Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006

Άνοιξη (;) στη Σερβία...στον Λίβανο...στο...;;;

Προχωράει ο κόσμος;…
Πάλι τα ίδια!
Πώς έγιναν οι Αμερικανοί και οι εκάστοτε «μπάτσοι» τους (Τουρκία, Ισραήλ, Αλβανία κλπ) διαχειριστές της Ζωής όλων μας; Πότε όλοι οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να τους ανέχονται και να τους σιγοντάρουν; Πού είναι ο ΟΗΕ και, τελικά, τι είναι;

Πριν 7 χρόνια, στις γνωστές εικόνες φρίκης της TV, το χεράκι ενός μικρού κοριτσιού αποκομμένο από τα υπόλοιπα μέλη του (επίσης διασκορπισμένα) έπειτα από έναν βομβαρδισμό, μ` έκανε κι έβγαλα στο χαρτί ό,τι με είχε κατακλύσει βλέποντάς το. Τότε ο πόλεμος ήτανε στη Σερβία. Και ήτανε Άνοιξη…
Γιατί και πάλι να είναι επίκαιρο; Ως πότε θα είναι;…



Ήρθε ο Μάης, μαμά!
Ήρθε ο Μάης, που είναι η ίδια η Ζωή, όπως μου ‘λεγες.
Γέννες παντού.
Λουλούδια, δέντρα κι αστεράκια,
το φως του Ήλιου,
καινούργια λάμψη, ξαναγεννημένη.
Δεν είναι δα τυχαίο πως κι η γιορτή σου, μάνα, είναι τώρα.

Λίγα τα χρόνια – μονάχα 10 –
όσα τα δάχτυλα στα χάδια σου,
μα είχα προλάβει να δεχτώ αυτό το φυσικό σου δώρο, της Ζωής.
Κι είχες προλάβει να μου πεις
πως όλ` αυτά, εδώ γύρω, είναι για όλους.
Πως σε όλα τα παιδάκια, εμάς, ανήκουν.
Και πως το δώρο αυτό θα κάνω κάποτε κι εγώ σ` άλλα παιδάκια.

Μα αυτός ο Μάης που εγώ τον πρόσμενα
στολίζοντας τον εαυτό μου με χαμόγελα,
λούζοντας το κορμί μου με ηλιαχτίδες,
έσκασε πάνω μου
την ώρα που ‘βαζα λουλούδια στα μαλλιά μου.
Κι έχασα, μάνα μου, τα χείλη
και τα χαμόγελα πια να τα ζωγραφίσω δεν μπορώ.
Παν και τα μάτια μου
κι όλα γύρω σκοτάδι.
Και πέσαν τα μαλλιά μου,
σκεπάσαν τα λουλούδια από τη Γη, τα πνίξανε…

Τον έχασα το Μάη, μαμά!
Μαζί κι όλους τους μήνες.
Κι εσένα, μάνα, δεν σε βλέπω πια.
Τα πόδια μου δεν ξέρω πού είναι,
να τρέξω, να κρυφτώ στην αγκαλιά σου,
να μην τρομάζω απ` τις σειρήνες, τις κραυγές, τα ουρλιαχτά.
Κι όμως!
Σαν τώρα, μου ‘λεγες πως η αγκαλιά σου πάντα με χωράει
Σαν τώρα, μου ‘πες, θα ‘μια πάντα εκεί ασφαλής.

Μα ο Μάης με σκόρπισε…
Χίλια κομμάτια εγώ,
δυο χέρια εσύ
και πώς να με μαζέψεις!
Νιώθω το κλάμα σου, μανούλα
κι ας μην μπορώ τα δυο σου μάτια να κοιτάξω.
Λυπάμαι που τα χέρια μου πια δεν μπορώ να βρω
να πιάσω, να σου στείλω ένα γράμμα,
τον πόνο σου λιγάκι να ζεστάνω.


Τίποτα!
Τίποτα, μάνα μου, δεν έχει μείνει!
Μόνο η φωνή μου
που ξέρω πως μιλάει μες στην καρδιά σου.
Κι αυτό το δώρο που χρωστώ κι εγώ στα παιδάκια που λέγαμε…

Μην θρηνείς!
Άκου!
Παιδάκια άλλα θα ρθουν, στην αγκαλιά σου να μπούνε
Κι εσύ θα πρέπει Ζωή ξανά να τους δώσεις.
Ένα – ένα τα κομμάτια μου
στα δυο τα χέρια τα φτωχά σου, θα χωρέσουν
Ένα – ένα, κάνε τα πνοή
και δύναμη δώσε μ` αυτή στα νέα σου τέκνα.
Μέχρι το χίλια, που ‘ναι τα κομμάτια μου,
χίλια χαμόγελα,
δυο χιλιάδες χέρια
θα σπείρουνε ξανά τη Σερβία!
Πόσοι σπόροι χωρούν σε δυο χιλιάδες παλάμες, γνωρίζεις;
Τόσες χιλιάδες λουλούδια καινούργια
από μένα που σκόρπισα…
Να μια αρχή για να ξανάρθει ο Μάης που έχασα!

Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ & ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ...

Η Κοντολίζα Ράις κάλεσε το Ισραήλ
να αγνοήσει τις εκκλήσεις για εκεχειρία

«Πόνους της γέννας μιας νέας Μέσης Ανατολής»(!) χαρακτήρισε η Κοντολίζα Ράις τον πόλεμο λίγο πριν ξεκινήσει για την περιοχή.
(Μήπως θα πρέπει να χαρούμε, δηλαδή κιόλας, για τα γεννητούρια;!!!)

Είθε οι πόνοι, λοιπόν, να βρούνε κατακέφαλα την ίδια μόλις φτάσει,
ν` αποδειχθεί και το αληθές των λόγων της!

Την ίδια στιγμή:
Η Ανουσέχ Ανσάρι θα επισκεφθεί τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Η 39χρονη επιχειρηματίας θα γίνει η πρώτη γυναίκα τουρίστρια του Διαστήματος και θα επισκεφθεί τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό – ταξίδι το οποίο θα κοστίσει 14 εκατομμύρια ευρώ.

ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
Ντένις Τίτο, πολυεκατομμυριούχος από την Καλιφόρνια (2001)
Μαρκ Σάτλγουορθ, Νοτιοαφρικανός επιχειρηματίας (2002)
Γκρέγκορι Όλσεν, (2005)

14 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ!

Για να κάνει το εκκεντρικό της βίτσιο, χαμογελώντας έτσι, χωρίς καθόλου τύψεις,
την ίδια στιγμή που παιδιά και άλλοι άμαχοι διαμελίζονται!
Ε τώρα, να μην της ευχηθώ κι αυτής να ζήσει πραγματικά και…δυνατά το όνειρό της;
Ας πούμε…να της έρθει ένας κομήτης…; Δεν θα την αισθανθεί καλά την εμπειρία;

Ω! Τι δίκαιος κόσμος! Από δω οι εκλεκτοί, από κει οι απόκληροι!
Ίσες ευκαιρίες για όλους, πάντως.
Και το δικαίωμα στη Ζωή…


[Πηγή: «Τα Νέα», 24/7/2006]

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Ofrenda en Especial...

Y, de repente, ¡todo silencio!
De repente, nadie hace ruido.
Ni un mensaje,
ni una invitación,
ni un grito dulze del niño…
De repente, todo el país es diferente
La ciudad es ajena
Todo vacío…

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, AFTER LIVE...

Και, που λες, εγώ τη συναυλία χθες την έζησα κανονικότατα!
Μπορεί ο κόσμος να μην ήτανε πολύς, είναι και μεσοκαλόκαιρο, μην το ξεχνάμε αυτό, όμως ο Σαλβαδόρ τραγούδησε με το ίδιο, γνωστό πάθος που ερμηνεύει πάντα τα τραγούδια του και το play list ήτανε το καλύτερο που θα μπορούσε να επιλεγεί για τον περιορισμένο χρόνο που μας διέθετε ο χώρος.

Το ίδιο παθιασμένοι ήταν και όσοι βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή, οι οποίοι με χορούς, χτυπήματα και τραγούδι, συνόδευαν το συγκρότημα.
Αυτός ο τύπος όμως που πήδηξε από τη σκηνή πάνω μου, περίμενε στ` αλήθεια πως θα ήμουν ικανή να τον κρατήσω εγώ;!

Για το νέο σχήμα, Σταύρος Ρωσσόπουλος – Γιώργος Βασίλας σε πρώτη και δεύτερη κιθάρα, αντίστοιχα, δεν ξέρω τι να πω ακόμα. Ίσως είναι καλό. Ίσως είναι καλύτερο από τα προηγούμενα και, κρίνοντας από την μέχρι τώρα πορεία του γκρουπ, εμπιστεύομαι τις επιλογές του Σαλβαδόρ.
Όμως, έχω την τάση να «δένομαι» πολύ με ό,τι αγαπώ και δεν ξεκολλάω εύκολα.
Γι` αυτό και, θα την πω την αμαρτία μου, εμένα ο Κωνσταντίνος Πουλής μου έλλειψε από το χθεσινό event. Και ως σκηνική παρουσία (πιστεύω ότι «έγραφε» πολύ πάνω στη σκηνή) και ως μουσική άποψη (αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο ως απλή ακροάτρια). Ειδικά στην «Αδρεναλίνη», όπου μου άρεζε πάρα πολύ στα σημεία που «ντουετάριζε» με τον Σαλβαδόρ, αλλά και γενικότερα.
Τώρα…χρειάζομαι μάλλον το χρόνο μου…

Γι` ακόμη μια φορά λοιπόν, ήμουν κι εγώ εκεί και πέρασα ΥΠΕΡΟΧΑ! Δεν θα ήθελα με τίποτα να είχα λείψει από την πρώτη ζωντανή ηχογραφοβιντεοσκόπηση του καλύτερου, κατά τη γνώμη μου, ροκ συγκροτήματος αυτή τη στιγμή στον ελληνικό χώρο.

Μόνο που…να μωρέ! Τέλειωσε νωρίς!...
Πολύ νωρίς για μένα.
Τελικά, θα το σκεφτώ να ξαναπάω στις Συκιές για συναυλία. Είναι εντελώς ξενερωτικό να τελειώνουν τα live ως τις 12! Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Μάλαμα (άντε, να καθυστέρησε λίγο περισσότερο). Πάνω που «ζεσταίνεται» το πράγμα, πρέπει να φύγεις. Τότε, ας μην γίνονται καλύτερα συναυλίες σε τέτοιους χώρους. Μένουν όλοι ημιανικανοποίητοι.

Για να μη μιλήσω και για την security, χθες! Ούτε σε διαδήλωση να ήμασταν! «Μην κάθεσαι εδώ», «Γιατί πας να περάσεις από κει», μέχρι και που μας διώχναν απ` τον δρόμο, έξω από το θέατρο, μετά το τέλος της συναυλίας για να μην ξυπνήσουμε τον κόσμο! Κι αυτό, στις 19 Ιουλίου που ο περισσότερος κόσμος λείπει και τα σχολειά είναι κλειστά. Ούτε διάβασμα ούτε τίποτα. Τι να πω;…

Ας το προσπεράσω κι ας πω μονάχα:
Μπράβο στα Μωρά γι ακόμη μια φορά και με το καλό να βγει και το live DVD-CD του χειμώνα!
Το αναμένουμε…


Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

Κυριακή, Ιουλίου 16, 2006

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ, LIVE

Να μην ξεχάσω:

ΤΕΤΑΡΤΗ, 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006, ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΚΕΩΝ.

Αν και δε νομίζω πως θα ξεχνούσα κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως.
Για μένα, κάθε συναυλία τους είναι σημαντική. Προσπαθώ να μην χάνω καμιά κι ως τώρα δεν μ` έχουν απογοητεύσει ποτέ. Φεύγω πάντα ενθουσιασμένη, εκστασιασμένη!
Ήδη έχω γράψει κι έχω δημοσιεύσει δύο ανταποκρίσεις από συναυλίες τους στο blog της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.. Μία, πάλι από ανοιχτό χώρο πέρισυ το καλοκαίρι στον Άρδα, και μία από το Ξυλουργείο του Μύλου, στις 5 Μαϊου 2006.
Να ξαναπώ ότι κάθε καινούργια συναυλία είναι και καλύτερη; Περιττό.
Βλέπω το γκρουπ να τα δίνει όλα και παρασύρομαι κι εγώ στο ίδιο «ξέσπασμα» και χαίρομαι αφάνταστα που αυτό το συγκρότημα, με δυσκολίες, εμπόδια κι αλλαγές (Ελλάδα, γαρ) εξακολουθεί να υπάρχει, να δημιουργεί και να κάνει τέτοιες συναυλίες. Είναι μια όαση στα μουσικά δρώμενα της χώρας.

Όσο για την επικείμενη συναυλία στις Συκιές, κάτι πήρε τ` αυτάκι μου για ηχογράφηση και βιντεοσκόπησή της εν όψει του χειμώνα που έρχεται, κάτι για διαφορετική σύνθεση στο εν λόγω live… καλύτερα όμως να συμβουλευτείτε το blog των Διαμαντιών (ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ).
Όσα ξέρει ο Σημάν δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος!
Ή ν' ακούσετε την εκπομπή της Τρίτης, 18/7/2006, στις 21:00-22:00 στον 102FM, όπου ο Στέλιος Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου (ψυχή του γκρουπ) θα μας τα πει όλα αυτοπροσώπως.

Ως τότε…υπομονή!

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Ανεξάντλητο...

Πρέπει να γεμίσω τις φλέβες μου οξυγόνο!
Περνώ στην αντεπίθεση, στη δράση…
…………………………………………….
Κοντεύω πια να τρελαθώ
από Χαρά κι από Ζωή…

Κι ας προσπαθούν να μου κρατήσουνε σκυμμένο το κεφάλι
Στη μιζέρια ας πασχίζουν να με κλείσουνε
Ίσως για λίγο καταφέρνουν να με πείσουν
…Όμως εμένα δεν μου πάει!
Και πιέζομαι!
Κι όσο πιέζομαι, αγριεύω!
Ξεβολεύομαι!

Τι να ΄ναι αυτό που μες στις φλέβες μου ξυπνάει,
κυλάει κι ανταριάζει όλο το Σύμπαν!
Ούτε κι η ίδια δεν γνωρίζω,
όμως συμβαίνει!

ΕΝΑ μόνο λιμάνι, ποτέ δεν είναι αρκετό για να αράξω!
Τόση προσφορά η Ζωή!
Τι να προφτάσω;
Πώς να το συναγωνιστώ το Ανεξάντλητό Της!
Τόση ενέργεια!
Απ` τις αντοχές μου παραπάνω!
Στιγμές, νιώθω πως θα εκραγώ!
Νομίζω θα σκορπίσω…

Λάθος της Φύσης είν` αυτό!
Ένα λάθος!
Ή άλλο σώμα μου ΄πρεπε
ή άλλη ψυχή, στ` αλήθεια.
Τι να σου κάνει αυτό το σώμα,
πάντα άυπνο!
Πόσο ν` αντέξει;
Η Ομορφιά, πιο δυνατή, τα μάτια μου γεμίζει!
Πώς να τα κλείσω;
Ο Πόθος μέσα μου, σαλεύει, απαιτεί:
Να της ριχτώ!
Να την γευτώ!
Να την κερδίσω!




Oh, Yes!
Έρχονται και τέτοιες στιγμές, αναίτιας(?) χαράς και ασυγκράτητης ενεργητικότητας!
Μακάρι τέτοιες να είναι και οι περισσότερες για όλους!