Τετάρτη, Ιουνίου 18, 2008

Όνειρο...

Η νύχτα δεν υπάρχει.
Η κοπέλα αποκοιμήθηκε στο λεωφορείο
γυρνώντας από την δουλειά της.
Ο άνδρας που καθότανε στη θέση αντικριστά
ερωτεύτηκε το όνειρό της.
Το διάβασε στο παραδομένο της πρόσωπο
και το περιφρούρησε στοργικά
για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Τετάρτη, Ιουνίου 11, 2008

Gabriel Garcia Marquez

Λίγα λόγια από έναν σημαντικό άνθρωπο της Ζωής και της Λογοτεχνίας.

0 Gabriel Garcia Marquez έχει αποσυρθεί από την δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:
(Εδώ παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα. Ολόκληρη την επιστολή, όπως και το πρωτότυπο, μπορείτε να την βρείτε εδώ.)


"Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά"

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν,
αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ,
γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια,
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!


Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε γυναίκα και άνδρα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

........"

Δευτέρα, Ιουνίου 02, 2008

Κουκουλοφόροι στη λαϊκή

Σήμερα, πρωί πρωί, περιμένοντας να γίνει ο καφές, άνοιξα την τηλεόραση κι έπεσα στην εκπομπή του Παπαδάκη, σε μια είδηση που μου ‘φτιαξε τη μέρα. Μπορεί και να μην έπρεπε, αλλά μου την έφτιαξε. Ψέματα να πω;
Στο Περιστέρι, λέει, κι ενώ γινόταν λαϊκή, κουκουλοφόροι μοιράζανε τρόφιμα και άλλα είδη στον κόσμο, αφού πρώτα τα κλέψανε από σούπερ μάρκετ!!!
Παράλληλα, πετάξανε χαρτάκια που εν ολίγοις έλεγαν «Η απαλλοτρίωση είναι η απάντησή μας σ’ αυτούς που μας κλέβουνε» Κάπως έτσι, τέλος πάντων, απ’ όσο μπόρεσα να συγκρατήσω. Μετά αρχίσανε τα σχόλια απ’ τους παρευρισκομένους στο στούντιο, τα οποία συγκλίνανε περίπου στο ότι δεν μπορούμε να επικροτούμε τέτοιες ενέργειες γιατί έτσι νομιμοποιούμε την κλεψιά. Ναι καλά! Εμάς περίμενε η κλεψιά για να νομιμοποιηθεί! Κι εγώ πώς νόμιζα ότι το ίδιο το σύστημά τους την έχει νομιμοποιήσει καθολικά εδώ και χρόνια! Οι πρώτοι κλέφτες είναι οι ίδιοι. Αρκεί να δεις τα πόθεν αίσχη τους. Κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, πρέπει όντως να τα πάρουμε πίσω. Τέλος πάντων.
Χαχαχαχαχα! Δεν πάμε καλά, γενικώς.
Αλλά, ποιος οδηγεί εκεί τα πράγματα;

Τώρα, εμένα, μετά απ’ αυτό, πώς μου ‘ρθε κι άρχισα να τραγουδώ το «Περιπολικό» των Μαγιονέζων;
Είχα πρόσφατη και τη συναυλία τους το Σάββατο το βράδυ στο γυμναστήριο του ΑΠΘ (μέρος που προσπαθώ να ξεχάσω, αφού μετά από 4 χρόνια που το ‘φαγα στη μάπα, με οδήγησε στο υπέροχο τίποτα!) κι έτσι το τραγουδάκι μού βγήκε κατευθείαν.
Ωραία συναυλία! Σε ανοιχτό ουρανό και με πολύ καλή παρέα. Κι αν και δεν ήμασταν πάρα πολλοί, η διάθεση για τραγούδι και χορό δεν μας έλειψε καθόλου. Ούτε εμάς ούτε κι απ’ το συγκρότημα, αφού τα παιδιά, παρά το περασμένο της ώρας κι ενώ είχαν ήδη ολοκληρώσει το πρόγραμμα, μας χάριζαν άλλο ένα κι άλλο ένα τραγούδι για αρκετά μετά.
Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια συγκροτήματα που, χωρίς σταριλίκια, χωρίς κύρια επιδίωξη το κέρδος, με μόνη την αγάπη γι’ αυτό που κάνουνε και την ανάγκη να πούνε κάποια πράγματα, που αφορούνε και εκφράζουνε κι όλους μας, συνεχίζουν να δημιουργούν και να μοιράζονται μαζί μας την τέχνη και τις σκέψεις τους. Χαίρομαι και παρηγοριέμαι και παίρνω και δύναμη. Ίσως αν τους ακούγαμε περισσότεροι (κι αυτούς και κάποιους άλλους) να μην χρειαζόταν καν να γίνουμε «κουκουλοφόροι».
Η τέχνη είναι μεγάλο σχολείο. Μπορεί να περάσει ιδέες που άλλοι χώροι δεν μπορούν. Γι’ αυτό και την έχουν ευτελίσει έτσι. Γι’ αυτό και προβάλλουν τη σαβούρα για τέχνη κι όσους λένε κάτι ουσιαστικό τους περιθωριοποιούν….
Κι έτσι είμαστε λίγοι…
Δεν πειράζει. Δεν βλέπεις; Θα το βρούνε από αλλού. Καλή η πίεση, αλλά μέχρι πότε; Θα τους γυρίσει μπούμερανγκ κάποια στιγμή.
Πω πω! Μας βλέπω καμιά μέρα κι εμάς μέσα στα περιπολικά, όπως το παν το πράγμα!
Τουλάχιστον θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε:-)
Λέμε, τώρα!


"...Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει και δεν είμαστε εμείς
όλοι εκείνοι που χαλάνε την αξία της ζωής..."

Χαρούμενο και φιλοσοφημένο.
Listen & Enjoy!

Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008

ΠΑΡΑΖΑΛΗ

Ξαπλώνω βολικά πάνω στο χώμα.
Στον αργαλειό του ουρανού
χρυσή κλωστή ο ήλιος
δένει άτακτα αλλά γερά
ανάμεσα στις ασημένιες της βροχής τις βελονιές.
Το πρόσωπό μου το δροσίζουν στάλες.
Φλέγεται το κορμί μου από του ήλιου τη φωτιά.
Τα μάτια μου αξεκόλλητα∙ εκστασιασμένα.
Πόθοι αρχέγονοι ξυπνούν.
Κι η λογική ζαλίζεται με τ’ άρωμα απ’ το χώμα.
Λιποθυμά και χάνεται…
Κάπου στα σκοτεινά σπλάχνα της γης
κουτρουβαλά ακόμα…



Καλό καλοκαίρι!