Τετάρτη, Φεβρουαρίου 09, 2011

Για Σένα

“…Σιγά μανούλα,

σιγά.

Θα το ξυπνήσεις.

Τι θόρυβο που κάνει

η πορτούλα της καρδιάς σου

καθώς ανοιγοκλείνει

στον κήπο της χαράς…”


Του Ρίτσου, όχι δικό μου.


Εγώ, μετά απ’ αυτήν, πώς να τολμήσω να ξαναγράψω στίχους;

Το πιο όμορφο ποίημα είναι η ίδια και το έγραψα την περασμένη Τρίτη.

Βρίσκεται από τότε αναρτημένο στην οθόνη της Ζωής μου.

Κι έκλεισε κιόλας μια βδομάδα!


Χρόνια Πολλά μικρό μου!


“…Κάτω από τα τριανταφυλλένια πέλματά σου

δυο καρδιές –

η καρδιά της μητέρας

η καρδιά του πατέρα.

Πάτα γερά.

Δε θα πέσεις…


Σ’ εμένα, στο Ν. και πάνω απ’ όλα,

σ’ αυτήν!