Μερικά..."παρωχημένα"..."γραφικά"...

Κάποιος θα πρέπει να τους πει
πως μόνο απ` το γραφείο και το χαρτί δεν γίνονται αλλαγές.
Πολύ δε περισσότερο, δεν γίνονται ανατροπές.
Καλό και το γραπτό, όμως δεν φτάνει.

…Θυμάμαι από παιδί να περπατώ για την ΕΙΡΗΝΗ.
Απ` τον Χορτιάτη, τότε, ως τη Βενιζέλου. Πολύ για ένα παιδάκι.
Μα ήταν για μένα μια γιορτή.
Γιατί είχαν όλοι τους λουλούδια στα χέρια. Και δίναν και σ` εμένα.
Και γελούσαν.
Και φωνάζαν ποιματάκια για τα παιδιά και για ψωμί και για σχολεία.
Κι εγώ ήμουνα μικρούλα. Τόση δα!
Κι ήξερα ήδη πολύ, πολύ καλά τι έκανα εκεί. Για ποιο λόγο περπατούσα.
Και πήγαινα δίπλα στο αυτοκίνητο που είχε πίσω στην καρότσα ένα κλουβί με λευκά περιστέρια που ήταν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Κι όταν έμενα λιγάκι παραπίσω - γιατί τα βηματάκια μου μικρά – με ανεβάζανε κι εμένα στην καρότσα. Όπως και τ` άλλα τα παιδιά.
Για λίγο μόνο όμως.
(Από τότε μου ήταν δύσκολο να μείνω ακίνητη, στο ίδιο μέρος για πολύ.)
Μετά ξανασυνέχιζα πεζή –το ΄χα της περηφάνιας.

Κι η πιο αγαπημένη μου στιγμή:
Όταν πια φτάναμε στο τέλος
Κι ανοίγαν το κλουβί
Κι αφήνανε Ελεύθερα τα περιστέρια να πετάξουν
Για την ΕΙΡΗΝΗ όλου του κόσμου!...
Και παίρνανε μαζί τους πάντοτε και την ψυχή μου!...
Λίγο κι από το γέλιο μου, το παιδικό…

Ξέρω πως ζουν ακόμα αυτά τα περιστέρια.
Αφού έχουν την ψυχή μου κι εγώ υπάρχω, τότε κι αυτά ανασαίνουν.
Όπου υπάρχει πόλεμος… Με όπλα ή χωρίς.
Όπου σκοτώνονται παιδιά
ή εργάτες σε «ατυχήματα».
Εκεί πετούν!
Γι` αυτό κι εγώ μόνιμα πονάω λιγάκι.
Ας είναι!
Σε κάθε ευκαιρία, και σε πείσμα όσων σταμάτησαν,
θα συνεχίσω να τους δίνω την ψυχή μου.

Συγχωρήστε μου την «ξεροκεφαλιά»
Δικαιολογήστε μου τη θλίψη…





Ευχαριστώ μαμά!
Ευχαριστώ μπαμπά!
Είναι τιμή μου που σας γνώρισα…