Σάββατο, Σεπτεμβρίου 20, 2008

Πατρίδα...

Είναι κάτι φωνές που τραγουδούν τραγούδια αγαπημένα…
Ή…που μιλούν στο ραδιόφωνο…


Είναι ο καφές…
και κάτι ατέλειωτες συζητήσεις που οδηγούν…στο πουθενά!
Σαν τη Ζωή;-)


Είναι η γλώσσα που έμαθα καθώς μεγάλωνα και θα μαθαίνω μέχρι να πεθάνω…

Είναι κάποιες αγκαλιές, κάποια χαμόγελα, κάποιες χειρονομίες…

Είναι η αίσθηση που προκαλεί μια σκέψη…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 18, 2008

ΜΉΝΑΣ


Έκλεισα μήνα!
Όχι, δεν προσαρμόστηκα!
(Καλά, δεν προσαρμόστηκα 30 χρόνια στην Ελλάδα,
θα προσαρμοζόμουνα σε ένα μήνα στο, άσχετο τελείως, Βέλγιο?!!!)

Τα έχω φτύσει τελείως γιατί αυτοί εδώ πέρα είναι εντελώς τρελοί!
(Δεν το αναλύω παραπάνω, βαριέμαι. Πάντως, μας έχουν ξεθεώσει…
Χωρίς λόγο.)

Όχι, δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Εκεί ήμουν χειρότερα.
(Και τώρα θα ήμουν ακόμη χειρότερα.)
Παρόλ' αυτά,
θέλω τις γάτες μου και τα σκυλιά των δρόμων,
θέλω χυμούς Motion, Halls κόκκινες,
γιαούρτι Κουκάκη κι όχι a la greque made in France
κι ένα Dettol σπρέι για απολύμανση.
Πιο πολύ: ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ!!!

Α! Kι ένα βιβλίο στατιστικής για αρχάριους στα ελληνικά, παρακαλώ!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 12, 2008

Χορός

Εδώ είναι Φθινόπωρο. Κανονικό Φθινόπωρο, δηλαδή.
Όμορφα χρώματα, καλή θερμοκρασία…Και φύλλα…
Πεσμένα, καφετιά, χρυσοπράσινα ή σκέτο πράσινα…
Τα αχνοφωτίζει το φεγγάρι τη νύχτα όταν γυρνάω,
κι εγώ, μόλις τα πλησιάζω, επιβραδύνω το βήμα μου,
κι αρχίζω να σέρνω τα πόδια μου
για να σηκώνω αυτά τα φύλλα στον αέρα…να κάνω φασαρία!
Ξέρω ότι στη γωνία παραφυλάει η σιωπή
και θα μου ορμήξει μόλις θα κλείσω πίσω μου την πόρτα.
Ύστερα, σηκώνω το πρόσωπο στις κορυφές
κι έχω τώρα για ουρανό τα δέντρα.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φύλλα αυτά
να πέφτουν πάνω μου πυκνά σαν τη βροχή
μα ελαφριά όπως γαλήνιες ανάσες και ζεστά σαν αγκαλιές.
Τα δέντρα αυτά είναι αστείρευτα!
Όσα φύλλα και αν ρίχνουν, ο ουρανός παραμένει γεμάτος.
Ύστερα, η εικόνα αυτή αλλάζει πάλι.
Γίνεται λίγο θλιβερή…ενίοτε τρομαχτική…:
Ανοίγω τα μάτια, βλέπω τα φύλλα που πέφτουν,
παρακολουθώ την πορεία τους με προσήλωση κι υπομονή.
Ένα, και δεύτερο, κι άλλο, κι άλλο…
Αναρωτιέμαι αν έφυγαν απ’ τα κλαδιά τους
αναζητώντας την Ελευθερία…
Κοιτώ…
Ακόμη και το πιο ελαφρύ, ακόμη και αυτό
που το ευνόησε η τύχη του άνεμου
και το άφησε να ταλαντευτεί λιγάκι παραπάνω,
έχει μια πορεία καθοδική…
Ποιος θα μου πει αν άξιζε που πήγε λίγο παραπέρα;
Ποιος θα μου πει αν, στα λεπτά που αιωρήθηκε,
νίκησε την αιωνιότητα
Ή αν νικήθηκε από τον τρόμο του κενού και του τέλους;


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Χαιρετίσματα


Αναζητώντας την παιδική μου «πατρίδα», μόλις μπήκα στο δωμάτιο, όρμηξα στη φωνή του Βασίλη…στα «Χαιρετίσματα»…Τι γελοίο! Αυτός τώρα τραγουδάει «…σπίτι δεν έχω μήτε πατρίδα, με διώξατε όλοι…» κλπ κι εγώ ήδη νιώθω καλύτερα…Τέλος πάντων.

Affection. Να που υπάρχει τελικά αγγλική λέξη που
μ’ αρέσει. Που μπορεί να εκφράσει καλύτερα αυτό που θέλω τώρα να πω.
Αυτό είναι αυτό που μου λείπει.
Μπορώ να πω «τρυφερότητα». Μπορώ να πω «στοργή».
Το “affection” τα ‘χει και τα δύο.
Δεν είναι η απουσία ανθρώπων. Όλη μέρα με ανθρώπους ήμουν. Δεν είναι η απουσία «καλών» ή «διασκεδαστικών», «ευχάριστων» ανθρώπων. Μια χαρά είναι. (Εγώ πάντως δεν είμαι καλύτερή τους).
Είναι η παντελής απουσία αυτού του στοιχείου. Κάτι που, αν το είχα, θα μπορούσα ν’ αντέξω τα πάντα. Θα μπορούσα ν’ αναγνωρίσω την ομορφιά, να εκμεταλλευτώ την εμπειρία, να την ζήσω. Αν ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους «μ’ αγκάλιαζε» για μια στιγμή, ο τόπος αυτός ίσως να μου ‘δινε μία ιδέα ότι «ανήκω»…έστω και λίγο.

….ΔΕΝ είμαι "ανεξάρτητος άνθρωπος".

…Οι αισθήσεις μου δεν αισθάνονται. Έχουνε πάθει κράμπα. Όλες.
Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω…

…Ξαναγυρνάω στο affection. Τελικά μόνο οι άντρες το διαθέτουν. Οι γυναίκες γίνονται τρυφερές και στοργικές ίσως για τα παιδιά τους μόνο.

…Όλη μέρα στις Βρυξέλλες. Beer Festival.
Τι κάνει κάποιος που δεν πίνει σε φεστιβάλ μπύρας;… Υπομονή!...
ή αρχίζει να τρελαίνεται!...Κι αφού η υπομονή είναι αρετή που διαθέτουνε λίγοι, εγώ άρχισα να τρελαίνομαι. Όταν επιτέλους, νύχτα πια, έφτασα στο σταθμό για να πάρω το τρένο για το Leuven το μόνο που ήθελα ήταν να μπω αμέσως μέσα, να καθίσω στο παράθυρο κι ας ταξιδέψει όση ώρα θέλει. Στην πραγματικότητα, ας ταξίδευε για πάντα! Να πήγαινε…να πήγαινε…να πήγαινε… Δυστυχώς, το ταξίδι αυτό κρατάει ελάχιστα. Μόλις 20 λεπτά.

…Πονάει ο λαιμός μου. Καίει λίγο και το πρόσωπό μου. Αλλά ίσως είναι από την κούραση.
Νιώθω εξαντλημένη!
Τα λέμε το πρωί…