Γνωρίζοντας τους ανθρώπους...?

Μου τη δίνουν οι άνθρωποι που όλη την ώρα σου χαμογελούν χωρίς καθόλου να το αισθάνονται, μόνο και μόνο για να είναι «ευγενοφανείς» -αλήθεια γιατί δεν τη χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη; Νομίζω ότι παίζει περισσότερο κι από το «σοβαροφανείς».

Μου τη δίνουν οι γλοιώδεις και οι κόλακες, που ανεπίσημα θα σπέυσουνε με θέρμη να σε παραδεχτούν για τα ταλέντα, τις απόψεις σου, το θάρρος σου, αλλά μπροστά σε άλλους δεν θα πάρουνε ποτέ τους θέση.

Μου τη δίνουν οι απίστευτα κουτσομπόληδες, που θέλουν να τα ξέρουν όλα, για όλους και για όλα, και που δεν έχουν το στοιχειώδες τακτ να το κρύψουν, αλλά γίνονται στην ψύχρα αδιάκριτοι σε βαθμό αηδιαστικό και προσβλητικό, κάνοντας προσωπικές ερωτήσεις με το θράσος να αυτοθεωρούνται φίλοι που ως εκ τούτου ενδιαφέρονται ή παριστάνοντας απλά τους δήθεν αφελείς.
(Άσε που έχω την εντύπωση ότι αυτό το τελευταίο, το να το παίζουν λίγο αφελείς, κάποιοι το θεωρούνε και γοητευτικό. Ή χαριτωμένο. Μπλιαχ, δηλαδή!)
Και επίσης, απορώ. Τόσο άδειες είναι οι ζωές τους δηλαδή που προσπαθούν να τις γεμίσουνε παρατηρώντας και μιλώντας για τους άλλους; Εγώ γιατί το θεωρώ αφόρητα κουραστικό, αδιάφορο και βαρετό;
Και, συγχωρήστε μου και τον συντηρητισμό αλλά για μένα η ευγένεια κι η διακριτικότητα είναι αρετές!

Μου γυρίζουν τ’ άντερα στην κυριολεξία οι δημοσιοσχεσήτες, με τα «καλημέρα», «καλησπέρα», «καληνύχτα» και «τι ωραία ρούχα που φοράς», που χώνονται παντού για να γνωρίσουνε τους πάντες και ΚΥΡΙΩΣ για να ΤΟΥΣ γνωρίσουνε οι πάντες.
Θα μου πείτε∙ μα αυτοί είναι οι μόνοι που πιάσανε το νόημα. Ξέρουν καλά πως μόνο έτσι θα προοδεύσουν. Και μια και η αναξιοκρατία είναι ό,τι κυριαρχεί στις μέρες μας, τους συγκεκριμένους ανθρώπους, τους ευνοεί στο έπακρο. Γιατί να μην το εκμεταλλευτούν; Κατά αυτούς, είναι εξυπνάδα.
Δίκιο έχουν όντως, αυτοί προοδεύουν.
Εμένα πάντως, εξακολουθούν να μ’ αηδιάζουν.
Και πολύ θα ήθελα να τους δω σ’ ένα απόλυτα αξιοκρατικό καθεστώς. Υποψιάζομαι, αυτοί δεν θα το θέλανε καθόλου.

Σιχαίνομαι και τρομάζω με την κακία, πράγμα που, προσωπικά, πολύ σπάνια καταλογίζω σε κάποιον, αλλά επειδή μου έτυχε πάρα πολύ πρόσφατα, το αναφέρω κι αυτό. Υπάρχουν και κακοί άνθρωποι. Δεν ξέρω πώς γίνονται, αλλά υπάρχουν. Δεν το έχω σχεδόν ποτέ στο μυαλό μου, όμως δυστυχώς –όχι συχνά, ευτυχώς- κάποια στιγμή, έρχεται κάποιος να στο θυμίσει.

Μου τη δίνουνε και όσοι θεωρούν τον εαυτό τους κάτι το ιδιαίτερο, παιδιά άλλου θεού ένα πράγμα, που τους αρμόζει διαφορετική αντιμετώπιση από άλλους σε μια ίδια κατάσταση. Τους οποίους άλλους, υποτιμούν…(Πωπω! Κάτι τέτοιοι, ένα μπερντάκι οφ δε ρέκορντς, το χρειάζονται.) Που κανείς δεν θέλουνε να τους κρίνει, οι ίδιοι όμως ως ξερόλες, έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν γνώμη για τα πάντα (εκεί που τους παίρνει, βέβαια, γιατί είναι και θρασύδειλοι, συνήθως.)
Ύστερα εγώ είμαι σνομπ!

Μου τη δίνει όταν τη δική μου/σου/του –γενικώς- διακριτικότητα, ευγένεια, αξιοπρέπεια και -γιατί να μην το πω κι έτσι;- ανωτερότητα, οι άλλοι την περνούν για αφέλεια και σου συμπεριφέρονται σαν ηλίθιο, νομίζοντας πως επειδή δεν μιλάς δεν καταλαβαίνεις κιόλας ή παριστάνοντας ότι νομίζουν πως δεν καταλαβαίνεις επειδή ακριβώς ξέρουν ότι όσο κι αν καταλαβαίνεις, δεν θα μιλήσεις.

Με απογοητεύουν και με πληγώνουν κάποιοι που είναι ευφυέστατοι, έχουν κι έναν βαθμό ευαισθησίας αρκετά αναπτυγμένο, ώστε να αντιλαμβάνονται, να διακρίνουν και να αναγνωρίζουν αξίες, ήθη, χαμέρπειες, μικρονοησίες, καθώς και όλα όσα λέω παραπάνω, αλλά για ένα ελάχιστο προσωπικό κέρδος, ίσως (όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί) ή δεν ξέρω για ποιον άλλον λόγο, δέχονται/ανέχονται όλες αυτές τις συναναστροφές, ανταλλάσσοντας κολακείες, απορροφώντας με αξιοθαύμαστη διπλωματία κουτσομπολιά αποφεύγοντας να φορτωθούν οι ίδιοι τη ρετσινιά του «κουτσομπόλη» και μην καταλαβαίνοντας πως χάνουν έτσι την γοητεία που τόσο απλόχερα τους χαρίζει η ευφυΐα τους. Ίσως μερικές φορές η ανασφάλεια να ξεπερνά την ευφυΐα. Ξέρω ‘γω;

Αλλά πάνω απ’ όλα, μου τη δίνει αφάνταστα ο εαυτός μου, που όταν βρίσκεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον παριστάνει όντως τον ηλίθιο και αφήνει να τον υποτιμούν. Κι ύστερα πρέπει να παλεύω για μέρες μόνη μου μαζί του, με σκέψεις και με συναισθήματα που γεννιούνται αναδρομικά και φουντώνουν προοδευτικά. Μου τη δίνει να το παίζω φίλη ενώ δεν είμαι ούτε γι’ αυτούς ούτε για μένα και το ξέρουμε όλοι.
Θα ήθελα να ξέρουν τουλάχιστον, να τους το είχα δείξει με κάποιον τρόπο, ότι καταλαβαίνω και πολύ καλά μάλιστα.
Απλά, ανέχομαι.