Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα

Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
Μ’ εντυπωσίασε εκείνο το μικρούλι σωματάκι πάνω σ’ αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Μόλις είχα σταματήσει να τρέχω κι αυτό πέρασε δίπλα μου
με θαυμαστή ισορροπία και περηφάνια.
Θυμήθηκα ότι μ’ όποιον σχεδόν κι αν έχω μιλήσει μου ‘χει πει πως όταν ήταν μικρός ήθελε να ‘χει ένα ποδήλατο. Ή…ότι “είχε ένα ποδήλατο…”…κι από κει ξεκινούσαν ιστορίες ατέλειωτες!
Ίσως εγώ να είμαι απ’ τους ελάχιστους που ποτέ τους δεν θέλησαν να ‘χουν. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Γενικά, η ανακάλυψη του τροχού μοιάζει να ‘ναι για μένα σχεδόν αδιάφορη. Συναισθηματικά, τουλάχιστον. Μηχανάκια, αυτοκίνητα, τρένα…τίποτα. Μόνο απ’ ανάγκη.
Για τη Γη έχω τα πόδια μου. Κι αυτό δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!
Η ηδονή να περπατάω, να τρέχω, να χορεύω, να χοροπηδώ,
να καλύπτω αποστάσεις ή ν’ αλωνίζω ίσα ίσα τα 4 μέτρα του δωματίου μου.
Αλλά να το αισθάνομαι! Να το νιώθω στα πόδια μου.
Να νιώθω το έδαφος. Όχι το γουργουρητό της ρόδας.
Να ‘ναι τα πόδια μου τεράστια. Όχι οι τροχοί.

Ίσως γι’ αυτό το αγαπημένο μου όχημα να ‘ναι τελικά
τ’ αεροπλάνο. Με το καράβι για δεύτερο.
Μ’ αυτά τα δυο οχήματα αγγίζω τ’ άλλα δυο στοιχεία.
Αυτά που με τα πόδια δεν μπορώ.
Το νερό, τον αέρα. Με βοηθούν να ταξιδέψω.
Να πλησιάσω στ’ όνειρο.
Για τις αποδράσεις στην ψυχή δεν χρειάζεται τροχός.
Ούτε και πόδια, βέβαια.

Τ’ αεροπλάνο πιο πολύ!
Δεν θα δώσω τώρα σημασία στις ροδίτσες που βγάζει όταν είναι στο έδαφος.
Είδες πόσο βιάζεται να τις μαζέψει για ν’ απογειωθεί!
Το λατρεύω! Το ευγνωμονώ που με βοηθάει να ξεκολλάω τα πόδια μου απ’ τη Γη και να πλησιάζω λίγο πιο κοντά εκεί που κάθε μέρα ταξιδεύω μόνο με την καρδιά και τη σκέψη.
Εκεί που “κοντινοί” και “ξένοι” άνθρωποι βρίσκονται πια το ίδιο κοντά μου και το ίδιο μακριά. Εκεί που απομακρύνομαι απ’ ό,τι εδώ κάτω με βαραίνει και με φυλακίζει.
Κι ο χρόνος δεν υπάρχει.
Δεν έχεις ηλικία ή είσαι πάντα παιδί που ονειρεύεται.

Ο μικρός ξαναπέρασε δίπλα μου. Χαμογέλασα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα όνειρα.
Τα τεράστια όνειρα! Σαν αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Άραγε θα καταφέρουμε να τα καβαλήσουμε μέχρι το τέλος
δίχως να γκρεμοτσακιστούμε;



Σε όλους όσοι ονειρεύονται –με ρόδες ή χωρίς…
Λίγο πιο ειδικά στον Σημάν γιατί έχει κι αυτός αυτά τα “τεράστια” πόδια
που γνωρίζουνε την ηδονή του τρέχειν.