Εξορκισμός

Είναι μερικές φορές που τα γεγονότα σου κλείνουνε το στόμα.
Λέξεις που δεν τις λες τότε που πρέπει γιατί «πάντα υπάρχει χρόνος».
Δυο μέρες πριν, πάλεψες τη δική μου, άνευ σοβαρής ουσίας, μελαγχολία με τέτοιο πείσμα και σιγουριά που παρέδωσα τα όπλα. Και ντρέπομαι γιατί εγώ, τώρα που πρέπει, δεν έχω τι να πω. Μόνο «Γαμώτο!» λέω και ξαναλέω, κι έχω γεμίσει θυμό για τα...ξαφνιάσματα της τύχης, αλλά ξέρω ότι δεν βοηθάει αυτό.
Η πραγματικότητα γίνεται πάρα πολύ πραγματική και ξεπερνάει σε τραγικότητα και την πιο τρελή φαντασία.
Το μόνο που τουλάχιστον θέλω να πω είναι ότι είμαι κι εγώ εδώ, μαζί με όλους τους άλλους, κι ενώνω την αγάπη μου για σένα με τη δική τους. Και θα χορεύουμε όλοι μαζί τις ροκιές του Σημάν για να ξορκίζουμε και θεούς και δαίμονες και…περιστάσεις. Και θα χτυπιόμαστε για να τιμούμε δυνατά ό,τι αγαπημένο. Κάθε βράδυ, όπως πάντα!

ΥΓ: Επειδή το μήνυμα είναι πολύ προσωπικό και συγκεκριμένο κι επειδή ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω κάτι πιο αποτελεσματικό απ` αυτό, νομίζω πως τα σχόλια περισσεύουνε. Γι` αυτό τα αποσύρω.
……..Ευχαριστώ.
Φε