Σάββατο, Ιουνίου 18, 2011

Σαν σήμερα

Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο ακριβώς, 18/6/2010, ακούσαμε την καρδούλα σου πρώτη φορά. Ήσουνα ένα «φιστικάκι», είπε η γιατρός, μα εγώ σκεφτόμουν ότι ήσουν ένα θαύμα. Για εννιά μήνες θα ‘χα δυο καρδιές μέσα στο σώμα μου. Μου εμπιστεύτηκες την τρυφερή δική σου κι έτσι μου χάρισες μία ζωή ακόμη.
Όχι πολύ μετά, ήρθανε και τα πρώτα σου σκιρτήματα.
Κι εγώ γελούσα γιατί δεν είχα φανταστεί ότι θα με κλωτσούσαν και θα μ’ άρεσε.
Τώρα σ’ αγγίζω, σ’ αγκαλιάζω, σε φιλώ, όμως ακόμα σε κοιτάζω έκπληκτη σα να κοιτάζω θαύμα!
Τώρα ξέρω πως ζω τα ομορφότερα πρωινά της ζωής μου.
Ξυπνώ νωρίς κι αδημονώ ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, ξεκούραστη και γάργαρη, μετά τον βραδινό σου ύπνο, σημάδι ότι ξύπνησες κι εσύ, και τότε τρέχω να σου πω την πρώτη καλημέρα, να δω τα δυο ματάκια σου τα γαλανά, ουρανέ μου, να κλέψω και το πρώτο το χαμόγελο της μέρας σου.
Και πάλι σε κοιτώ σαν θαύμα!
Πώς στα 58 σου εκατοστά, τόση ομορφιά!
Προσπαθώ να σε γεμίσω χάδια, αγκαλίτσες και φιλιά, μουσικές και τραγουδάκια, τόσα που να ‘ναι αρκετά να σε παρηγορούν και να σε συντροφεύουν όταν θα φύγεις πια από μένα μακριά, μην νιώσεις ποτέ μόνη.
Τώρα ούτε που κοιτάζω πια τ’ άστρα και το φεγγάρι γιατί είσαι εσύ ήλιος και ουρανός μαζί.
Κείνα τα βλέπω μόνο όταν θέλω να στα μάθω.
Μα –τι γελοίο!- στα δείχνω ενώ το φως τους από σένα θα ‘χουνε μάλλον πάρει…
Κι όλο μου λείπεις.
Μου λείπεις που δεν είσαι πια μες στην κοιλίτσα μου
Μου λείπεις όταν σ’ αγκαλιάζουν άλλοι
Μου λείπεις κι όταν ακόμα παραδίνεσαι στον ύπνο και δε με κοιτάζεις πια…
Ο χρόνος έχει πλέον άλλο νόημα.
Και το λεπτό έχει τη δική του σημασία.
Κάθε επόμενο λεπτό το λαχταρώ, να δω τι μου επιφυλάσσεις νέο
και κάθε προηγούμενο το νοσταλγώ γιατί δεν είσαι πια το ίδιο βρέφος που ήσουνα σ’ εκείνο…