ΡΕΤΡΟ...Κ

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει κι ακούω κάτι δίσκους παλιότερους, πολύ αγαπημένους όμως. Άπαιχτοι στίχοι, άπαιχτες ερμηνείες…έχω πορωθεί, λες και τ` ακούω για πρώτη φορά.
Πολύ θα ήθελα κάποιοι απ` τους στίχους αυτούς να ήταν δικοί μου, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Ευτυχώς όμως έχουνε γραφτεί ούτως ή άλλως και μια και δεν έχω έμπνευση για κάτι άλλο, λέω τα επόμενα τρία post μου να είναι τρία τραγούδια απ` αυτά. Οι περισσότεροι ίσως θα τα γνωρίζουν κιόλας, αλλά δεν πειράζει να τα ξαναθυμηθούμε, πειράζει;
Το πρώτο είναι απ` τα «Ξύλινα Σπαθιά» (καλά, ότι ο Παυλίδης είναι ποιητής, δεν το συζητάμε) και τα άλλα δύο θα είναι των Μαγιονέζων, απ` τον πρώτο πρώτο τους δίσκο.


«Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…»


Μια ανατολή σ` έναν κόσμο
Που δεν έχει πάψει ποτέ να γυρίζει στην ίδια τροχιά
Όμως στην άλλη άκρη της γης
Κάποιος βλέπει τον ήλιο να πέφτει ξανά
Όμως ξανά ανάβει ό φάρος του κόσμου
Χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του το φως
Απ` τη χώρα των πάγων βουτάει στην καρδιά σου
Κι υψώνεται πάνω απ` τη γη του πυρός

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
Ώσπου ν` αρχίσω πια να σ` εμπιστεύομαι
Ώσπου να πάψω να φοβάμαι…
Μου είχες πει πως θα ΄ρθει κάποια μέρα
Που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
Συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
Σ` αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ` όνομά σου
Ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
Είμαι το ένα μισό της σελήνης
Μην κλείνεις
Σε λίγο γεμίζει το άλλο μισό
Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
Ρωτάει ποιος διψάει
Ψιθυρίζεις «εγώ…»


Παύλος Παυλίδης
[Ξύλινα Σπαθιά]