Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

Κατάργηση του εορτασμού της Ημέρας της Απελευθέρωσης των Σκλάβων

Αντιγράφω από Καθημερινή, 26-03-2009:

Ο δήμαρχος της Ουάσιγκτον καταργεί μια αργία για να εξοικονομήσει χρήματα.
Για λόγους οικονομίας στον προϋπολογισμό, όπως και άλλοι συνάδελφοι του σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, ο δήμαρχος της πόλης της Ουάσινγκτον θα καταργήσει μια ημέρα αργίας, την Ημέρα της Απελευθέρωσης, που εορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης των σκλάβων, σε μια πόλη όπου η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι μαύροι.
Ο δήμαρχος Αντριαν Φέντι, μαύρος και ο ίδιος, ελπίζει ότι με την κατάργηση της αργίας και των εορτασμών θα εξοικονομήσει 1,3 εκατομμύριο δολάρια μέχρι το 2010.
Η επέτειος γιορτάζεται ετησίως στις 16 Απριλίου, δήλωσε η Ερικα Στάνλεϊ εκπρόσωπος του δημάρχου.

Την «Ημέρα της Απελευθέρωσης» τιμάται η ανάμνηση της υπογραφής από τον πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν, το 1862, του διατάγματος για την απελευθέρωση 3.000 σκλάβων στην Ουάσινγκτον και ταυτόχρονα την απελευθέρωση όλων των μαύρων σε όλη τη χώρα μέσα σε διάστημα εννέα μηνών.”


http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_26/03/2009_272749

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Τι σχόλιο να κάνω;…
Αυτή τη στιγμή –και νομίζω και για ολόκληρη τη βδομάδα που μας έρχεται- στην Ουάσιγκτον γιορτάζουνε μία γιορτή λουλουδιών, επειδή αυτή την εποχή ανθίζουν κάτι, ομολογουμένως, πολύ όμορφα δέντρα, κάνοντας διάφορες εκδηλώσεις και πάρτι στους δρόμους. Ένα φεστιβάλ για την ανθοφορία. Για τα πανηγύρια αυτά, ο δήμαρχος δεν ξοδεύει χρήματα; Αναρωτιέμαι… Και, εν πάση περιπτώσει, από τόσες αργίες που έχουν καθιερωθεί, η Ημέρα της Απελευθέρωσης των Σκλάβων θεωρήθηκε η πλέον άχρηστη και ως εκ τούτου, η καταλληλότερη για να καταργηθεί; !!!!!
Τα υπόλοιπα, δικά σας...

Πέμπτη, Μαρτίου 26, 2009

Ουμπέρτο Έκο - ΜΠΑΟΥΝΤΟΛΙΝΟ

Όταν κάποιος έχει το χάρισμα να γράφει τόσο απολαυστικά, να πλάθει ένα μύθο με τρόπο τέτοιο που να σε πείθει για την “αλήθεια” του, όταν η λογοτεχνία γίνεται μάθημα που κρατάς στα ίδια σου τα χέρια, τότε 608 σελίδες είναι πάρα πολύ λίγες και το γύρισμα της τελευταίας, πολύ θλιβερός αποχαιρετισμός.
Έτσι ακριβώς ένιωσα μόλις τέλειωσα το “Μπαουντολίνο” του Ουμπέρτο Έκο.
Ένας μήνας ήταν αρκετός για να δεθώ στενά με πλάσματα ανθρώπινα κι ανθρωπόμορφα, τερατόμορφα (αξιαγάπητα ή και αποκρουστικά), ζωώδη ή ημιζωώδη,
να ταξιδέψω στο χρόνο, στη γη και στον καιρό,
στην ιστορία, τον μύθο και το παραμύθι,
στην επιστήμη, την ποίηση και την φιλοσοφία.
Έγιναν πολύ φίλοι μου όλοι μέσα σ’ αυτό το ασημένιο βιβλίο, ψεύτες και ιστορικοί, ιππότες, βασιλιάδες και γυμνοσοφιστές, όλων των θρησκειών, όλων των ιδεολογιών και των αυτοκρατοριών, όλων των ηθών, με τα ατέλειωτα, επίπονα και επίμονα, μέχρι ξεροκεφαλιάς, ταξίδια τους, -τα οποία ξαναξεκινούσαν ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, καθότι “τα ταξίδια ξανανιώνουν”- τα όνειρά τους, τις μάχες, τις επιδιώξεις, τους έρωτες και τα παθήματά τους.
Χρειάζεται πολλή γνώση και μελέτη για να χρησιμοποιήσεις και να συμπυκνώσεις ιστορικά γεγονότα, μυθολογία, θρησκευτικές πεποιθήσεις, αντιλήψεις και ιδεολογίες, ιστορικές προσωπικότητες και χρονικές στιγμές, να τα αποκόψεις, να τα μπλέξεις και να τα ανασυνθέσεις σε έναν δικό σου μύθο, χωρίς να τα προσβάλλεις στο ελάχιστο. Αντίθετα, να τα δοξάζεις και να τα ξαναφέρνεις στην επικαιρότητα διδάσκοντας κάτι καινούργιο. Και όλ’ αυτά με τρόπο τόσο αυθόρμητο, σα να βγαίνουν από τα χείλη κάποιου σοφού, ασπρομάλλη πλέον, παππού. Σαν τον Μπαουντολίνο.
Τόσο απολαυστικό το βιβλίο, τόσο ζωντανό, που σε συνεπαίρνει τελείως.
Όταν το ξεκίνησα το είχα για αντιπερισπασμό σε δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα που θέλαν να με πάρουν από κάτω τις πρώτες μέρες της άφιξής μου στην Αμερική. Από την τρίτη όμως κιόλας μέρα, δεν έβλεπα την ώρα να βυθιστώ στις σελίδες του, να αφεθώ στις εικόνες που τόσο ζωντανά “ζωγραφίζει” ο συγγραφέας.
Δεν είχα ξαναδιαβάσει Έκο. Χαίρομαι που η πρώτη μου γνωριμία μαζί του μου χάρισε τόση απόλαυση και τόση…πληρότητα, αν πω, θα νιώσετε τι εννοώ; Ήταν το κατάλληλο βιβλίο την κατάλληλη περίοδο. Πιο κατάλληλη στιγμή δεν θα μπορούσα να το έχω στα χέρια μου.

Χίλια ευχαριστώ στην Χαρά που μου το έστειλε. Θενξ!:-)

Και μερικά αποσπάσματα, όχι απαραίτητα τα καλύτερα (τα πιο καλά τα κρατάω κρυφά, να μη χαλάσω την απόλαυση σ' όσους θελήσουν να τ' ανακαλύψουν), έτσι, για την γεύση;-) :

“…Κάποτε μας έκαναν δώρο αυτόν τον καθρέφτη και, από ευγένεια απέναντι στον δωρητή, δεν μπορέσαμε να τ’ αρνηθούμε. Αλλά κανείς από μας δεν ήθελε να κοιτάξει μέσα του, επειδή κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε ματαιοδοξία απέναντι στο σώμα μας ή σε τρόμο απέναντι σε κάποιο ελάττωμά μας και έτσι να ζούμε με το φόβο ότι οι άλλοι θα μας περιφρονήσουν. Ίσως μια μέρα να μπορέσεις να δεις σ’ αυτόν τον καθρέφτη αυτό που αναζητάς…”

“… «Μα αν όλοι ήταν σαν εσάς, δεν θα διασχίζαμε τις θάλασσες, δεν θα καλλιεργούσαμε τη γη, δεν θα δημιουργούνταν τα μεγάλα βασίλεια που φέρνουν τάξη και μεγαλείο στην άθλια αταξία των επίγειων πραγμάτων.»
Ο γέροντας απάντησε: «Το καθένα απ’ αυτά τα πράγματα είναι ασφαλώς μια τύχη, αλλά τύχη που χτίστηκε στην ατυχία κάποιων άλλων κι εμείς αυτό δεν το θέλουμε.»…”

“…αλλά αναγκάστηκα να του εξηγήσω τι είναι τα καράβια:

ψάρια από ξύλο που διασχίζουν τα νερά, κουνώντας τα λευκά φτερά τους…”

“…Τι νιώθω τώρα; Θλίψη για το τέλος της αναζήτησής μου ή χαρά για την κατάκτηση που δεν μου αξίζει;…Μ’ αγαπάς κι αυτό αρκεί. Μήπως δεν είναι αυτό που πάντα ήθελα, ακόμα κι αν απομάκρυνα τη σκέψη από φόβο μήπως συμβεί; Ή αυτό που δεν ήθελα από φόβο ότι δεν θα ‘ναι όπως είχα ελπίσει;…”


Το Μπαουντολίνο του Ουμπέρτο Έκο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα”, σε μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη.

Τρίτη, Μαρτίου 24, 2009

Αιωνιότητα

Όταν ήμουνα μικρή κι ερχότανε η ώρα να πέσω στο κρεβάτι,
έκλεινα τα μάτια και ζούσα ιστορίες…
Και συμμετείχα μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Και αντιδρούσα –επίσης- μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Γελούσα, έκλαιγα, νευρίαζα, με τα ίδια τα φαντάσματά μου•
με τις ζωές τους.
Και τα βιβλία που διάβαζα. Κι αυτά τα ζούσα.
Κι αυτά μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Έμπαινα στις γραμμές τους και σεργιανούσα ανάμεσα στους ήρωες.
Άλλοτε γαργαλούσα κάποιον τους στα γένια
Άλλοτε στεκόμουν και του έτεινα το χέρι για χαιρετισμό
Κι άλλοτε πάλι, τον κοίταζα κρυφά• με κάποιο δέος.
Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Όλα γινότανε Ζωή μου.

Όταν ήμουνα μικρή δεν ήθελα καν να κοιμάμαι.
Νόμιζα ότι χάνω χρόνο.
Πάντα λυπόμουν όταν έπεφτε το βράδυ
και όλοι φεύγανε για τα όνειρα.
Εγώ τα μόνα όνειρα που πίστεψα ήταν αυτά που ζούσα ξύπνια.
Καθόμουνα στο πάτωμα, μέσα στη νύχτα,
με πάντα το παντζούρι ανοιχτό
Να μπαίνει μέσα η Ζωή. Κι ας ήτανε σκοτάδι.
Να μη νομίζει πως την έκλεισα απ’ έξω και παρεξηγηθεί και φύγει.
Ή μη με προσπεράσει κατά λάθος• δίχως να με δει.
Και μπάινανε κόρες του φεγγαριού μ’ άσπρα φορέματα
και μακριά μαλλιά ως τους γοφούς –ίδιες-η-αιωνιότητα.

Τώρα…δεν φτιάχνω πλέον ιστορίες.
Μόνο σκέψεις. Πράγμα ανούσιο.
Αφού οι μόνες σκέψεις που αξίζουν είναι…οι ιστορίες.
Όπου μπορείς και ζεις.
Όμως, ακόμη δεν κοιμάμαι…
Φοβάμαι ακόμα• πως κάπου η Ζωή δεν θα με δει…
ή εγώ δεν θα την δω…Και θα την χάσω.
Έτσι, την κυνηγάω παντού. Απ’ άκρη σ’ άκρη.
Και συνεχίζω να την ζω και στα βιβλία.
Γιατί κάποτε, ένας άντρας που δεν είδα
– μόνο άκουσα –
μου ‘πε πως όσο έχω ένα βιβλίο που δεν τέλειωσα
δεν πρόκειται ακόμα να πεθάνω.
Πρέπει πρώτα να μάθω το τέλος.
Κι ακόμα μου ‘πε ότι άδικα φοβάμαι.
Γιατί το μόνο βιβλίο που ποτέ δεν θα μάθω το τέλος του,
θα είναι η ζωή μου.

Οι κόρες του φεγγαριού με τ’ άσπρα φορέματα
και τα μακριά μαλλιά ως τους γοφούς –ίδιες-η-αιωνιότητα,
μπαίνουνε απ’ το παράθυρο ακόμα.
Δεν άλλαξαν καθόλου. Σας τ’ ορκίζομαι.

Παρασκευή, Μαρτίου 20, 2009

Virginia 2

Κλείσαμε μήνα στην Virginia! Είμαστε ήδη εδώ έναν ολόκληρο μήνα και τώρα συνειδητοποιώ ότι ούτε που το κατάλαβα. Κι ας ήτανε πολύ… “πικρή” η προσγείωση. Κι ας μου φαινόταν αρχικά ότι αυτό το δίμηνο της Αμερικής δεν θα πέρναγε ποτέ. Τελικά, αυτός ήταν ο πιο γρήγορος μήνας του master ως τώρα. Μέσα σ’ αυτό το μήνα είδα όσα δεν είδα ολόκληρο το χρόνο. Το Charlottesville δεν είναι τίποτα, ένα χωριό είναι και μάλιστα άσχημο μάλλον. Όμως εγώ –γμ την διαστροφή μου- γιατί εδώ νιώθω πιο φυσιολογικά; Γιατί αυτό το πλαίσιο μου φαίνεται πιο νορμαλ; Εκτός δηλαδή απ’ αυτή την διαφορά ωρών που έχει η Virginia με την Ελλάδα και που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, κατά τ’ άλλα, προσαρμόστηκα πολύ πιο καλά και από το Leuven και από το Olomouc. Τα οποία, από αρχιτεκτονική άποψη, είναι πάρα πολύ όμορφα, πολύ γραφικά, παραμυθένια, αλλά…αυτό ακριβώς! Όσο ήμουν εκεί δεν ένιωθα ότι είναι πραγματικότητα. Αισθανόμουν διαρκώς σα να κινούμαι σε μια σκηνή θεάτρου. Δεν μπόρεσα να ενσωματωθώ, να τα πιστέψω. Νόμιζα ότι όλα και όλοι γύρω μου είναι ψεύτικα. Εδώ, μπορεί να μην είναι όμορφα, είναι όμως φυσιολογικά.

Κι ωστόσο, τόσο διαφορετικά από την Ελλάδα!

Βασικά, όλα είναι διαφορετικά, αλλά εγώ θέλω να πω για την εκπαίδευση που είναι και ο λόγος που είμαι εδώ. Καταρχήν, ό,τι αξίζει από ολόκληρο το master μάλλον γίνεται εδώ. Μέχρι τώρα μας ταλαιπωρούσαν χωρίς λόγο. Εγώ τώρα μόλις αρχίζω να μαθαίνω πράγματα που όντως αφορούν άμεσα στις σπουδές και στη δουλειά μου. Τώρα που μπήκαμε επιτέλους στα σχολεία και κάνουμε πρακτική. Και νιώθω σα να βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου σχολείο! Τι να πρωτοαναφέρω; Τα συστήματά τους; Τον εξοπλισμό τους; Τις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών και όσων άλλων απασχολούνται εκεί μέσα; Τι; Τα γυμναστήριά τους αριθμούν δεν ξέρω κι εγώ πόσα αντικείμενα προκειμένου ένας γυμναστής να κάνει την δουλειά του. Μόνο για μπάλες έχουν πάρα πολλά είδη και χρώματα και μεγέθη και υφές κι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κορίνες, στεφάνια, μπασκέτες, μαντήλια, σκοινάκια, τσουβαλάκια, spots, scooter, ποδηλατάκια…τα πάντα! Η ένταξη παιδιών με ειδικές ανάγκες σε κανονικές τάξεις σχολείου λειτουργεί επιτυχώς και υπάρχει φυσικά κατάλληλος εξοπλισμός ακόμη και για πολύ ειδικές περιπτώσεις, όπως η εγκεφαλική παράλυση που τα παιδιά δεν μπορούν να περπατήσουν χωρίς την υποστήριξη κάποιας «περπατούρας» ή ειδικό ποδήλατο. Επίσης, πάντα, στην ίδια ώρα, ειδικά αν πρόκειται για παιδάκια προσχολικής ηλικίας, μαζί με τον γυμναστή βρίσκονται άλλα 4-5 άτομα (δάσκαλοι) υποστήριξης. Τα οποία επίσης παίρνουν μέρος στο μάθημα σα να ήταν μαθητές. Καταρχήν, είναι διαφορετική ολόκληρη η νοοτροπία τους. Εδώ ξέρουν ότι ο στόχος είναι το παιδί κι όχι ο εαυτός τους. Δεν είναι καθόλου ψωνισμένοι, δεν προσπαθούν να κάνουνε επίδειξη ή να κρύψουν τις ιδέες τους ή οτιδήποτε καινούργιο έχουν πληροφορηθεί ή εφαρμόσει με επιτυχία. Τα μοιράζονται, τα ανταλλάσσουνε, δουλεύουνε από κοινού για τον ίδιο σκοπό. Κι είναι πάντα τόσο φιλικοί και φιλόξενοι και διαθέσιμοι, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Όχι όπως στην Ελλάδα που έτσι και πλησιάσεις συνάδελφο σε κοιτάει σα να του γίνεσαι φόρτωμα. Πόσο πιο εύκολο είναι να κάνεις τη δουλειά σου έτσι. Και πόσο πιο δημιουργικός και αποτελεσματικός μπορείς να είσαι με τόσα μέσα, τόση υποστήριξη και τέτοιο περιβάλλον. Υπό τέτοιες συνθήκες το άγχος εκμηδενίζεται και η δουλειά γίνεται πολύ πιο ουσιαστική και γόνιμη, τόσο για τον μαθητή όσο και για τον εκπαιδευτικό. Ενώ αντίθετα, στην χώρα μας, με την (μη) τακτική που ακολουθούμε, απαξιώνουμε συνεχώς και τον έναν και τον άλλον.

Να! Αυτά είναι που με κάνουν και λυπάμαι μόλις φεύγω από τα σχολεία κι όχι τα παιδάκια με τις ανάγκες τους. Κρίμα! Κρίμα που θα επιστρέψω και μετά απ’ όλ’ αυτά, δεν θα έχω και πάλι την ευκαιρία να εφαρμόσω τίποτα απ’ όσα βλέπω και μαθαίνω. Αλλά, τι λέω; Εδώ δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά καν, ακόμη και μετά απ’ αυτό! Τέλος πάντων. Προς το παρόν, προσπαθώ να πάρω όσο περισσότερα μπορώ. Και τις ώρες μου εκεί τις ευχαριστιέμαι πάρα πολύ! Τα παιδάκια αυτά, κάθε άλλο παρά «με ρίχνουν». Το οποιοδήποτε πρόβλημά τους είναι δεδομένο και το με το να καθόμαστε να λυπόμαστε ή να μιζεριαζόμαστε γι’ αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε χρόνο. Εγώ, ίσα ίσα που νιώθω πολύ χαρούμενη όταν αυτά τα παιδιά πετυχαίνουν κάτι ή έστω, όταν νιώθω ότι πέρασαν όμορφα όση ώρα ήμασταν μαζί. Όταν ένα παιδάκι με εγκεφαλική παράλυση, για παράδειγμα, έκανε 20 συνεχόμενα βήματα χωρίς να διακόψει ενώ την προηγούμενη βδομάδα είχε κάνει 16. Όταν ένα σύνδρομο Down περπάτησε γρήγορα στον διάδρομο 27 συνεχόμενα λεπτά από τα 21 που είχε κάνει πριν. Κι όταν ένα μικρό με δισχιδή ράχη έκανε 10 ντρίπλες από τις 8 που είχε για ρεκόρ. Είναι σημαντικά πράγματα αυτά. Και, εν πάση περιπτώσει, μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι μέσα σ’ έναν χώρο περιτριγυρισμένη από φωνούλες, τρεχαλητά, χαριτωμένες απορίες, χρώματα, μουσικές, χειροτεχνίες-κατασκευές των μικρών και τοίχους με μηνύματα του στυλ “A winner is someone who has fun playing the game”, “If you had fun you won” και άλλα παρόμοια. Κι αυτό το πράγμα να είναι η δουλειά μου! Το θεωρώ ευτυχία!

ΑΝ μ’ αφήσουνε ποτέ να το κάνω…

Ουφ! Τα είπα. Όποιος θέλει ας τα διαβάσει.

Δευτέρα, Μαρτίου 16, 2009

Φταίει...

Δεν είναι άσχημα. Είναι βαρετά.
Δεν υποφέρω εδώ. Απλά, μου λείπετε.
Όταν πέρασα τον Ατλαντικό, ένιωσα πολύ μακριά.
Δεν φταίει η γεωγραφία. Ο χρόνος φταίει.
Αυτή η διαφορά ωρών φταίει.
Φταίει που όταν εγώ πάω να κοιμηθώ, εσείς ξυπνάτε.
Κι εγώ θέλω να σας πω μια καλημέρα.
Φταίει που όταν εσείς πέφτετε για ύπνο,
εγώ έχω μπροστά μου κάτι ώρες δουλειάς.
Ενώ αυτό που θέλω
είναι να γλιστρήσω στο κρεβάτι σας…

Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

Waking Up...

Το πιο απογοητευτικό είναι το πρωινό ξύπνημα.
Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν και,
ενώ ούτε βαθιά κοιμάμαι ούτε κι ώρες πολλές,
κάθε βράδυ ξεχνιέμαι…
Και κάθε πρωί – ακριβές αντίγραφο του προηγούμενου –
ανοίγω τα μάτια και μου τα τραυματίζει ένας άγνωστος, ξένος, ανεπιθύμητος τόπος.
Πρώτη αντίδραση, ξάφνιασμα.
Δεύτερη, επαναφορά της μνήμης.
Τρίτη, απογοήτευση.
Τέταρτη, υπομονή…βαριά ανάσα.
Πέμπτη, τα μάτια μου γεμίζουνε ξανά, σιγά σιγά, απ’ το δικό μου το τοπίο.
Μπλε, υγρό κι ηλιόλουστο…
Λίγο μακρινό
Αλλά ο προορισμός.

Κυριακή, Μαρτίου 01, 2009

Virginia 1

Charlottesville - Virginia χωρίς πολλά πολλά...

Το σπίτι όπου μένω. 614 χωρίς αυτοκίνητο;-)

Το βιβλίο που μου στειλε η Χαρά και με πολλή χαρά διαβάζω:-)
(Μαζί το Τοταλ της ΦΑΓΕ που είναι και το μόνο γιαούρτι που έχουνε εδώ χωρίς φρούτα. Και στον υπολογιστή τα Υπέροχα Πλάσματα)

Το πάρκο με τα σκιουράκια όπου ξεδιπλώνω τα τρεχτικά μου σέσιονς


Τα σκιουράκια αυτοπροσώπως...

Και...Η πρώτη διασταύρωση απ' το σπίτι μου!
CHERRY AVENUE!!! Απίστευτο;

Πολύ...Αμερική η Αμερική, ε;
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και μην ξεχάσετε να βάλετε έναν Μάρτη:-)

Κλικ στις φωτο για σχετική μεγένθυνση