Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε;
Για όσα περνούν απ` το μυαλό μας φευγαλέα ή πιο αργά
ή ίσως να λιμνάζουν κιόλας κάπου κάπου, να κολλάνε;
Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Με ένταση ανεξέλεγκτη και ξέφρενες ταχύτητες
και παίρνουν ξάφνου σημασία τεράστια;
Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
Και μοιάζουνε παράλογα
–μπορεί και επικίνδυνα-
όμως για ΄μας είναι μια Αλήθεια;
Φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε
και θέλουμε να πούμε μα μένουνε ανείπωτα
γιατί κανείς δεν θα θελήσει ή δεν θ` αντέξει να τ` ακούσει
δίχως να φοβηθεί ή να προβάλει εγωισμό, θυμό ή άρνηση;
Γιατί εμένα, πολλές φορές, μου φαίνεται
ότι τις σκέψεις ή τα συναισθήματά μου,
κάτι άλλο τα ορίζει κι όχι εγώ;
Γιατί να νιώθουμε ένοχοι για ό,τι το μυαλό γεννάει;
…Κι εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι ότι, με τόση πίεση,
θα βγει αληθινή κι η προφητεία του Ποιητή:
«…Κάποτε θα μας πνίξουνε τόσα ανείπωτα λόγια…»
2 σχόλια:
Ποιος αλλος μπορει να φταιει εκτος απο εμας? Φυσικα δεν μπορεις να ελεγχεις τις σκεψεις και τα συναισθηματα και ειναι σχεδον αδυνατο να τα προβλεψεις αρα και αδυνατο να τα προλαβεις αν δεν θες να νιωσεις ενοχος, ομως και παλι, ποιος αλλος φταιει εκτος απο τον καθενα μας?
Να'ξερες ποσες φορες εχω νιωσει ενοχος για τις σκεψεις μου, ποσα πραγματα εχουν μεινει και θα μεινουν ανειπωτα για παντα...
Δεν φταίμε εμείς για όσα σκεφτόμαστε. Για όλα αυτά που περνούν από το μυαλό μας επικίνδυνα, παράλογα, φευγαλέα, σταθερά, ανείπωτα. Μην νοιώθεις ένοχη για τις σκέψεις σου. Είμαστε μια γενιά χωρίς σκοπό. Δεν έχουμε ένα μεγάλο πόλεμο να δώσουμε. Η δική μας η μάχη είναι πνευματική. Και την χάνουμε κάθε μέρα που περνάει.
Όλοι μεγαλώσαμε θέλοντας να γίνουμε εκατομμυριούχοι.
Αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ και το μαθαίνουμε αυτό αργά αλλά σταθερά. Κάθε μέρα που περνάει ολοένα και περισσότερο. Εμένα με εκνευρίζει και πάνω εκεί οι σκέψεις γίνονται λέξεις και οι λέξεις εκστομίζονται αυθόρμητα.
Δεν φταίμε εμείς για τις σκέψεις.
Φταίμε γιατί υποκρινόμαστε πως δεν τις έχουμε κάνει.
Φταίμε γιατί αφήνουμε το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχουμε ανεκμετάλλευτο.
Δημοσίευση σχολίου