Το νεροπαραμύθι

Κάποτε το νερό ερωτεύτηκε τη φωτιά.
Πρώτη φορά την κοίταξε όταν ακόμα εκείνη ήτανε φλόγα μόνο.
Την κοιτούσε από ψηλά ενώ το ίδιο ήταν ακόμη σύννεφο στον ουρανό.
Την κοιτούσε που τρεμόπαιζε τσαχπίνικα
Που χόρευε μέσα στα κόκκινα φορέματά της.
Κι όσο την κοίταζε τόσο τη θαύμαζε.
Κι όσο τη θαύμαζε τόσο η θέρμη της το φόρτιζε
και την ερωτευόταν.
Το συγκινούσε και η μοναξιά της∙
αφού ήταν καταδικασμένη να καίει ό,τι υπάρχει γύρω της
κι έτσι να μένει μόνη.
Δεν το ‘θελε∙
Μα ήτανε στη φύση της όλα να τα καίει.
Το πάθος της ήτανε τέτοιο που δεν μπορούσε να το συγκρατήσει.
Κι έτσι όλο έκαιγε…και έκαιγε…
Κι όσο έκαιγε τόσο απλωνότανε∙ και φούντωνε∙ κι ομόρφαινε…

Οι άνθρωποι πανικοβλήθηκαν!
Κι αυτό, που ήτανε σύννεφο και την ερωτευόταν,
κατακλυζόταν απ’ τις παρακλήσεις τους και τις ευχές τους
νερό να γίνει,
μια δυνατή νεροποντή, να πέσει πάνω στη φωτιά να τη σκοτώσει.
Μα εκείνο αρνιότανε!
Και μαύριζε και θύμωνε
και κανενός δεν ήθελε να κάνει τέτοια χάρη!
Κι αντί για στάλες, έστελνε μόνο κεραυνούς∙
συμπαραστάτες στην αγαπημένη.
Όμως, κι αν μπόρεσε ν’ αντισταθεί στων ανθρώπων
τις κατάρες και ευχές,
κι αν τελικά δεν έγινε νεροποντή, όπως αυτοί θα ‘θέλαν,
στον πόνο για τον ίδιο του τον έρωτα
–τον ανεκπλήρωτο εξαρχής- δεν άντεξε.
Έγινε δάκρυ…ζεστή βροχή…κι έσταξε ίσια στην καρδιά της.

Εκείνη έσβησε,...

…Εκείνο στέγνωσε,...