Τετάρτη, Μαΐου 28, 2008

Με αφορμή το Βερολίνο

Ελλάδα χώρα του πολιτισμού.
Ειδικά τώρα μου μοιάζει με ανέκδοτο κανονικό.
Ύστερα από ένα σύντομο ταξιδάκι στο Βερολίνο η απογοήτευσή μου γι΄αυτή τη χώρα μεγάλωσε.

Υπέροχο το Βερολίνο! Αμέτρητα τα πράγματα που έχεις να δεις. Και οι Γερμανοί, καθόλου «δήθεν» και σε τίποτα. Καμία αίσθηση τεχνητής, επίπλαστης, γυαλιστερής, κραυγαλέας πολυτέλειας (σαν την αμερικανιά που κωλοβαράει εμάς). Αντίθετα, το μέτρο και η σεμνότητα κυριαρχούν παντού. Ένα σεμνό Μεγαλείο. Τα κτίριά τους, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, η άψογη συγκοινωνία τους, η καθαριότητα, τα ποδήλατα, ο σεβασμός στους πεζούς, τα μνημεία τους, τα πάντα! Μία τεράστια πόλη και ωστόσο, καταπράσινη, χωρίς κίνηση, χωρίς καυσαέριο, χωρίς κόρνες. Ενώ εμείς, ευνοημένη χώρα από τη μητέρα Φύση, έχουμε μια Αθήνα (και μια Θεσσαλονίκη επίσης) κατάμαυρη, τσιμεντούπολη, θορυβώδη, αποπνικτική, απάνθρωπη. Το χορταράκι το ψάχνεις. Για να βρεις πράσινο πρέπει να ταξιδέψεις μερικά χιλιόμετρα για κάνα δασάκι. (Αλλά τώρα πια, όπως ανέβηκαν ναύλα, διόδια και βενζίνες και με την ανεργία που μας δέρνει, ούτε και αυτό μπορείς να το κάνεις.)
Οι Γερμανοί φιλικότατοι, ζεστοί, χαμογελαστοί, φιλόξενοι, ευγενικοί, εξυπηρετικοί. Καμία σχέση με το «κρύοι» που τους έχουμε κολλήσει ή το ακόμη πιο άσχετο «βάρβαροι»!!!?!!! Συγκριτικά μ’ αυτούς εμείς είμαστε οι άρχοντες της βαρβαρότητας. Με μετάλλια, διπλώματα, κύπελα κλπ.
Μιλούν οι Γερμανοί για πολιτισμό, μιλάμε κι εμείς! Εμείς δεν ξέρουμε καν τι είναι αυτό. Αυτό που εμείς βαφτίζουμε πολιτισμό είναι μια διεστραμμένη προγονοπληξία, που ούτε μας ανήκει στο κάτω κάτω, αλλά και δεν ξέρουμε και πώς να την διαχειριστούμε. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που αγαπούν την χώρα τους με τρόπο ουσιαστικό και το δείχνουν στην κα
θημερινότητά τους, οι Έλληνες τη μισούμε την Ελλάδα. Οι άνθρωποι βρίσκονται αιώνες μπροστά. Μπροστά τους μοιάζουμε με χαμστεράκια που τρέχουν ασταμάτητα σ’ έναν τροχό, κλεισμένα σ’ ένα μικρό κλουβί (έστω και φο-λουξ) και τρέχουν τρέχουν στον τροχό για να ‘χουν την ψευδαίσθηση ότι φεύγουν κι ότι είναι ελεύθερα και στην πραγματικότητα τρέχουν στάσιμα και βαλτωμένα, κορόιδα στο ίδιο μέρος. Ούτε βηματάκι μπρος. Μόνο λιγούρα και φιγούρα. Αλλά αυτό, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας κρατά εύκολο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων επιτήδειων που βέβαια, μόλις μας βαρεθούν και ως τέτοιο, άνετα θα μας πετάξουν απ’ τον χάρτη. Τι να τα κάνω τα νησιά, τα βουνά και τις θάλασσες; Δεν τρώγονται. Δεν με βοηθούν να ζήσω αξιοπρεπώς.

Ο πολιτισμός και η αγάπη για την χώρα φαίνεται από τη συμμετοχή στην καθημερινότητα. Σε πολύ απλά πράγματα. Προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου υποτιμητικό το να επιστρέψω τον δίσκο στο μπαρ στο φαστφουντάδικο ή να κατεβάσω τα σεντόνια στο κοντέινερ του ξενοδοχείου κι ας πληρώνω. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συμβιώσουμε ανθρώπινα σε μια κοινωνία. Πώς να το κάνουμε; (Αλλά τι λέω τώρα; Τι είναι η κοινωνική συνείδηση; Εδώ δεν υπάρχει συνείδηση γενικώς.) Επίσης, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την οργάνωση και την πειθαρχία που εμείς, οι τάχα μου ελεύθεροι, χλευάζουμε και θεωρούμαστε κι έξυπνοι γι’ αυτό. Ίσα ίσα που θα ‘δινα τα πάντα να ζούσα σ’ ένα κράτος αξιοκρατικό που θα είχα 20 νόμους (ακόμη κι αν εγώ δεν συμφωνούσα απόλυτα μ’ αυτούς) αλλά που θα εφαρμόζονταν εξίσου απ’ όλους. Που θα είχα συγκεκριμένους κανόνες που όμως θα τους γνώριζα, θα ισχύανε για όλους και δεν θα υπήρχανε παραθυράκια, τρύπες, χαραμάδες κι όλ’ αυτά τα σχετικά που έχουμε εδώ.
Θα ήμουνα πολύ πιο ελεύθερη σ’ ένα πειθαρχημένο κράτος.
Τώρα είναι που δεν είμαι. Τώρα είναι που αδικούμαι, απαξιώνομαι και πνίγομαι. Ποια Ελλάδα; Προσωπικά, την χαρίζω. Εμένα δεν μου έδωσε τίποτα. Μόνο οι δικοί μου, κάποιοι δάσκαλοι και μεμονομένα πρόσωπα που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο μου. Σαν κράτος οργανωμένο (χαχαχα!) όμως, τίποτα απολύτως! Άσε που στα χέρια των Ελλήνων η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο. Σε λίγο δεν θα υπάρχει. Θα την έχουν κάψει όλη. Μετά τις περσινές πυρκαγιές που κατακάψαν τη Μεσόγειο, Ιταλοί, Ισπανοί και λοιποί πληγέντες, υπογράψανε υποχρεωτικές αναδασώσεις. Εκτός από ποιον, βέβαια; Την Ελλάδα!!! Αυτή είναι η αγάπη για την πατρίδα.
Το ‘πα και σε κάτι φίλους: Εγώ πάντως, αν έρθουν να μας πάρουνε οι Γερμανοί, παραδίνομαι άνευ όρων. Χειρότερα απ΄τ
ους Έλληνες δεν πρόκειται να μου φερθούν! Κι αν είχα γιο, σιγά να μην τον έστελνα στον ελληνικό στρατό! Δεν σφάξανε!
Ελλάδα χώρα της αναξιοκρατίας και της απαξίωσης!

Κέντρο Βερολίνου!!!

Μικρή διευκρίνηση:
Εννοείται ότι όλ’ αυτά είναι σκέψεις που αναπυροδοτήθηκαν από αυτές τις ελάχιστες μέρες του ταξιδιού και από μία πολύ συγκεκριμένη πόλη, ίσως την ωραιότερη της Γερμανίας. Το Βερολίνο είναι μόνο η αφορμή. Οι σκέψεις αυτές προϋπήρχαν κι απλά τώρα επανήλθαν και γίνανε πιο έντονες. Φυσικά και έχω υπόψιν μου ότι δεν είναι παντού έτσι κι ότι σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία και στη Γερμανία και παντού (τίποτα δεν μπορεί να είναι άλλωστε ιδανικό). Όμως μιλάω για τη νοοτροπία, η οποία είναι κάτι εμφανές, και πάντα σε σύγκριση με την Ελλάδα και με όσα βιώνω εγώ στην καθημερινότητά μου. Απλά, φοβάμαι πως δεν είμαι η μόνη. Είτε κάποιοι το συνειδητοποιούν είτε όχι.

Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008

Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα


Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
Μ’ εντυπωσίασε εκείνο το μικρούλι σωματάκι πάνω σ’ αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Μόλις είχα σταματήσει να τρέχω κι αυτό πέρασε δίπλα μου
με θαυμαστή ισορροπία και περηφάνια.
Θυμήθηκα ότι μ’ όποιον σχεδόν κι αν έχω μιλήσει μου ‘χει πει πως όταν ήταν μικρός ήθελε να ‘χει ένα ποδήλατο. Ή…ότι “είχε ένα ποδήλατο…”…κι από κει ξεκινούσαν ιστορίες ατέλειωτες!
Ίσως εγώ να είμαι απ’ τους ελάχιστους που ποτέ τους δεν θέλησαν να ‘χουν. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Γενικά, η ανακάλυψη του τροχού μοιάζει να ‘ναι για μένα σχεδόν αδιάφορη. Συναισθηματικά, τουλάχιστον. Μηχανάκια, αυτοκίνητα, τρένα…τίποτα. Μόνο απ’ ανάγκη.
Για τη Γη έχω τα πόδια μου. Κι αυτό δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!
Η ηδονή να περπατάω, να τρέχω, να χορεύω, να χοροπηδώ,
να καλύπτω αποστάσεις ή ν’ αλωνίζω ίσα ίσα τα 4 μέτρα του δωματίου μου.
Αλλά να το αισθάνομαι! Να το νιώθω στα πόδια μου.
Να νιώθω το έδαφος. Όχι το γουργουρητό της ρόδας.
Να ‘ναι τα πόδια μου τεράστια. Όχι οι τροχοί.

Ίσως γι’ αυτό το αγαπημένο μου όχημα να ‘ναι τελικά
τ’ αεροπλάνο. Με το καράβι για δεύτερο.
Μ’ αυτά τα δυο οχήματα αγγίζω τ’ άλλα δυο στοιχεία.
Αυτά που με τα πόδια δεν μπορώ.
Το νερό, τον αέρα. Με βοηθούν να ταξιδέψω.
Να πλησιάσω στ’ όνειρο.
Για τις αποδράσεις στην ψυχή δεν χρειάζεται τροχός.
Ούτε και πόδια, βέβαια.

Τ’ αεροπλάνο πιο πολύ!
Δεν θα δώσω τώρα σημασία στις ροδίτσες που βγάζει όταν είναι στο έδαφος.
Είδες πόσο βιάζεται να τις μαζέψει για ν’ απογειωθεί!
Το λατρεύω! Το ευγνωμονώ που με βοηθάει να ξεκολλάω τα πόδια μου απ’ τη Γη και να πλησιάζω λίγο πιο κοντά εκεί που κάθε μέρα ταξιδεύω μόνο με την καρδιά και τη σκέψη.
Εκεί που “κοντινοί” και “ξένοι” άνθρωποι βρίσκονται πια το ίδιο κοντά μου και το ίδιο μακριά. Εκεί που απομακρύνομαι απ’ ό,τι εδώ κάτω με βαραίνει και με φυλακίζει.
Κι ο χρόνος δεν υπάρχει.
Δεν έχεις ηλικία ή είσαι πάντα παιδί που ονειρεύεται.

Ο μικρός ξαναπέρασε δίπλα μου. Χαμογέλασα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα όνειρα.
Τα τεράστια όνειρα! Σαν αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Άραγε θα καταφέρουμε να τα καβαλήσουμε μέχρι το τέλος
δίχως να γκρεμοτσακιστούμε;



Σε όλους όσοι ονειρεύονται –με ρόδες ή χωρίς…
Λίγο πιο ειδικά στον Σημάν γιατί έχει κι αυτός αυτά τα “τεράστια” πόδια
που γνωρίζουνε την ηδονή του τρέχειν.

Κυριακή, Μαΐου 18, 2008

Χωρίς Ειρμό

Βρίσκομαι εδώ και προσπαθώ να αισθανθώ τι αισθάνομαι… Δεν ξέρω αν αυτό έχει συμβεί και σ’ άλλους. Ίσως και να είναι ο ορισμός του “σαστισμένου”. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί το σάστισμα εμπεριέχει μάλλον και το ξάφνιασμα. Κι εγώ δεν είμαι ξαφνιασμένη. Το ήξερα ήδη 7 μήνες πριν που ξεκινούσε. Σήμερα θα τελείωνε. Και τέλειωσε. Και τώρα που τέλειωσε νιώθω λίγο άδεια μέσα μου
και λίγο στο κενό, ως αντικείμενο σε κάποιον χώρο.
Σαν κλειδωμένη απ’ έξω.
Κι ίσως έξω υπάρχουν πολλά πράγματα. Πολλές επιλογές ή εμπειρίες. (Καλά, πείσε και τον εαυτό σου τώρα!) Μόνο που εγώ θα ήθελα να ήμουν μέσα! Κι ας ήμουν ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ σ’ αυτό το μέσα”!
Σχετικό πράγμα ακόμη κι η ελευθερία.
Ξέρω. Θα περάσει. Σε λίγο καιρό δεν θα νιώθω πια έτσι. Ναι. Αλλά αυτόν τον “λίγο καιρό” δεν θέλω να τον ζήσω! Χάσιμο χρόνου.
Ας μπορούσα τουλάχιστον να κοιμηθώ βαθιά. Πολύ βαθιά για μερικές μέρες. Χωρίς καν όνειρα. Μέχρι ν’ απομακρυνθεί έτσι λίγο χρονικά, να μην βαραίνει τόσο. Να ξυπνήσω με καθαρό πια το μυαλό και με δύναμη για το επόμενο βήμα.

Δε βαριέσαι!
Τουλάχιστον, όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Γιατί να το παλεύω;
Θα εκμεταλλευτώ πάλι τους φίλους μου, τα πόδια μου,
τα ΔΓιαμάντΓια…ό,τι μπορώ τέλος πάντων…μέχρι να μου περάσει. Μόνο το μυαλό μου θέλω ν’ αφήσω σε αδράνεια. Δεν μου χρειάζεται καθόλου τώρα. Αλλά μάλλον σε αυτό θα αντιμετωπίσω δυσκολία.

…Πωπω! Σταματάω! Τι σκορποχώρι είμαι σήμερα! Τι “ό,τι να ‘ναι” είν’ αυτό στον γραπτό λόγο! Σας ορκίζομαι όμως. Μέσα μου έχει συνοχή.
Αλήθεια! :-)

ΥΓ: Ψιτ! Μια σοκολάτα κανείς; Αλλά όχι ο Σημάν. Γιατί αυτός θα μου δώκει καμία υγείας κι εγώ δεν είμαι για υγείες τώρα.
(Γιατί είναι πικρή η υγείας, γμτ;)

Πέμπτη, Μαΐου 15, 2008

Idioγράφημα

Άλλο ένα μπλογκοπαιχνίδι που δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Ύστερα από πρόσκληση της λου, φωτογραφίζω κι εγώ κάτι χειρόγραφο...Μόνο που μάλλον πρέπει να κλικάρετε για να φανεί:-)

Όροι του παιχνιδιού :
1. Γράψε

2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία!
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.
6. Ανέφερε οτι είναι για το
http://www.autographcollectors.blogspot.com/ (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται).

Οι περισσότεροι το έχουν ήδη πράξει απ' όσο είδα. Ωστόσο, αν έχουν όρεξη και οι Freerider, Τertul, Zpi, παρείσακτος και Χαξού...:-)

Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ
Η ΦΥΓΕ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΗ




Αν δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι, κάτι να πιστέψω
Μη μιλάς, εγώ θέλω ν’ ακούσω το τραγούδι
Να διαλέξω, ν’ αναπνεύσω, να τελειώσω, να χορέψω
Πάνω απ’ όλες τις σκιές, κάτω από ένα λουλούδι
Τα ρυάκια συναντιούνται, σύντομα θα ‘ναι πλημμύρα
Ίσως ξεπλύνουν τους στάβλους όταν θα σπάσει η βιτρίνα
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΑ ΨΕΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙΣ;
ΝΑ ΦΛΥΑΡΕΙΣ! ΝΑ ΦΛΥΑΡΕΙΣ!
ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ…

Δώσμου ένα καλό λόγο, ένα καλό λόγο να ζήσω
Εκτός απ’ το να νιώθω, ν’ ακούω και να χτίζω
Όχι κελιά, σαν αυτά που χτίζεις τα όνειρά σου
Ούτε πανάκριβα ψυγεία για να βάλεις την καρδιά σου
Είναι οι βέργες δεμάτι… Τώρα πια δεν λυγίζουν
Κάποιοι κάκτοι κάνουν κάτι, κάποιοι κάκτοι ανθίζουν
Και ναι, στους ανεμόμυλους κοιτάζουν τη θλίψη
Είναι τρελοί! Είναι τρελοί!
Που αναπνέουν και διαβρώνουν τη θλίψη…

Ναι, περπατάς όσο αντέχεις κι όσο αντέχεις περπατάς
Κι αν ποτέ σταματήσεις, σταματάς να γελάς
Δρόμος δεν υπάρχει, στο ‘χω πει ταξιδιώτη
ΜΟΝΟ
O ΦΟΒΟΣ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΛΕΕΙ
“ΠΡΟΔΟΤΗ”
Η χιονοστιβάδα είναι μόνο χιονονιφάδες μακριά
Σ’ όλα τα δόγματα που χτίζεις πάντα υπάρχει ένα “αλλά”
Μία κίβδηλη πουτάνα κι ένας νόμιμος ληστής
Πού θα πας; Πού θα πας;
Από σένα δεν μπορείς να κρυφτείς…

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ Η ΟΔΗΓΑ
Η ΦΥΓΕ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΗ



Μαύρη Μαγιονέζα