Ελλάδα χώρα του πολιτισμού.Ειδικά τώρα μου μοιάζει με ανέκδοτο κανονικό.
Ύστερα από ένα σύντομο ταξιδάκι στο Βερολίνο η απογοήτευσή μου γι΄αυτή τη χώρα μεγάλωσε.
Υπέροχο το Βερολίνο! Αμέτρητα τα πράγματα που έχεις να δεις. Και οι Γερμανοί, καθόλου «δήθεν» και σε τίποτα. Καμία αίσθηση τεχνητής, επίπλαστης, γυαλιστερής, κραυγαλέας πολυτέλειας (σαν την αμερικανιά που κωλοβαράει εμάς). Αντίθετα, το μέτρο και η σεμνότητα κυριαρχούν παντού. Ένα σεμνό Μεγαλείο. Τα κτίριά τους, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, η άψογη συγκοινωνία τους, η καθαριότητα, τα ποδήλατα, ο σεβασμός στους πεζούς, τα μνημεία τους, τα πάντα! Μία τεράστια πόλη και ωστόσο, καταπράσινη, χωρίς κίνηση, χωρίς καυσαέριο, χωρίς κόρνες. Ενώ εμείς, ευνοημένη χώρα από τη μητέρα Φύση, έχουμε μια Αθήνα (και μια Θεσσαλονίκη επίσης) κατάμαυρη, τσιμεντούπολη, θορυβώδη, αποπνικτική, απάνθρωπη. Το χορταράκι το ψάχνεις. Για να βρεις πράσινο πρέπει να ταξιδέψεις μερικά χιλιόμετρα για κάνα δασάκι. (Αλλά τώρα πια, όπως ανέβηκαν ναύλα, διόδια και βενζίνες και με την ανεργία που μας δέρνει, ούτε και αυτό μπορείς να το κάνεις.)
Οι Γερμανοί φιλικότατοι, ζεστοί, χαμογελαστοί, φιλόξενοι, ευγενικοί, εξυπηρετικοί. Καμία σχέση με το «κρύοι» που τους έχουμε κολλήσει ή το ακόμη πιο άσχετο «βάρβαροι»!!!?!!! Συγκριτικά μ’ αυτούς εμείς είμαστε οι άρχοντες της βαρβαρότητας. Με μετάλλια, διπλώματα, κύπελα κλπ.
Μιλούν οι Γερμανοί για πολιτισμό, μιλάμε κι εμείς! Εμείς δεν ξέρουμε καν τι είναι αυτό. Αυτό που εμείς βαφτίζουμε πολιτισμό είναι μια διεστραμμένη προγονοπληξία, που ούτε μας ανήκει στο κάτω κάτω, αλλά και δεν ξέρουμε και πώς να την διαχειριστούμε. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς που αγαπούν την χώρα τους με τρόπο ουσιαστικό και το δείχνουν στην καθημερινότητά τους, οι Έλληνες τη μισούμε την Ελλάδα. Οι άνθρωποι βρίσκονται αιώνες μπροστά. Μπροστά τους μοιάζουμε με χαμστεράκια που τρέχουν ασταμάτητα σ’ έναν τροχό, κλεισμένα σ’ ένα μικρό κλουβί (έστω και φο-λουξ) και τρέχουν τρέχουν στον τροχό για να ‘χουν την ψευδαίσθηση ότι φεύγουν κι ότι είναι ελεύθερα και στην πραγματικότητα τρέχουν στάσιμα και βαλτωμένα, κορόιδα στο ίδιο μέρος. Ούτε βηματάκι μπρος. Μόνο λιγούρα και φιγούρα. Αλλά αυτό, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας κρατά εύκολο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων επιτήδειων που βέβαια, μόλις μας βαρεθούν και ως τέτοιο, άνετα θα μας πετάξουν απ’ τον χάρτη. Τι να τα κάνω τα νησιά, τα βουνά και τις θάλασσες; Δεν τρώγονται. Δεν με βοηθούν να ζήσω αξιοπρεπώς.
Ο πολιτισμός και η αγάπη για την χώρα φαίνεται από τη συμμετοχή στην καθημερινότητα. Σε πολύ απλά πράγματα. Προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου υποτιμητικό το να επιστρέψω τον δίσκο στο μπαρ στο φαστφουντάδικο ή να κατεβάσω τα σεντόνια στο κοντέινερ του ξενοδοχείου κι ας πληρώνω. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συμβιώσουμε ανθρώπινα σε μια κοινωνία. Πώς να το κάνουμε; (Αλλά τι λέω τώρα; Τι είναι η κοινωνική συνείδηση; Εδώ δεν υπάρχει συνείδηση γενικώς.) Επίσης, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την οργάνωση και την πειθαρχία που εμείς, οι τάχα μου ελεύθεροι, χλευάζουμε και θεωρούμαστε κι έξυπνοι γι’ αυτό. Ίσα ίσα που θα ‘δινα τα πάντα να ζούσα σ’ ένα κράτος αξιοκρατικό που θα είχα 20 νόμους (ακόμη κι αν εγώ δεν συμφωνούσα απόλυτα μ’ αυτούς) αλλά που θα εφαρμόζονταν εξίσου απ’ όλους. Που θα είχα συγκεκριμένους κανόνες που όμως θα τους γνώριζα, θα ισχύανε για όλους και δεν θα υπήρχανε παραθυράκια, τρύπες, χαραμάδες κι όλ’ αυτά τα σχετικά που έχουμε εδώ.Θα ήμουνα πολύ πιο ελεύθερη σ’ ένα πειθαρχημένο κράτος.
Τώρα είναι που δεν είμαι. Τώρα είναι που αδικούμαι, απαξιώνομαι και πνίγομαι. Ποια Ελλάδα; Προσωπικά, την χαρίζω. Εμένα δεν μου έδωσε τίποτα. Μόνο οι δικοί μου, κάποιοι δάσκαλοι και μεμονομένα πρόσωπα που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο μου. Σαν κράτος οργανωμένο (χαχαχα!) όμως, τίποτα απολύτως! Άσε που στα χέρια των Ελλήνων η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο. Σε λίγο δεν θα υπάρχει. Θα την έχουν κάψει όλη. Μετά τις περσινές πυρκαγιές που κατακάψαν τη Μεσόγειο, Ιταλοί, Ισπανοί και λοιποί πληγέντες, υπογράψανε υποχρεωτικές αναδασώσεις. Εκτός από ποιον, βέβαια; Την Ελλάδα!!! Αυτή είναι η αγάπη για την πατρίδα.
Το ‘πα και σε κάτι φίλους: Εγώ πάντως, αν έρθουν να μας πάρουνε οι Γερμανοί, παραδίνομαι άνευ όρων. Χειρότερα απ΄τους Έλληνες δεν πρόκειται να μου φερθούν! Κι αν είχα γιο, σιγά να μην τον έστελνα στον ελληνικό στρατό! Δεν σφάξανε!
Ελλάδα χώρα της αναξιοκρατίας και της απαξίωσης!
Κέντρο Βερολίνου!!!Μικρή διευκρίνηση: Εννοείται ότι όλ’ αυτά είναι σκέψεις που αναπυροδοτήθηκαν από αυτές τις ελάχιστες μέρες του ταξιδιού και από μία πολύ συγκεκριμένη πόλη, ίσως την ωραιότερη της Γερμανίας. Το Βερολίνο είναι μόνο η αφορμή. Οι σκέψεις αυτές προϋπήρχαν κι απλά τώρα επανήλθαν και γίνανε πιο έντονες. Φυσικά και έχω υπόψιν μου ότι δεν είναι παντού έτσι κι ότι σίγουρα υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία και στη Γερμανία και παντού (τίποτα δεν μπορεί να είναι άλλωστε ιδανικό). Όμως μιλάω για τη νοοτροπία, η οποία είναι κάτι εμφανές, και πάντα σε σύγκριση με την Ελλάδα και με όσα βιώνω εγώ στην καθημερινότητά μου. Απλά, φοβάμαι πως δεν είμαι η μόνη. Είτε κάποιοι το συνειδητοποιούν είτε όχι.
