Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2011

Η Δική Μου Ευχή

Το 2011 φεύγει από την Ελλάδα κλαίγοντας.
Όλη μέρα, στουκ στουκ ο ουρανός
ρίχνει στη γη τα δάκρυά του να βρει παρηγοριά.
Και κλαίει γιατί όλοι σήμερα το καταριούνται
και το διαολοστέλνουν
και μιλούνε για το πόσο άσχημο ήτανε.
Λες κι έφταιγε αυτό για την βλακεία και την ανικανότητα,
τη μαλθακότητα και την ανηθικότητα
που ρίξανε και στη συνέχεια λούστηκαν οι άνθρωποι.
Εγώ όμως από σήμερα θα του χαρίσω μια ζεστή, χρωματιστή,
χαρούμενη γωνίτσα μέσα μου ν΄ αναπαυθεί.
Γιατί για μένα, το 2011, θα είναι ορόσημο και γέννα και αρχή
Αφού σ΄αυτό γεννήθηκες ΕΣΥ…κι εγώ ξανά μαζί σου…
………Χαρά μου!!!

Αγωνιστικό, Ανατρεπτικό, Επαναστατικό το 2012
Αλλιώς…καλά να πάθουμε!

Σάββατο, Οκτωβρίου 29, 2011

Το "ΟΧΙ" όπως του πρέπει!

Επιτέλους!
Μια μέρα που ξορκίσαμε την εθνική ξεφτίλα!
Που τιμήσαμε πραγματικά αυτούς που είπαν "ΟΧΙ" σε όσα οι τωρινοί μας σοσιαλιστές λένε "ναι" ξεδιάντροπα:
στην παράδοση,την υποταγή και την υποδούλωση της χώρας
και του ελληνικού λαού.

Πρώτη μέρα που δεν ντρέπομαι για τους συμπολίτες μου.
Που θα καταγραφεί στην ιστορία φωτεινή μέσα στις μαύρες σελίδες που μας αναγκάζουνε να ζούμε.
Ελπίζω να μην είναι η μοναδική.
Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες μέρες,
μέχρι που να ξεκουμπιστούν, να φύγουν!
Στα τσακίδια!!!
Ξεφτίλες!

Update:

Και συνεχίζω τώρα γιατί χθες νύσταζα.
Η 28η Οκτωβρίου 2011 λοιπόν, μ' έκανε να χαμογελάσω και να γελάσω και με κάτι άλλο εκτός από την κόρη μου και τον άντρα μου που με κάνουν να χαμογελάω καθημερινά. Γιατί επιτέλους, είδα την παρέλαση να είναι όπως έπρεπε να είναι:
Από τους πολίτες για τους πολίτες κι όχι για όλους αυτούς τους πουλημένους, κουστουμαρισμένους αλήτες.
Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι, ό,τι και να πουν, όσο και να προσπαθούν να βρούνε κάτι, δεν τους φτουράει πια τίποτα.
Γιατί αυτό που έγινε χθες ήταν τόσο αυθόρμητο και γενικευμένο και ξεκάθαρο, που δεν μπορούν να βρουν γαϊδούρι για να το φορτώσουν.
Κι αν δεν μπορούνε όντως να καταλάβουνε το μήνυμα, τότε φοβάμαι ότι εκτός από αλήτες είναι και μωροί.
Κι όσο για κάποιους που το παίζουν πιστοί σε κάποια πάλαι ποτέ δήθεν ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ και που τώρα λένε διάφορα αλλά είναι έτοιμοι σε πρώτη ευκαιρία να το ξαναψηφίσουν μάλλον ταιριάζει μια μόνο φράση του επίσης κάποτε καλού Σαββόπουλου:
"Ήρθε η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις".
Έτσι είναι τα πράγματα. Δυστυχώς.


Τον σεβασμό μου και την αμέριστη εκτίμησή μου στον κύριο Γλέζο.


Κυριακή, Αυγούστου 21, 2011

Τουρμποσοσιαλισμός 2


Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την παιδεία κλείνοντας τάξεις και σχολεία και μειώνοντας το εκπαιδευτικό προσωπικό.
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την υγεία κλείνοντας κλινικές και νοσοκομεία και χαρίζοντας κρεβάτια δημόσιων, κατά τα άλλα, νοσοκομείων σε όσους έχουν ιδιωτική ασφάλιση. (Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούνε!)
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν τα κρατικά ΜΜΕ κλείνοντας ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, περιοδικά και πομπούς. Μέσα στο “κλείσιμο” αυτό, οι 3 ραδιοφωνικοί σταθμοί της Θεσσαλονίκης συμπτύσσονται σε έναν! Ο 9.58 κλείνει και οι εκπομπές που αγαπήσαμε βρίσκονται στον αέρα. Αβέβαιο αν θα συνεχιστούν και πώς.
Μάλλον τελικά, σ’ αυτή τη χώρα, η λέξη “αναβάθμιση” είναι συνώνυμο της “συρρίκνωσης”.
Για πολλούς από ‘μας, συγκρίνοντας με τους υπόλοιπους σταθμούς, ο 9.58 ήταν μια ραδιοφωνική όαση.
Άκουγα την Παρασκευή 19 Αυγούστου τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να ανακοινώνει τις αποφάσεις για την ΕΡΤ και σα να μου φάνηκε ότι διέκρινα στη φωνή του κάποια ντροπή. Αλλά μάλλον απλά μου φάνηκε. Ίσως γιατί έτσι θα ‘νιωθα εγώ άμα βρισκόμουνα στη θέση του. Σ’ αυτή την κυβέρνηση όμως κανείς δεν γνωρίζει τη λέξη ντροπή.!
Το χειρότερο είναι ότι όλ’ αυτά τα κάνουν “για το καλό της χώρας”. Το πιο εξοργιστικό, ότι αποκαλούν “θυσία” του ελληνικού λαού τις αποφάσεις που παίρνουν. Εγώ θυσία ξέρω ότι είναι όταν εγώ από μόνη μου αποφασίζω να δώσω ή να κόψω κάτι. Όταν μου το επιβάλλουν άλλοι δεν είναι “θυσία”, είναι “φασισμός”!
Και ξαναγυρίζοντας στην ΕΡΤ…Από την Παρασκευή έχει πέσει μια σχετική παγωμάρα. Στα σπίτια μας, στα στέκια μας, στις παρέες. Το απόγευμα έξω, απλά το αναφέραμε μα δεν σχολίασε κανείς. Μονάχα κοιταζόμασταν και χαμογελούσαμε απογοητευμένοι. Ο 9.58 και οι εκπομπές του είναι φίλος μας σταθερός χρόνια τώρα. Είναι μέρος της ζωής μας. Και, εν πάση περιπτώσει, είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα της Θεσσαλονίκης.
Ελπίζω να υπάρξει αντίδραση και αντίσταση, τόσο από τους παραγωγούς του όσο και από τους ακροατές και τους πολίτες.
Δηλώνω ετοιμοπόλεμη!
Πρέπει να τον κρατήσουμε ζωντανό.
Μην το καταπιούμε κι αυτό χωρίς μιλιά. Κρίμα!



Το τραγουδάκι αυτό – Zumbul από τους Kultur Shock – το γνώρισα στα Διαμάντια του Γιάννη Σημαντήρα στον 9.58, τότε που τους Kultur Shock δεν τους ήξερε ακόμη κανείς. Ένα από τα πολλά που δεν άκουσα και δεν πρόκειται ν’ ακούσω σε άλλο σταθμό, απλά γιατί δεν παίζουν οι άλλοι κάτι που να μην είναι εμπορικό, της μοδός ή χιλιοπαιγμένο ήδη.

ΥΓ1: Προς το παρόν, για όσους θέλουν να στηρίξουν τον 9.58 έχει δημιουργηθεί στο facebook η σελίδα "Να μην κλείσει ο 9.58".

ΥΓ2: Μια τελευταία ερώτηση: Εγώ τώρα θα εξακολουθώ να πληρώνω για την ΕΡΤ; Αφού δεν θα μου παρέχει πια τις υπηρεσίες που θέλω!

Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2011

τουρμποσοσιαλισμός

Μπράβο αγάπη μου!
Μπράβο!



"Τροχός" Μάυρη Μαγιονεζα

"Έλα αγάπη μου και πάρε με αγκαλιά
Και μη σε νοιάζει κάθε μέρα έχει εννιά
Ένα χαμόγελο αρκεί για μια γιορτή
Τρώνε καλά αλλά όχι για πολύ
Γιατί…"

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2011

Από την αρχή:-)

34.

Κι εκεί που ίσως θα λεγα “πω πω, περνούν τα χρόνια”, εγώ νιώθω ότι ξαναρχίζω απ’ την αρχή! Μες στην ντουλάπα αμέτρητα μικρά φορεματάκια, τζινάκια, φανελάκια, καπελάκια μια σταλιά. Γύρω παντού παιχνίδια, χρώματα, μουσικές. Ακόμη και το σπίτι το φτιάξαμε χρωματιστό για κείνη! Μαθαίνω τους πρώτους φθόγγους, τις πρώτες κραυγούλες. Ανακάλυψα την φρουτόκρεμα και πεθαίνω στο γέλιο κάθε φορά που είναι να της την ταίσω κι αυτήν, μαθαίνοντας ακόμα να καταπίνει, με κάνει χάλια από πάνω μέχρι κάτω. Έμαθα ξανά την καλημέρα που τα τελευταία χρόνια σπάνια έλεγα. Τώρα δεν την ξεχνώ ποτέ! Ούτε και να χαμογελώ ξεχνώ, μην τύχει και με πετύχει σοβαρή και της χαλάσω το δικό της κέφι. Κι αν τύχει και πετύχω εγώ εκείνη σοβαρή της λέω πως η ζωή είναι πολύυυυυυυυ μικρή για να την χαραμίζει μες την σοβαρότητα.

31 Ιουλίου 2011.

Εγώ, 34.

Αύριο, 1 Αυγούστου 2011.

Αυτήν, 6…..Μηνών!

Κι είναι απίστευτο πόσα μπορεί κιόλας να κάνει!

Σάββατο, Ιουνίου 18, 2011

Σαν σήμερα

Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο ακριβώς, 18/6/2010, ακούσαμε την καρδούλα σου πρώτη φορά. Ήσουνα ένα «φιστικάκι», είπε η γιατρός, μα εγώ σκεφτόμουν ότι ήσουν ένα θαύμα. Για εννιά μήνες θα ‘χα δυο καρδιές μέσα στο σώμα μου. Μου εμπιστεύτηκες την τρυφερή δική σου κι έτσι μου χάρισες μία ζωή ακόμη.
Όχι πολύ μετά, ήρθανε και τα πρώτα σου σκιρτήματα.
Κι εγώ γελούσα γιατί δεν είχα φανταστεί ότι θα με κλωτσούσαν και θα μ’ άρεσε.
Τώρα σ’ αγγίζω, σ’ αγκαλιάζω, σε φιλώ, όμως ακόμα σε κοιτάζω έκπληκτη σα να κοιτάζω θαύμα!
Τώρα ξέρω πως ζω τα ομορφότερα πρωινά της ζωής μου.
Ξυπνώ νωρίς κι αδημονώ ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, ξεκούραστη και γάργαρη, μετά τον βραδινό σου ύπνο, σημάδι ότι ξύπνησες κι εσύ, και τότε τρέχω να σου πω την πρώτη καλημέρα, να δω τα δυο ματάκια σου τα γαλανά, ουρανέ μου, να κλέψω και το πρώτο το χαμόγελο της μέρας σου.
Και πάλι σε κοιτώ σαν θαύμα!
Πώς στα 58 σου εκατοστά, τόση ομορφιά!
Προσπαθώ να σε γεμίσω χάδια, αγκαλίτσες και φιλιά, μουσικές και τραγουδάκια, τόσα που να ‘ναι αρκετά να σε παρηγορούν και να σε συντροφεύουν όταν θα φύγεις πια από μένα μακριά, μην νιώσεις ποτέ μόνη.
Τώρα ούτε που κοιτάζω πια τ’ άστρα και το φεγγάρι γιατί είσαι εσύ ήλιος και ουρανός μαζί.
Κείνα τα βλέπω μόνο όταν θέλω να στα μάθω.
Μα –τι γελοίο!- στα δείχνω ενώ το φως τους από σένα θα ‘χουνε μάλλον πάρει…
Κι όλο μου λείπεις.
Μου λείπεις που δεν είσαι πια μες στην κοιλίτσα μου
Μου λείπεις όταν σ’ αγκαλιάζουν άλλοι
Μου λείπεις κι όταν ακόμα παραδίνεσαι στον ύπνο και δε με κοιτάζεις πια…
Ο χρόνος έχει πλέον άλλο νόημα.
Και το λεπτό έχει τη δική του σημασία.
Κάθε επόμενο λεπτό το λαχταρώ, να δω τι μου επιφυλάσσεις νέο
και κάθε προηγούμενο το νοσταλγώ γιατί δεν είσαι πια το ίδιο βρέφος που ήσουνα σ’ εκείνο…

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 09, 2011

Για Σένα

“…Σιγά μανούλα,

σιγά.

Θα το ξυπνήσεις.

Τι θόρυβο που κάνει

η πορτούλα της καρδιάς σου

καθώς ανοιγοκλείνει

στον κήπο της χαράς…”


Του Ρίτσου, όχι δικό μου.


Εγώ, μετά απ’ αυτήν, πώς να τολμήσω να ξαναγράψω στίχους;

Το πιο όμορφο ποίημα είναι η ίδια και το έγραψα την περασμένη Τρίτη.

Βρίσκεται από τότε αναρτημένο στην οθόνη της Ζωής μου.

Κι έκλεισε κιόλας μια βδομάδα!


Χρόνια Πολλά μικρό μου!


“…Κάτω από τα τριανταφυλλένια πέλματά σου

δυο καρδιές –

η καρδιά της μητέρας

η καρδιά του πατέρα.

Πάτα γερά.

Δε θα πέσεις…


Σ’ εμένα, στο Ν. και πάνω απ’ όλα,

σ’ αυτήν!