πλάι, χωρίς τον ήλιο να μου κλείνει τα μάτια. Τα περισσότερα δέντρα έχουν ήδη ανθίσει. Όπου να ‘ναι θ’ ανθίσει κι η αχλαδιά στην αυλή μας. Την βλέπω φορτωμένη με μπουμπούκια, έτοιμα να σκάσουν στην επόμενη αχτίδα ίσως. Τα πουλιά κόβουν βόλτες και ανταλλάσουνε φωνούλες και παιχνίδια, όπως πάντα.Μόλις σηκώθηκα κι είδα τη μέρα έτσι, το πρώτο που σκέφτηκα και χαμογέλασα ήταν ότι, να, κάτι τέτοιες μέρες, αν η δουλειά σου είναι το σχολείο, με τα μικρά να τρέχουν πάνω κάτω και να φωνάζουν ασταμάτητα, δεν υπάρχουν καν! Εννοώ, οι μέρες οι μουντές. Με το που περνάς την πόρτα, με το που βρίσκεσαι στην αυλή του σχολείου κατακλύζεσαι, όχι από έναν, αλλά από πολλούς, από τόσους ήλιους όσα είναι και τα παιδιά στο σχολείο. Κι είναι τόσο ιδιαίτεροι ήλιοι αυτοί! Λες κι έχουνε βγει από παραμύθι. Δεν σε στραβώνουν, αντίθετα σε ξυπνούν. Καθαρίζουν τη ματιά σου και σε κάνουνε να βλέπεις πιο καθαρά. Σου δίνουνε Ζωή. Μια ενεργητικότητα που αναρωτιέσαι από πού στα κομμάτια ξεπήδησε ξαφνικά!
Αυτοί οι ήλιοι σου χαμογελούν γενναιόδωρα ή γελούν δυνατά, καθαρά, ανέμελα, αυθόρμητα, τσαχπίνικα και παιχνιδιάρικα. Άλλοτε, σ’ αγκαλιάζουν ξαφνικά, σ’ αιφνιδιάζουνε με χίλια δυο, σε «πειράζουν» κι η αφέλειά τους είναι η πιο έξυπνη αφέλεια του κόσμου. Καμιά φορά, όταν θλίβονται, σ’ αναζητούν με το βλέμμα και καρφώνουν πάνω σου κάτι αχτίδες πολύ ζεστές, όλο εμπιστοσύνη. Αυτοί οι μικροί ήλιοι ζητούν τη συνδρομή και την παρηγοριά σου και σε κάνουνε θεό. Πού να ‘ξεραν ότι αυτές οι τόσο ζεστές αχτίδες των λαμπερών δακρύων τους, σου λιώνουν την καρδιά και νιώθεις μικρός…μικρός…πολύ πιο μικρός από αυτά και το μόνο που έχεις τότε εσύ μεγάλο να τους δώσεις είναι μια αγκαλιά. Που και την ζέστη της ακόμη την παίρνει απ’ το δικό τους γέλιο κι απ’ τα δικά τους δάκρυα για να τους την επιστρέψει.
…….Ναι…Το ζήσαμε κι αυτό…
…Για καλό ή για κακό, δεν ξέρω.
Πάντως από τότε, όλοι οι άλλοι ήλιοι με στραβώνουν….
Καλό μήνα…αν και λίγο αργά.
2 σχόλια:
Πανέμορφο ποστ. Παρ' όλα αυτά μου θύμισε δύο πράγματα που με πονούν: το πρώτο είναι τα παραδεισένια πρωινά στο σπίτι που μεγάλωσα, το σπίτι που χάσαμε τόσο ηλίθια και άδικα, με εκείνον τον κήπο τον βγαλμένο θαρρείς από παραμύθι. Το δεύτερο και ακόμη πιο οδυνηρό είναι τα πρωινά στο σχολείο- από το γυμνάσιο και μετά. Μα να μην θυμάμαι ούτε ένα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ηλιόλουστο πρωινό, έξι ολόκληρα χρόνια; Μουντάδα, συννεφιά και κρύο να σου τρυπάει τα κόκαλα. Παλιο-σχολείο, παλιο-καθηγητές! Οι μόνες λιακάδες που μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου από τα μαθητικά μου χρόνια είναι κάτι ωραιότατες κοπάνες που έκανα, μόλις έμπαινε η άνοιξη, και πήγαινα στα πάρκα της γειτονιάς να πάρω αέρα. Μόνη μου, φυσικά. Καθόμουν στα γρασίδια, κάτω από τα μπουμπουκιασμένα δέντρα, και πότε έγραφα, πότε έκλαιγα, πότε ονειροπολούσα... Α, ναι, θυμάμαι και μια λιακάδα. Στο Στρασβούργο. Πριν τρία ακριβώς χρόνια, Μάρτης του 2005. Εμείς είχαμε πάει με τα μάλλινα ως τον λαιμό και αυτή η απίθανη πόλη, η τόσο φωτεινή και ανθρώπινη, αυτή η καρδιά της Ευρώπης η ολοζώντανη, μας είχε υποδεχθεί με έναν ήλιο που ούτε στην Θεσσαλονίκη δεν θα βρίσκαμε. Πόση δύναμη είχα πάρει τότε! Από τότε είχε αρχίσει να αλλάζει η ζωή μου, έστω και με βήματα καβουρίσια, προς το καλύτερο.
Χαίρομαι για όσα έζησες με τα παιδάκια. Πίστεψέ με όμως, το 99,99999% των δασκάλων και των καθηγητών δεν το βλέπουν έτσι. Για εκείνους πρόβλημα και μόνο είναι οι δικοί σου ήλιοι. Ούτε καν
"μαθητές" ή "πλάσματα αδιάφορα", παρά μόνο "πρόβλημα". Τουλάχιστον για όσους έχουν κάποια χρόνια στην "εκπαίδευση" και έχουν αρχίσει να κρεατοποιούνται. Γιατί εγώ προσωπικά κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν είδα. Μόνο μια κρεατομηχανή, από τα δόντια της οποίας πολύ δύσκολα γλιτώνεις. Γι' αυτό ίσως και να μπορώ, ως έναν βαθμό, να δώσω ελαφρυντικά σε κάποιους από τους ανθρώπους-καθηγητές.
Καλό μήνα και από εμένα, Cher-άκι! Πολλά είπα, αλλά κι εσύ πόσα μου θύμισες...
Καλό μήνα! Κάλλιο αργά..
Δημοσίευση σχολίου