Τετάρτη, Μαΐου 21, 2008

Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα


Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
Μ’ εντυπωσίασε εκείνο το μικρούλι σωματάκι πάνω σ’ αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Μόλις είχα σταματήσει να τρέχω κι αυτό πέρασε δίπλα μου
με θαυμαστή ισορροπία και περηφάνια.
Θυμήθηκα ότι μ’ όποιον σχεδόν κι αν έχω μιλήσει μου ‘χει πει πως όταν ήταν μικρός ήθελε να ‘χει ένα ποδήλατο. Ή…ότι “είχε ένα ποδήλατο…”…κι από κει ξεκινούσαν ιστορίες ατέλειωτες!
Ίσως εγώ να είμαι απ’ τους ελάχιστους που ποτέ τους δεν θέλησαν να ‘χουν. Ούτε τότε ούτε και τώρα. Γενικά, η ανακάλυψη του τροχού μοιάζει να ‘ναι για μένα σχεδόν αδιάφορη. Συναισθηματικά, τουλάχιστον. Μηχανάκια, αυτοκίνητα, τρένα…τίποτα. Μόνο απ’ ανάγκη.
Για τη Γη έχω τα πόδια μου. Κι αυτό δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!
Η ηδονή να περπατάω, να τρέχω, να χορεύω, να χοροπηδώ,
να καλύπτω αποστάσεις ή ν’ αλωνίζω ίσα ίσα τα 4 μέτρα του δωματίου μου.
Αλλά να το αισθάνομαι! Να το νιώθω στα πόδια μου.
Να νιώθω το έδαφος. Όχι το γουργουρητό της ρόδας.
Να ‘ναι τα πόδια μου τεράστια. Όχι οι τροχοί.

Ίσως γι’ αυτό το αγαπημένο μου όχημα να ‘ναι τελικά
τ’ αεροπλάνο. Με το καράβι για δεύτερο.
Μ’ αυτά τα δυο οχήματα αγγίζω τ’ άλλα δυο στοιχεία.
Αυτά που με τα πόδια δεν μπορώ.
Το νερό, τον αέρα. Με βοηθούν να ταξιδέψω.
Να πλησιάσω στ’ όνειρο.
Για τις αποδράσεις στην ψυχή δεν χρειάζεται τροχός.
Ούτε και πόδια, βέβαια.

Τ’ αεροπλάνο πιο πολύ!
Δεν θα δώσω τώρα σημασία στις ροδίτσες που βγάζει όταν είναι στο έδαφος.
Είδες πόσο βιάζεται να τις μαζέψει για ν’ απογειωθεί!
Το λατρεύω! Το ευγνωμονώ που με βοηθάει να ξεκολλάω τα πόδια μου απ’ τη Γη και να πλησιάζω λίγο πιο κοντά εκεί που κάθε μέρα ταξιδεύω μόνο με την καρδιά και τη σκέψη.
Εκεί που “κοντινοί” και “ξένοι” άνθρωποι βρίσκονται πια το ίδιο κοντά μου και το ίδιο μακριά. Εκεί που απομακρύνομαι απ’ ό,τι εδώ κάτω με βαραίνει και με φυλακίζει.
Κι ο χρόνος δεν υπάρχει.
Δεν έχεις ηλικία ή είσαι πάντα παιδί που ονειρεύεται.

Ο μικρός ξαναπέρασε δίπλα μου. Χαμογέλασα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα ποδήλατα.
…Τα μικρά παιδιά με τα μεγάλα όνειρα.
Τα τεράστια όνειρα! Σαν αυτές τις τεράστιες ρόδες!
Άραγε θα καταφέρουμε να τα καβαλήσουμε μέχρι το τέλος
δίχως να γκρεμοτσακιστούμε;



Σε όλους όσοι ονειρεύονται –με ρόδες ή χωρίς…
Λίγο πιο ειδικά στον Σημάν γιατί έχει κι αυτός αυτά τα “τεράστια” πόδια
που γνωρίζουνε την ηδονή του τρέχειν.

7 σχόλια:

nosyparker είπε...

Το ποδήλατο είναι άλη φάση. Είναι ελευθερία. Κι η μοτοσυκλέτα είναι ακόμα καλύτερη από το αυτοκίνητο. Άλλη αίσθηση το να σε χτυπάει στο πρόσωπο ο αέρας σαν τρέχεις.

Ξαναπήρα ποδήλατο σχετικά μεγάλη. Ίσως θα 'πρεπε να το δοκιμάσεις, έστω κι αργά. ;-)

nosyparker είπε...

*άλη (από το μεγάλη) :-P

Erwtas Stomaxhs είπε...

Είμαι τρελός ποδηλατάκιας αλλά "την πιάνω την νοοτροπία σου", που λέει και ο Ταμτάκος. Είμαι και τρελός ποδαράκιας άλλωστε. Αυτοκίνητο, μοτοσακό και γενικά μηχανοκίνητο όχημα δεν είχα ποτέ. Ποτέ δεν με ενθουσίαζε κάτι τέτοιο, αλλά το ποδήλατο είναι ΠΟΔ(ι)-ήλατο έτσι; να μην ξεχνιόμαστε ;-)

Τώρα το αεροπλάνο είναι άλλη μαγεία! Τεράστια ανακάλυψη, ίσως η μεγαλύτερη μετά τις κιθάρες Fender, τα σαντάλια Birkenstock και το τιραμισού!

Λου είπε...

Στέρεο Νόβα : Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Καλησπερα φιλη μου....απο την Λου την κλεφτρα (και ποδηλατων)!!!!!!

haxou aka joy! είπε...

Όταν γράφεις για το τρέξιμο, σε φαντάζομαι να έχεις αυτήν τη σπίθα στα μάτια, που είχαν (και έχουν) όλοι όσοι καβαλούν για πρώτη φορά το καινούριο τους ποδήλατο - χωρίς βοηθητικές - και βγαίνουν στη λεωφόρο της ελευθερίας.
Πώς να την ξεχάσει κανείς τέτοια στιγμή;

Γιώργος Μαργαρίτης είπε...

Ρεσε τι θα γίνει με τα κλειστά σου σχόλια?! Μια στα τόσα βρίσκουμε και μεις χρόνο να πούμε ένα "Γεια!" και βρίσκουμε το μαγαζί κλειστό!

Καλά, ξέχασα τι ήθελα να πω και σε ποιο άρθρο, καλά να περνάς και καλό καλοκαίρι!

Leigh-Cheri είπε...

Γεια χαρά και σ' εσένα Γιώργο.
Έχεις δίκιο για τα σχόλια. Περνάω μια περίεργη φάση σχετικά μ' αυτό και μάλλον για λίγο έτσι θα μου πάει. Άλλοτε ανοιχτά άλλοτε κλειστά:-)
Χαίρομαι όμως που πέρασες.
Καλό καλοκαίρι!