Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2008

Επιστροφή

«…Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και κατεβήκαμε τις σκάλες, μας περίμεναν συγκλονιστικές εκπλήξεις. Το πολυπλόκαμο τέρας του τσιμέντου είχε μεταμορφωθεί σε μια μυρωμένη κηπούπολη και τα νευρόσπαστά του σε οικείους και ευγενικούς ανθρώπους. Κάποιος με έσπρωξε από δίπλα και το εξέλαβα ως φιλικό άγγιγμα με τον αγκώνα, δυο γυναίκες συζητούσαν για εξόχως συναρπαστικά θέματα μόδας, τ’ αυτί μου έπιασε ένα «ρε μαλάκα» στον περίγυρο, που μου φάνηκε σχεδόν ποιητικό.
Και τώρα τι θα έκανα; Τα σπουδαία και τα σημαντικά βεβαίως. Πρώτα-πρώτα, θα άκουγα και θα καταλάβαινα τις ομιλίες τριγύρω μου, μετά θα διάβαζα τις επιγραφές, θα αγόραζα μια εφημερίδα, θα έπινα ένα ποτήρι δροσερό νερό. Θα έβγαινα στο μπαλκόνι και θα έβλεπα δέντρα από κάτω. Θα άραζα αναπαυτικά, βρε αδερφέ, στη λεκάνη της τουαλέτας με πλάι μου το χαρτί υγείας και όχι καθιστός στα γόνατα με πλάι μου το λάστιχο του νερού. Αυτά θα έκανα. Κι άλλα πολλά ανάλογα και εξίσου συναρπαστικά, αυτά που μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει…»

Αυτά ένιωσε και έγραψε ο Τόλης Νικηφόρου στο διήγημά του «Τα σπουδαία και τα σημαντικά» που περιλαμβάνεται στη συλλογή του «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη». Και που η τύχη, όπως πάντα κάνοντάς μου πλάκα, μ’ έκανε και το διάβασα μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, καθώς περίμενα την πτήση μου για Θεσσαλονίκη.
Βέβαια ο συγγραφέας αναφέρεται στην επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Αφρική και μάλιστα πριν από χρόνια.
Ε λοιπόν, εγώ ένιωσα ακριβώς τα ίδια επιστρέφοντας από την «πρωτεύουσα της Ευρώπης», λίγο πριν μπει το 2009!!!
Μπορώ μάλιστα να προσθέσω κι άλλα πολλά στα σπουδαία και τα σημαντικά που θα έκανα –και έκανα- πατώντας το πόδι μου στην Θεσσαλονίκη μου.
Ότι, ας πούμε, θα πήγαινα επιτέλους για καφέ και δεν θα μου τον έφερναν σε ραγισμένη ή βρόμικη κούπα. Ότι μαζί με τον καφέ θα μου φέρναν και νερό. Ότι γύρω μου θα παρατηρούσα ανθρώπους να μιλούν, να γελούν, να χειρονομούν κι όχι να κάθονται ευθυτενείς, ο ένας ακριβώς απέναντι από τον άλλον, προσέχοντας μην τους ξεφύγει καμιά παρανυχίδα λίγο αριστερά και βγουν απ’ την κορνίζα. Ότι θα απολάμβανα ένα υπέροχο μπάνιο, χωρίς την ντουζιέρα κολλημένη σ’ ένα συγκεκριμένο, αξεκούνητο σημείο στο ταβάνι αναγκαζόμενη να κάνω ακροβατικά, και θα το απολάμβανα μ’ αυτήν την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ τεχνολογία της ντουζιέρας στην οποία η θερμοκρασία του νερού ρυθμίζεται από τον λουόμενο, ανάλογα με το πώς το θέλει και που στην πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν έχει φτάσει ακόμα! Αποτέλεσμα: το νερό ή είναι εντελώς παγωμένο, προσιτό μόνο για χειμερινούς κολυμβητές (και πάλι παίζεται), ή σε κατάσταση βρασμού, έτσι που να παθαίνεις εγκαύματα! Αν είσαι δε και τυχερός και το δωμάτιό σου είναι δίπλα στα ντουζ, ακούς παρατεταμένα ουρλιαχτά κι αναρωτιέσαι σε ποιον τόνο ουρλιαχτού πρέπει να σπεύσεις για βοήθεια!
Αυτά! Δεν συνεχίζω γιατί η λίστα είναι ατέλειωτη!
Χαίρομαι πολύ που δεν είμαι Ευρωπαία!
Χρόνια Πολλά
Καλές Γιορτές
Και πολλά πολλά χαμόγελα:-)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008

ΑΗΔΙΑ!

Σε 13 μέρες επιστρέφω…
ΠΟΥ???
Εδώ δεν μου άρεσε τίποτα! Δεν ανήκω εδώ!
Η Ελληνική πραγματικότητα όμως…..
Φρόντισε να μου υπενθυμίσει το αδιέξοδό της.

Ακόμη χειρότερα, φρόντισε να μου υπενθυμίσει την προστυχιά της.
Όχι ότι την είχα ξεχάσει βέβαια.
Αυτή με έστειλε κι εμένα εδώ, άλλωστε.
Αυτή με έδιωξε από την χώρα ΜΟΥ!

…Δεν ξέρω τι να πω…
Πώς στέκεται αυτή η κυβέρνηση ακόμα εκεί;
Μια πολιτική που στέλνει τη μισή νεολαία στα ναρκωτικά, την άλλη μισή στους ψυχιάτρους με καταθλίψεις

κι όταν κι αυτό δεν φτάσει,
κατευθείαν στον τάφο!
Με ποια κριτήρια προσλαμβάνουν τους “υπηρέτες” τους;
Με βάση το πόσο ανεγκέφαλοι και ανήθικοι είναι;
Με βάση το πόσο ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ είναι;
Με βάση το πόσο τους μοιάζουν, ίσως με λίγο χαμηλότερο IQ;
Έτσι ώστε να τους υπηρετούν και, αν δεν μπορέσουν κάπως να την σκαπουλάρουνε μετά, το πολύ πολύ να τα φορτωθούνε όλα αυτοί, ενώ εκείνοι οι άλλοι στα ψηλά, αγέρωχοι, θα εκφράζουνε τον σπαραγμό και την οδύνη τους – «σύσσωμη η πολιτική ηγεσία», πάντα! – που ένα δεξαεξάχρονο παιδί “έφυγε” έτσι πρόωρα!
Ω! Τι ατυχές συμβάν!

Α Η Δ Ι Α ! ! ! Α Η Δ Ι Α ! ! !

Τι να πω στους συμφοιτητές μου εδώ, απ’ όλα τα μέρη του πλανήτη, που με ρωτάνε για την χώρα μου; Έχουνε μείνει άφωνοι κι αυτοί μετά κι από την δολοφονία του νεαρού. Κάποιοι ήδη με ρωτούν γιατί δεν ισχύει στην Ελλάδα η θανατική ποινή.
Τι να τους απαντήσω;
Ότι είμαστε άνθρωποι προοδευτικοί;
Ή ότι έχουμε Δημοκρατία???


Θα μπερδευτεί η γλώσσα μου και θα ξεράσω!!!


Προσθέτω άρον άρον από το "γουστάρω αιτιατική" το παρακάτω λινκ που έκανε ποστ ο nahames.
Τι να πούμε άλλο;....

http://proxeirotetradio.blogspot.com/2008/12/blog-post_08.html

Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ LIVE ΣΤΟ INTERNET

“Θέλουμε ιδέες κι όχι ιδεολογίες…”
Να μια καλή ιδέα! Που εφαρμόστηκε το βράδυ του Σαββάτου,
6 Δεκεμβρίου 2008 στο 8ball
Και πέτυχε!Μαύρη Μαγιονέζα live για πρώτη φορά στο internet!

Όταν ξεκινούσε, παραλίγο να με πάρει από κάτω.
Δεν είμαι φαν της τεχνολογίας όταν πάει να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή και έκφραση. Για μένα τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την αυτοπρόσωπη παρουσία, την συμμετοχή ψυχή και σώμα σε ένα δρώμενο, την άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων. Θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν κι εγώ ανάμεσα στο κοινό που έβλεπα στην οθόνη μου, να χορεύω, να ιδρώνω, ν’ αγκαλιάζομαι με τους γύρω, να δώσω το χέρι μου στον Αντρέα μετά το τέλος της συναυλίας για να του πω συγχαρητήρια.
Και τώρα, όντας μακριά, ήμουν “καταδικασμένη” να παρακολουθήσω κάτι που αισθάνομαι πολύ δικό μου, σ’ ένα artificial περιβάλλον…


Ελάχιστα λεπτά αργότερα το όλο κλίμα άλλαξε!
Η εικόνα και ο ήχος, σ’ εμένα τουλάχιστον, ήτανε πάρα πολύ καλά, το συγκρότημα τα έσπαγε κανονικά κι αυτή η τεχνολογία τα ζωντάνευε όλα μπροστά μου! Πολύ σύντομα είχα σηκωθεί απ’ την καρέκλα, την είχα πετάξει στην άκρη, έσβησα τα φώτα και παθιαζόμουν σε ρυθμούς ροκ και πολιτικούς (ως επί το πλείστον) στίχους.
Ταυτόχρονα, ακριβώς επειδή η εμπειρία αυτή ερχόταν μέσα από κάμερες και zoom, είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να παρατηρώ από κοντά όλα τα μέλη του συγκροτήματος, την εκφραστικότητά τους, το δικό τους πάθος. Κάτι που δεν έχεις την δυνατότητα να κάνεις όταν βρίσκεσαι μπροστά στη σκηνή.

Το τι πιστεύω για την δουλειά του συγκροτήματος, για την ιδεολογία που τους διακρίνει, όπως αυτή δίνεται μέσα από τους στίχους τους (που για μένα τα λένε σχεδόν όλα), για την ποιητικότητα και την κυνικότητα δεμένα άψογα σε ένα σώμα, την ευαισθησία, τον ερωτισμό, το πάθος, την οργή, το χλευασμό όπου χρειάζεται, αλλά και την γλώσσα, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν και τη μουσική με την οποία όλ’ αυτά τα ντύνουν, το έχω πει και παλιότερα.
Μου αρέσει που δουλεύουν τα κομμάτια τους. Μου αρέσει που ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Μου αρέσει που δεν επαναπαύονται και 10 χρόνια μετά την ίδρυσή τους
(ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!) συνεχίζουνε να ανησυχούν και να πειραματίζονται και επιχειρούν καινούργια πράγματα, όπως το χθεσινό ιντερνετικό project!
Εύχομαι να είναι πάντα ακούραστοι και να μην τους σταματήσει τίποτα.

Η συναυλία ήταν μάλλον από τις καλύτερες που έχω δει εγώ τουλάχιστον, με τα παιδιά σε μεγάλα κέφια, πολύ καλή επιλογή των τραγουδιών αλλά και ωραία καταμερισμένα μέσα στο δίωρο. Τα καινούργια τους, “Τροχός”, “Δημόσιος Υπάλληλος” και
“Όταν πέφτεις”
( σωστά τα θυμάμαι;) ανέκδοτα ακόμα, με ενθουσίασαν γι’ ακόμη μια φορά και δεν βλέπω την ώρα να κυκλοφορήσουν για να μπορώ να δίνω λίγη ακόμα ένταση στους γείτονες, μπας και ξυπνήσουν καμιά μέρα!
Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για μένα, όταν ανάμεσα στο πλήθος ξεχώρισα τους συνήθεις ύποπτους, Χαξου, ΦωτοΝάσο, Σίμο και Σημάν, όταν μου φώναξαν χαιρετίσματα και βέβαια, όταν ο Αντρέας Μαγιονέζος μετέφερε τα χαιρετίσματα αυτά από σκηνής.


Τελικά…ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ!


Ευχαριστώ λοιπόν τους Μαγιονέζους που μ’ αυτό το εγχείρημα μου δώσανε αυτή την ευκαιρία.
Έφυγα απ’ το Βέλγιο εντελώς!


Ευχαριστώ και τον Tertuliano Nasso Maximo Avdarmani Afonso για το φωτοϋλικό που μου πάσαρε. Γι’ ακόμη μια φορά ο φωτογράφος αφιέρωσε και επιβεβαιώνει του κειμένου το αληθές!


Περισσότερα κειμενικά και φωτογραφικά απ’ το event, στα ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

Μολυβένια 2...

Θέλω φέτος ο Αη Βασίλης να έρθει στ’ αλήθεια.
Όχι για να μου φέρει δώρα. Δεν έχω τίποτα να ζητήσω. Είμαι εντάξει.
Έτσι! Μόνο για να ρθει!
Να ενσαρκώσει τις αυταπάτες που τόσο αγαπάμε ως παιδιά.
Να καθίσει στην πολυθρόνα
– σε μια μεγάλη πολυθρόνα -
και να με πάρει αγκαλιά.
Τζάκι δεν έχω, οπότε ας με σκεπάσει
με τη μακριά γενειάδα του, να με κρατάει ζεστή.
Να μου μιλάει με φωνή τρυφερή και να μου λέει παραμύθια.
Μόνο παραμύθια.
Και μόνο χαρούμενα παραμύθια.
Όχι σαν το μολυβένιο στρατιωτάκι…

Κι ας ήταν πάντα από τ’ αγαπημένα μου…

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2008

τιποτα

μερικες φορες ειναι καλυτερα να μην ψαχνεις
δεν ξερεις ποτε θα βρεις κατι που δεν θες
πολλες φορες παλι δεν ξερεις καν από τι μπορει να επηρεαστεις
και σε ποιο βαθμο
και βρισκεσαι ψιλοσκατα για πραγματα φαινομενικα ασημαντα
δεν ξερεις καν το λογο
γιατι εδωσες τοση σημασια σε πραγματα τυχαια και μικρα
εσυ δεν ησουν ισως καν ο στοχος
μια λεξη μια κινηση μια απροσεχτη ερωτηση
μια λεπτομερεια ανεπαισθητη
αρκει να σπειρει μεσα σου ανυπομονα βλασταρια πικρας