Χωρίς Ειρμό

Βρίσκομαι εδώ και προσπαθώ να αισθανθώ τι αισθάνομαι… Δεν ξέρω αν αυτό έχει συμβεί και σ’ άλλους. Ίσως και να είναι ο ορισμός του “σαστισμένου”. Αλλά όχι ακριβώς. Γιατί το σάστισμα εμπεριέχει μάλλον και το ξάφνιασμα. Κι εγώ δεν είμαι ξαφνιασμένη. Το ήξερα ήδη 7 μήνες πριν που ξεκινούσε. Σήμερα θα τελείωνε. Και τέλειωσε. Και τώρα που τέλειωσε νιώθω λίγο άδεια μέσα μου
και λίγο στο κενό, ως αντικείμενο σε κάποιον χώρο.
Σαν κλειδωμένη απ’ έξω.
Κι ίσως έξω υπάρχουν πολλά πράγματα. Πολλές επιλογές ή εμπειρίες. (Καλά, πείσε και τον εαυτό σου τώρα!) Μόνο που εγώ θα ήθελα να ήμουν μέσα! Κι ας ήμουν ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ σ’ αυτό το “μέσα”!
Σχετικό πράγμα ακόμη κι η ελευθερία.
Ξέρω. Θα περάσει. Σε λίγο καιρό δεν θα νιώθω πια έτσι. Ναι. Αλλά αυτόν τον “λίγο καιρό” δεν θέλω να τον ζήσω! Χάσιμο χρόνου.
Ας μπορούσα τουλάχιστον να κοιμηθώ βαθιά. Πολύ βαθιά για μερικές μέρες. Χωρίς καν όνειρα. Μέχρι ν’ απομακρυνθεί έτσι λίγο χρονικά, να μην βαραίνει τόσο. Να ξυπνήσω με καθαρό πια το μυαλό και με δύναμη για το επόμενο βήμα.

Δε βαριέσαι!
Τουλάχιστον, όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Γιατί να το παλεύω;
Θα εκμεταλλευτώ πάλι τους φίλους μου, τα πόδια μου,
τα ΔΓιαμάντΓια…ό,τι μπορώ τέλος πάντων…μέχρι να μου περάσει. Μόνο το μυαλό μου θέλω ν’ αφήσω σε αδράνεια. Δεν μου χρειάζεται καθόλου τώρα. Αλλά μάλλον σε αυτό θα αντιμετωπίσω δυσκολία.

…Πωπω! Σταματάω! Τι σκορποχώρι είμαι σήμερα! Τι “ό,τι να ‘ναι” είν’ αυτό στον γραπτό λόγο! Σας ορκίζομαι όμως. Μέσα μου έχει συνοχή.
Αλήθεια! :-)

ΥΓ: Ψιτ! Μια σοκολάτα κανείς; Αλλά όχι ο Σημάν. Γιατί αυτός θα μου δώκει καμία υγείας κι εγώ δεν είμαι για υγείες τώρα.
(Γιατί είναι πικρή η υγείας, γμτ;)