπει να τελειώνω με τα σκουπίδια.”

*********************

“Ο αγαπημένος μου συγγραφέας –δεν το χωρούσε ο νους μου- ήταν, σε αντίθεση με τα γραφτά του, ένας μικροαστός. Ένα καθωσπρέπει σκουλήκι, βολεμένο στη λάσπη του…Μόνο οι ήρωές του είχαν αγωνίες – αλλά ο ίδιος δεν διάβαζε τα βιβλία του.
Μετά ήρθε η φωτογραφία…
Όντως μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις. Κι αν είχε φωτογραφηθεί νωρίτερα, θα είχα βγει από τον κόπο να διαβάσω χιλιάδες «δικές του»…
Ιδού λοιπόν το ίνδαλμά μου. Με παντουφλίτσα μπορντό βελούδινη, στολισμένη με ένα χρυσό σιρίτι γεμάτο αστεράκια. Με ένα εμπριμέ κάλυμμα πάνω στους καναπέδες. Ικανοποιητικό ντεκόρ για λιμενεργάτη του Σαουθάμπτον. Ό,τι πρέπει για διαφήμιση απορρυπαντικού. Αυτό ήταν το ίνδαλμά μου; Ένας κακόγουστος τύπος που υπεράσπιζε μετά μανίας την τάξη και το σύστημα, ό,τι τον βόλευε ή ό,τι δεν τον ξεβόλευε κυρίως. Όλο το μικροαστικό εμετό.”…

*********************

“Το σκέφτηκα αρκετά. Προσπαθούσα να «παίξω» διάφορες εκδοχές. Τι θα συνέβαινε όταν θα έπρεπε να πυροβολήσω; Κατέληξα ότι δεν είχε κανένα νόημα…
…Τα υπόλοιπα τα «έτρεξα» γρηγορότερα επειδή κάθε μέρα που περνούσε, ξυπνούσαν μέσα μου περισσότερες αμφιβολίες. Θα καταλάγιαζε ο θυμός. Θα ξημέρωνα μια μέρα που θα είχα συγχωρήσει την προπέτειά του. Θα γινόμουν και εγώ σαν κι αυτόν. Έτοιμος να συζητήσω τα πάντα σε ένα κλίμα εγκάρδιας μεγαθυμίας. Τι ωραία. Και μετά, αυτός θα γυρνούσε στα μεγαλεία του κι εγώ στη μιζέρια μου. Θα ξαναγινόμασταν οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτός γράφει. Εγώ πληρώνω για να διαβάζω. Κίβδηλο νόμισμα. Όπως και να το ρίξεις, πάντα πέφτει κεφάλι από πάνω. Όχι. Όχι. Η κάτω πλευρά είχε αποφασίσει να διεκδικήσει την ύπαρξή της…”

Ο Απόστολος Λυκεσάς παραβρέθηκε στις 7/6/2007 στην αίθουσα της Δημοτικής Κίνησης για την παρουσίαση του βιβλίου του «ΜΠΛΑΝΚΟ» από τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου.
Εκεί ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο και όχι αστυνομικό, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς. Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησε, μεταξύ άλλων, για την οργή του απέναντι στην υποκρισία που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μας και για τη βία που ασκείται καθημερινά και με άπειρες μορφές. Έκανε μάλιστα και τον διαχωρισμό ανάμεσα στην ατομική βία, η οποία στις κοινωνίες μας είναι μη αποδεκτή και κατακριτέα, και τη «συλλογική» βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα και που γίνεται καθολικά αποδεκτή. Είπε πως υπάρχει ένα «δίκιο» που νομιμοποιεί αυτή τη βία το οποίο σαφώς και είναι μια υποκρισία.
«Ομολόγησε» πως οι φόνοι του βιβλίου είναι ουσιαστικά πράξεις εσωτερικής λύτρωσης του ίδιου του Λυκεσά και πως τους σταμάτησε μεν ως συγγραφέας στο βιβλίο του, αλλά όχι και ως άνθρωπος μέσα στο μυαλό του. Ετοιμάζεται μάλιστα να διαπράξει κι άλλους σε επόμενο βιβλίο.
Στην ερώτηση αν είχε συγκεκριμένους συγγραφείς στο μυαλό του όταν έγραφε, αν δηλαδή οι ήρωες-θύματά του αντιστοιχούν σε πραγματικά πρόσωπα, απάντησε ένα πλήρες «ΝΑΙ».
Τέλος, εξήγησε ότι η επιλογή συγγραφέων ως των θυμάτων του βιβλίου ήταν απόλυτα συνειδητή, καθώς οι συγγραφείς, μπορεί μεν να επηρεάζουν ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων σε σχέση πχ. με τα ΜΜΕ, όμως αυτό ακριβώς το ποσοστό, η μερίδα του κόσμου που διαβάζει, είναι και το πιο κρίσιμο.

Από τα πιο ουσιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.
Και τώρα αναρωτιέμαι: μήπως θα πρέπει ν` αρχίσω ν` ανησυχώ που εγώ μ` αυτό το βιβλίο ανησύχησα;…



ΥΓ: Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά ΜΠΛΑΝΚΟ, κυκλοφορεί απ` τις εκδόσεις «βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ»
Φένια

[Το post δημοσιεύεται αυτούσιο και στο blog της Λέσχης Ανάγνωσης Άνω Τούμπας.]

Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ???...

Χάρηκα κι εγώ!
Βλέπω αφίσα: «ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» του Δ.Βυζαντιου, από την εταιρεία θεάτρου «Θεώρημα». Σκηνοθεσία Μόρτζου, καλοί ηθοποιοί, καλό θα είναι, λέω. Θυμήθηκα τον εαυτό μου να το διαβάζει και να γελάει ασταμάτητα! Το είπα και στους φίλους μου. Να πάμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Στις γιορτές ανοιχτού θεάτρου, στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ θέατρο Κήπου. Και πήγαμε.
Φτάνουμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήριο: 22Ε!!! Κοιτάζουμε την κοπέλα στο γκισέ μ` ένα ψιλοσόκ, αλλά, μέσα στη σαστιμάρα μας, πληρώνουμε και μπαίνουμε. Και σιγά σιγά, όπως έρχεται η συνειδητοποίηση, αρχίζουνε τα νεύρα να βαράνε κόκκινο.
22Ε σε μια χώρα με επίσημα ποσοστά ανεργίας στο ύψος που τα έχουμε και πραγματικά, ακόμα υψηλότερα; 22Ε όταν αυτή η ανεργία πλήττει κατά κανόνα τους νέους; 22Ε στην Ελλάδα της «ημιαπασχόλησης»; (ακόμη κι ο υπολογιστής μου την υπογραμμίζει τη λέξη αυτή ως λάθος!) Των τριμήνων, εξαμήνων, οχταμήνων και τετράωρων; (αυτό ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται στα ποσοστά ανεργίας!) 22Ε στην Ελλάδα των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών; (ούτε κι αυτοί συγκαταλέγονται στα ποσοστά ανεργίας!) 22Ε με τους μισθούς κοροϊδίας που πληρώνονται ακόμη κι όσοι καταφέρνουν να έχουν μια δουλειά (οχτάωρη ή και παραπάνω); 22Ε για να πάει ολόκληρη οικογένεια, έστω κι αν υπάρχει «μειωμένο» εισιτήριο για παιδιά; 22Ε με τις καλύτερες θέσεις κρατημένες για, ποιους σκατά, επισήμους, που οι ίδιοι δεν θα δίνανε ούτε μισό ευρώ για να το δουν, αφού ακόμη κι ως προσκεκλημένοι έφτασαν στα μισά του έργου να επιδείξουν, τι; Δεν ξέρω.
22Ε!!! Μια «ευγενική» προσφορά-διοργάνωση του Δήμου Θεσσαλονίκης!!!!
Πιο συγκεκριμένα, διαβάζω το σχετικό φυλλάδιο:
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Έτσι διαφημίζεται!
22Ε κι αναρωτιέστε γιατί οι άνθρωποι δεν παρακολουθούνε θέατρο;
Ντροπή!
Μην το διαφημίζετε καν!
Μετράω επίσης στο εν λόγω φυλλάδιο: 17 έργα θα παιχτούν σ` αυτές τις…γιορτές. Ποιοι θα γιορτάσουν, δεν ξέρω. Εγώ πάντως, μάλλον θ` αποφύγω να ξαναπεράσω από το θέατρο Κήπου σε απόσταση κοντινότερη απ` το απέναντι πεζοδρόμιο. Είμαι, βλέπετε, απλά μια θεατρόφιλη (άνεργη κι ενίοτε ωρομίσθια) κι ο «πολιτισμός» που ‘χω στην τσέπη δεν επαρκεί να τους τον αφήσω στο ταμείο για να μ` αφήσουν να περάσω.

Κυριακή, Ιουλίου 01, 2007

Μαύρη Μαγιονέζα

Εγώ τους γνώρισα με τα «Σπασμένα Δεκανίκια» πριν κάποια χρόνια και πορωνόμουνα:
«…Ευχαριστώ για τα σπασμένα δεκανίκια που μου δώσατε
Είναι πολύ πιο όμορφα απ` τα πόδια μου…»
Ακολούθησαν τα: «Παραμόρφωση» και «Μανιτάρια και Μανιφέστα».
Τώρα, καινούργια δουλειά, το «Καλή Όρεξη».Ο αγαπημένος, γνώριμος ήχος, σπιντάτο μουσικά ΚΑΙ στιχουργικά, φρέσκο, κεφάτο, ζωντανό και, πάνω απ` όλα, ΕΠΙΚΑΙΡΟ όσο ποτέ! Ευφυέστατο ως σύλληψη, σπιρτόζικο, χαρούμενο, αλλά σαρκαστικό, με στίχο καυστικό και προβληματισμένο. Ένα αιχμηρότατο σχόλιο για όλα όσα χαρακτηρίζουν την εποχή μας κι εμάς τους ίδιους, τους «βούδες του καναπέ» που τρώμε ό,τι τροφή μας πασάρουν. Καταναλωτισμός, ΜΜΕ, δουλεια-εία, τρομοκρατία και τρομοκράτορες, παιδεία, δήθεν Δημοκρατία, υποκρισία και βέβαια, η γκλαμουριά που κυνηγάμε προκειμένου «από μηδενικά να γίνουμε νούμερα». Ανατριχιαστική κι η ιστορία του Άλεξ.Χαριτωμένο χαριτωμένο, σε βάζει στην πρίζα από το πρώτο κομμάτι ως το τελευταίο και χτυπιέσαι στο χορό ασταμάτητα αλλά καθόλου ανούσια. ΤΑ ΧΩΝΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ παντού και σε όλους (καιρός ήτανε να το κάνει κάποιος!). Πολύ χαίρομαι που βγαίνουν ακόμα τέτοιες δουλειές. Δεν ξέρω από πότε έχω ν` ακούσω cd χωρίς να υπάρχει έστω ένα κομμάτι που να πω ότι μ` αρέσει μέτρια. Πορώνομαι απ` την αρχή ως το τέλος!

Και οι ίδιοι οι Μαγιονέζοι όμως, είναι αξιαγάπητοι! Την Παρασκευή, 22 Ιουνίου, που είχαμε την τύχη να τους δούμε στο Λευκό Πύργο, μας κέρδισαν αμέσως. Πολύ προσιτοί και φιλικοί, ορεξάτοι και κεφάτοι, χαμογελαστοί, χωρίς κανένα «δήθεν» στο στυλάκι τους, ούτε κατά τη διάρκεια του live ούτε και μετά απ` αυτό, μετέδιδαν σ` όλους μας το κέφι τους και το ρυθμό τους, τα μηνύματά τους και βέβαια, το χαμόγελό τους.
Τώρα όμως, ανυπομονώ για μια εκ νέου εμφάνισή τους, με όλα τα καινούργια τους τραγούδια αλλά και όλα τα προηγούμενα. Δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ και να ξαναχορέψω!

Και λίγη γεύση από σκόρπιους στίχους για…καλή όρεξη:

«…Γύρω γύρω απ` το ταμείο, αυτοπροσδιορισμός
Γεννημένος ν` αγοράζω και να νιώθω κενός…
…Αγοράζω άρα υπάρχω και για να δουλεύω ζω
Και ξεχνάω ό,τι
με θλίβει κι αγκαλιάζω το κενό…»

«…Ο τρομοκράτης κάνει ζημιά στον τρομοκράτορα που κυβερνά
Κι ο τρομοκράτης και κάποια κράτη τον προσλαμβάνουνε τον τρομοκράτη…
…Αυτοί οι πύραυλοι δεν είναι παγωτά που δίνει η επιχείρησή σας
Συγκεντρώστε τα λεφτά, να χαρώ την ηθική σας…»

Ε και τελικά:
«Αντί να καταπίνεις, φτύσ` τους πίσω εσύ!»

Και, πετάγεται κι ο δικός μας ο ΣημαντηΡήτορας στο cd
(Μη χάσει! Σου λέει: «Μόνο ο Ανδρέας Μαγιονέζος έχει ωραία φωνή; Ας χώσω κι εγώ την δικιά μου!»):

«…Μέχρι το επόμενο φαγοπότι, θυμηθείτε. Μην αφήνετε άλλους να διαλέγουν τα γεύματά σας. Κυνηγήστε την τροφή σας όπως κυνηγάτε τη ζωή. Το ετοιματζήδικο, τις περισσότερες φορές είναι ανούσιο. Και ξέρετε: είμαστε ό,τι τρώμε.»

Ο Γιάννης Σημαντήρας φορώντας μια χακί φούστα σχεδιασμένη αποκλειστικά για τον ίδιο από τον διάσημο Ελληνοϊταλό σχεδιαστή μόδας Nasso Avdarmani δεν έχασε την ευκαιρία το βράδυ της Παρασκευής να αποδείξει και τις τραγουδιστικές του ικανότητες. Το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί και σε βίντεο ντοκουμέντο.

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

ΚΑΤΙ ΑΥΡΙΟ

Τα γάντια που ποτέ δεν φορώ
–κι ας κάνει κρύο όσο θέλει-
-κι ας μου τα δίνεις και μου λες∙
«μη μαζεύεις τα κομμάτια με τα χέρια γυμνά∙ θα κοπείς!»-
μα εγώ τα βγάζω
γιατί θέλω η αφή μου να αισθάνεται τα πάντα.

Τα γυαλιά του Ήλιου που μ` ενοχλούν
γιατί αλλοιώνουνε τα χρώματα
και σκοτεινιάζουνε τη μέρα.

Τ` ακουστικά του walkman
που με γεμίζουνε με ήχους τραγουδιών
μα με απομονώνουνε από τη μουσική του κόσμου
και με τρομάζει που έτσι περπατώ μέσα σ` αυτόν
μα μόνη.

Η νύχτα που έρχεται και τη μισώ
γιατί πάντα από κάτι διακόπτει
και γιατί εγώ πάντα περιμένω
ότι κάτι αύριο θα συμβεί.
Κάτι άλλο…

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ - "ΑΗΧΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ"

Οι «Άηχες Κραυγές» ήταν για μένα απ` τα ωραιότερα δώρα που έχω λάβει. Ειδικά που προέρχεται απ` τον δημιουργό τον ίδιο. Ξενύχτησα λοιπόν κι εγώ διαβάζοντάς τον κι οι άηχες κραυγές του είχανε να μου πουν πολλά ως το πρωί.

Είχα παρακολουθήσει μία εισήγησή του, μια πολύ δουλεμένη εργασία του, πάνω στο έργο του Γιώργου Χειμωνά, την 1η Απριλίου, στα Λογοτεχνικά Πρωινά του ΚΘΒΕ, που με εντυπωσίασε.
Κάποια συγχαρητήρια που θέλησα να πω μείνανε μετέωρα λόγω…(γελοίο;) συστολής.
Προσπαθώντας να μάθω ποιος και τι είναι, είδα ότι είναι και ο ίδιος ποιητής και πήρα την τελευταία του συλλογή: «ακάνθινη πόλη».
Επόμενη αναπάντεχη και πολύ όμορφη συνάντηση, πριν λίγες μέρες, στο φεστιβάλ βιβλίου.
Εκεί του έδωσα τα συγχαρητήρια που χρωστούσα…
…Κι εκείνος μου απάντησε με «άηχες κραυγές»…



ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ…


Ένα πράγμα που φοβόμουν
από τότε που άρχισα να
καταλαβαίνω τον εαυτό μου,
ήταν να μη γίνω «ποιητής».
Μην κλειστώ σε κανά δωμάτιο
και ψαχουλεύω θάλασσες,
αστέρια και παλάτια χρυσά
σύμβολα της φαντασίας.
Μην θολώσουν τα μάτια μου
και πλασάρω απόψεις με στυλ.
Μην με χρησιμοποιήσει καμιά
ύπουλη ράτσα μεγαλοεκδότη
και γίνουν οι κραυγές μου ψίθυροι
για ν` αποκοιμίζω τα όνειρά μου.
Μην με βάλουν σε μέτρο και μελωδίες
και γίνω φάλτσα μουσική.
Έχουν τον τρόπο τους αυτοί
να κάνουν την οργή πολιτισμό
και τους φόβους φθηνή κουλτούρα
για τα αυτιά των ψεύτικων
μεγαλοαστών.
Έτσι κι αλλιώς, όλα τα ποιήματα
τελειώνουν εκεί που αρχίζει
ο πολιτισμός τους και ξαναρχίζουν
μόλις τα αφουγκραστεί η νύχτα.
Προσπαθούν να τ` αγγίξουν μα δεν μπορούν.
Εκείνα ανασαίνουν μέσα στις ψυχές
εκείνων που ξέρουν…



ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ
Από τις «Άηχες Κραυγές»
εκδόσεις:ΚΑΤΣΑΝΟΣ

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

ΣΚΙ ΣΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Να ΄μαι ζεστή και φωτεινή όταν σε φτάσω
Ζεστή και φωτεινή να σου δοθώ
Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Για να ΄ρθω γρήγορα κι ελαφριά κοντά σου

Έτσι, τσαχπίνικα να σ` ακουμπώ
Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Να τον πειράζω και να γελώ
Που –αν και μαζί του-
Του ξεγλιστρώ όπως γλιστρώ και δεν με καίει
Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Να ταξιδεύω συχνά ως τη Σελήνη
Να συναντώ τη ματιά σου καθώς την κοιτάς κι ονειρεύεσαι
Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Ν` ανάβω μ` αυτόν τ` ουρανού τ` αστεράκια
Να τα τραντάζω τη νύχτα και να τρεμοπαίζουν
Να σου κάνουν ματιές
Να κάνω σκι στις ακτίνες του Ήλιου
Να διαπερνώ της βροχής τις σταγόνες
Και να σου φτιάχνω ουράνια τόξα
Να τσουλάω μετά στα γεφύρια τους
Να με κοιτάς που τραμπαλίζομαι στα χρώματα…

…Ζεστή, φωτεινή, χρωματιστή και γελώντας
Να σουλατσάρω στο Γαλαξία
Να συντηρώ τη Ζωή
–βοηθός του Ήλιου-
…κάνοντας στις ακτίνες του σκι…




Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, είναι όμως μαγειρεμένο με πολλή αγάπη κι έχω τώρα την επιθυμία/παρόρμηση να το αφιερώσω καταρχήν, στον ΑΒΔ-Tertul που ήταν μαζί μου όταν με «βάρεσε» η ιδέα κι είπα: «Ε αυτό θα κάνω τραγούδι» (σαν τον Γερμανό στο «Τραγουδάκι της έμπνευσης»),
αλλά και στους τρελαμένους, απρόσμενους και «ιδιότυπους» φίλους μου (που μου ‘χουν γίνει απαραίτητοι) απ` την ΠαγκόΖμια ΟικογένΙα ΔΓιαμαντΓιών:
Στον πατήρ Σημαντήρα σαφώς, που μας συσπείρωσε τόσους καΚιτέχνες (Γιατί, μην πείτε ότι δεν είμαστε. ΕΙΜΑΣΤΕ! Ένας κι ένας όλοι!) στην εκΖομπή του, με την καθεβραδινή του κατήχηση (ρήτορας του ραδΓιοφώνου, γαρ) και τη σαγηνευτιΚακή φωνή του ,
αλλά και σ` όλα τα ΔΓιαμαντόπαιδα, όσα είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά, και όσα δεν γνωρίζω, αλλά ενώνουνε τ` αυτάκια τους με τα δικά μου, συστηματικά, εκεί, γύρω στα μεσάνυχτα, στον 9.58 (κάντε κάτι με το σήμα, τέλος πάντων)
Χίλια ευχαριστώ για την παρέα!

Φένια

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Σαν παραμύθι...

Ένα μεγάλο δέντρο. Που μπήκε σε μια μικρήήή μικρούτσικη βάρκα για να ταξιδέψει.
Χρόνια τώρα μεγάλωνε δίπλα στη θάλασσα. Την κοιτούσε που κυλούσε τα νερά της, έβλεπε τα ψάρια που κάπου κάπου την ταράζανε κι έσκαγαν μύτη ανοίγοντας για δευτερόλεπτα την επιφάνειά της.
Ζήλευε που την απολαμβάνανε εκείνα κι ήθελε να μπει κι αυτό στην αγκαλιά της.
Ζήλευε και το φεγγάρι ακόμα γιατί το ‘βλεπε κι αυτό που ‘πεφτε μέσα της κι άνοιγε περάσματα και διαδρόμους φωτεινούς.
Όταν φυσούσε το αεράκι και το έκανε να γέρνει τον λεπτό του, τότε ακόμα, τον κορμό και τα λιγνά κλαράκια του χαμήλωναν και πλησιάζαν στα νερά, αυτό ευχόταν δυνατότερα ακόμα να το σπρώξει και να το παρασύρει ως τη θάλασσα.
Περνούσε όμως ο καιρός. Κι αντί να κάνει ένα βήμα στα νερά τα δροσερά, θέριευε και ψήλωνε και πάχαινε και σκλήραινε κι απλώνανε οι ρίζες του βαθύτερα στη γη. Αδύνατο να κινηθεί, να πλησιάσει λίγο. Έμενε εκεί κι έβλεπε μόνο το φεγγάρι που έκανε τον κύκλο του συνέχεια, μίκραινε, μεγάλωνε, βούλιαζε ή γλιστρούσε…Το έβλεπε στη θάλασσα και ζήλευε!
Και το φεγγάρι απ` τη μεριά του, για διάστημα μεγάλο και για πολύ καιρό, περηφανεύονταν και κόρδωνε που ζήλευε το δέντρο την τύχη τη δική του.
Μα στην πραγματικότητα, ούτε κι εκείνο είχε απολαύσει τα δροσερά νερά. Ένα παιχνίδι ήτανε μόνο και το ήξερε. Ένα παιχνίδι. Ένα καθρέφτισμα. Μια αντανάκλαση φωτός. Κι ήθελε τόσο να την άγγιζε κι εκείνο!...
Έτσι μια μέρα, αφού το σκέφτηκε λιγάκι, την ψευτοπερηφάνια του παράτησε στην άκρη, χαμήλωσε και μπλέχτηκε μες στα κλαδιά του δέντρου. Κόλλησε πάνω στους χιλιάδες πόρους που ‘χει γι` αφτιά και την αλήθεια όλη του ομολόγησε. Μαζί και τη λαχτάρα.
Οι δυο τους τώρα μ` ένα όνειρο κοινό. Πέσαν σε περισυλλογή. Κάνανε σύσκεψη.
Ήταν στης θάλασσας την όχθη μία βαρκούλα ξύλινη, μικρή. Ακίνητη κι αυτή για χρόνια, αραγμένη εκεί. Τόσο καιρό κανένας δεν της γύρεψε ταξίδι. Μόνη της έπνιγε στην άμμο τις αναμνήσεις της από πορείες παλιές.
Σκέφτηκε το φεγγάρι και με αποφασιστικότητα είπε:
«Θα κάψω με το φως μου αυτό το χώμα που κρατά τις ρίζες σου! Θα κρεμαστώ στολίδι στα μαλλιά σου κι εσύ θα μπεις να ριζωθείς μέσα στη βάρκα. Εκείνη θα μας ταξιδέψει μες στη θάλασσα. Μην την κοιτάς έτσι που ‘ναι θλιμμένη. Είναι παλιό σκαρί. Τα μυστικά της τα γνωρίζει όλα. Τη λαχταρά κι αυτή όσο κι εμείς. Να δεις. Δεν θα χαθούμε.»
Κι έγινε έτσι ακριβώς. Κι ας ακουγόταν τρέλα.
Δέχτηκε η βάρκα αυτό το δώρο-κάλεσμα, πλησίασε στο δέντρο και μόλις κάηκε γύρω από τις ρίζες του το χώμα, το πήρε μες στην αγκαλιά της. Μαζί και το φεγγάρι σκαλωμένο στα κλαδιά του.
Τι βάρος όμως είχαν τώρα όλοι μαζί! Δεν πρόλαβαν καλά καλά να ξανοιχτούν κι αρχίσαν να βουλιάζουν! Τρόμος τους έπιασε καθώς τους σκέπαζε το γαλανό νερό! Θα τους κατάπινε αυτό που πιο πολύ ποθήσαν. Όμως δεν έβγαζαν μιλιά. Μόνο συλλογιζόταν: Τόσο ακριβά ήταν τα ναύλα για το ταξίδι που λαχτάρησαν; Το θέλανε τόσο πολύ! Τόσο το περιμέναν! Χρόνια ολόκληρα μόνο γι` αυτό ανασαίναν!
Αυτά σκεφτόντουσαν και όλο βυθιζόταν…Και όλο περιμένανε την ασφυξία να τους παγώσει…
Μα τα λεπτά περνούσαν. Κι έκπληκτοι αντιλήφθηκαν πως η ανάσα τους δεν άλλαζε καθόλου! Κανονική όπως πάντα! Το οξυγόνο εδώ κάτω, πιο πολύ! Πιο καθαρό!
Τι τάχα να ‘χε γίνει;
…Ε πώς θα έμενε ο ουρανός δίχως φεγγάρι; Δεν μπορούσε. Κατέβηκε μαζί του μέσα στα νερά. Πιάστηκε απ` τις αχτίνες του γερά και όλα γίναν ένα:
Το δέντρο μες στη βάρκα, το φεγγάρι μες στο δέντρο, ο ουρανός αγκιστρωμένος στο φεγγάρι κι η βάρκα να βουλιάζει στα νερά. Και στα νερά να κολυμπούν τα ψάρια.

Και όλα αυτά, τ` απίθανα, παράλογα, σαν ψεύτικα, σαν παραμύθια – μάρτυς μου ο Ήλιος που ‘μεινε απ` έξω να μη σβήσει – κάθε άλλο, παρά μια φαντασία είναι. Είναι όλη η Αλήθεια στο σκληρό μου εξώφυλλο. Σε τούτο το τετράδιο-καταφύγιο που κρατώ.