Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

ΗΜΕΡΑ ΛΕΥΚΟΥ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΟΥ

Έναν πολύ ενδιαφέρων αγώνα ποδοσφαίρου –αν και συμβολικό- είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το Σάββατο, 13/10, στις 11:00 το πρωί, στο γήπεδο 5x5 της Μίκρας, για τον γιορτασμό της ημέρας λευκού μπαστουνιού (για πρακτικούς λόγους, 2 μέρες πριν), όπως έχει οριστεί η 15η του Οκτώβρη.
Ο αγώνας διοργανώθηκε από την Αθλητική Ένωση Τυφλών Θεσσαλονίκης «ΠΥΡΣΟΣ».
Αν και πραγματοποιήθηκε σε χαλαρό κλίμα, ωστόσο εμένα μ` εντυπωσίασε το πείσμα και η επιμονή των ανθρώπων αυτών, η προθυμία τους να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, η διάθεσή τους να παίξουν. Γιατί ένας αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα σε τυφλούς είναι πολύ πιο σκληρός και πρόσφορος σε τραυματισμούς.
Ο αγώνας διήρκησε πολύ λιγότερο απ` το κανονικό, καθώς ήταν περισσότερο συμβολικός, κάτι σαν επίδειξη τεχνικής, σαν πληροφόρηση και για εμάς, τους υπόλοιπους ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, πέρα απ` αυτά που βλέπουμε και γνωρίζουμε ως τώρα.
Μετά το τέλος του αγώνα, οι ποδοσφαιριστές του ΠΥΡΣΟΥ, ιδιαίτερα φιλικοί και φιλόξενοι, μας πρόσφεραν αναψυκτικά και μπισκοτάκια. Ήταν πρόσχαροι, με χιούμορ και πρόθυμοι να μας μιλήσουν.

Από τον πρόεδρο της ομάδας, κ. Μπάμπη Τοκατλίδη, έμαθα καναδυό πραγματάκια για το δικό τους ποδόσφαιρο:
Κάθε ομάδα κατεβάζει 4 τυφλούς παίχτες συν τον τερματοφύλακα, ο οποίος βλέπει, και άλλους τόσους που κάθονται στον πάγκο. Σύνολο 10. Ο αγώνας διαρκεί 2 20λεπτα και διεξάγεται σε γηπεδάκια 5x5 με μπάλες ειδικά προσαρμοσμένες, πιο βαριές για να μην αναπηδούν και με κουδουνάκια στο εσωτερικό τους για να ακούγονται και να μπορούνε να τις βρίσκουν. Κάποιοι κανόνες είναι επίσης προσαρμοσμένοι. Ο προπονητής καθοδηγεί από το κέντρο και κάποιος που βλέπει βρίσκεται επίσης πίσω από κάθε εστία και καθοδηγεί πληροφορώντας για τις θέσεις των παιχτών, της μπάλας κλπ. Οι πάιχτες φοράνε μάσκες για να είναι βέβαιο ότι κανείς δεν βλέπει τίποτα. Προκειμένου ν` αποφευχθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των παιχτών που ορμούν στην μπάλα, χρησιμοποιούν την λέξη «Βόϊ!» ως προειδοποίηση. Γενικά, η φωνή, ο λόγος, η ομιλία μεταξύ των παιχτών είναι απαραίτητη, έτσι ώστε να μπορούν να προσανατολίζονται, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται. Γι` αυτό επίσης, απαιτείται ησυχία από εξωτερικούς παράγοντες.Δυστυχώς, η συμμετοχή των ίδιων των τυφλών στο ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο μεγάλη γιατί ακριβώς πρόκειται για ένα αρκετά βίαιο, σκληρό παιχνίδι, εύκολο σε τραυματισμούς.
Ο ΠΥΡΣΟΣ είναι η μία από τις 2 μόνο (δυστυχώς) ποδοσφαιρικές ομάδες τυφλών που υπάρχουν στην Ελλάδα και στα 10 χρόνια της ύπαρξής της είχε σημαντικές διακρίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από τις 30/11 ως τις 3/12, στο γήπεδο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη, θα διεξαχθεί και επίσημο τουρνουά ποδοσφαίρου τυφλών με συμμετοχή ομάδων του εξωτερικού.

Χάρηκα πολύ και που παρευρέθηκα στη συγκεκριμένη εκδήλωση και που γνώρισα τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούμε κάποια στιγμή και για κάτι πέρα απ` αυτά που βλέπουμε καθημερινά; Μήπως πρέπει να βγούμε κι εμείς απ` τον δικό μας μικρόκοσμο και να ανακαλύψουμε την γοητεία σ` όλους τους παράλληλους κόσμους που αναπνέουν ακριβώς δίπλα μας;…Φαντάζομαι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να βγούμε και από την δήθεν μιζέρια μας.

ΥΓ: Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης και κάποιοι πολιτικοί. Αυτό ίσως να ενδιέφερε περισσότερο κάποια τηλεοπτικά κανάλια ή σταθμούς ραδιοφώνου, αλλά για το δικό μου μπλογκ, η ουσία βρίσκεται αλλού, γι` αυτό και δεν θα τους αναφέρω.

Φένια

14 σχόλια:

Erwtas Stomaxhs είπε...

Αυτή είναι η πραγματική δύναμη του ανθρώπου, η θέληση.

Σαν σημείωση απλώς να αναφέρω εχθές βγαίνοντας στην αγορά μ' ένα φίλο μου για ν' αγοράσει μπουφάν το δοκίμαζε και αγχωνόταν επί 40 λεπτά σηκώνοντας και κατεβάζοντας τον γιακά, διαμαρτυρόμενος για τα φερμουάρ, για τις ραφές, για το στρώσιμο, το έβγαζε, το έβαζε, κοιταζόταν δεξιά και αριστερά στον καθρέφτη και έλεγε: "προβλήματα ρε γαμώτο, προβλήματα"... εκείνη την ώρα πέρασε από δίπλα μας μια κοπελίτσα γύρω στα 17 πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι...

Zaphod είπε...

Κάπου είχα διαβάσει παλιότερα γι αυτό. Ακόμα και τώρα δηλώνω εντυπωσιασμένος.

Πολύ καλή φάση, πολύ δυνατοί άνθρωποι!

love&kisses
zaphod

Sebs είπε...

Hallo all
Δεν μπορώ να προσθέσω και πολλά στο post είναι ήδη γραμμένο πολύ καλά και δεν θέλω να κουράσω με λεπτομέρειες. Όταν πάντως ανακοίνωσα στους φίλους μου ότι είμαι τερματοφύλακας στην ομάδα του «Πυρσού» δυστυχώς το γέλιο ήταν κυρίαρχο.

Δυστυχώς οχυρωνόμαστε τόσο καλά μέσα στο μικρόκοσμο μας που δεν επιτρέπουμε και δεν θέλουμε πολλές φορές να δούμε τι γίνεται έξω από αυτόν. Όταν πάντως το κάνουμε το αποτέλεσμα μπορεί να μας σοκάρει. Εγώ μετά την πρώτη φορά πλέον δεν βλέπω την ώρα να πάω για προπόνηση με την ομάδα. Δεν υποστηρίζω ότι είμαι καλύτερος ή έγινα καλύτερος από τους υπόλοιπους αλλά πάντα είναι καλό να έχουμε μια διαφορετική οπτική γωνία.

Στο τέλος της Casablanca ο Rick είπε στην Ilsa…

I'm no good at being noble, but it doesn't take much to see that the problems of three little people don't amount to a hill of beans in this crazy world.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και πολύ πιο όμορφα αν όλοι μας καταλαβαίναμε τι εννοούσε…

PS
Το γήπεδο 5Χ5 είναι στη Μίκρα, έχει και κερκίδες για όσους θα ήθελαν να παρακολουθήσουν το τουρνούα.

Lefteris Sketo είπε...

Μπραβο Θαναση,πολυ ωραια η παραθεση που εκανες.Εγω παντως θα προσπαθησω να ειμαι εκει.

Leigh-Cheri είπε...

erwta, έτσι είναι. Αν δεν έχεις σοβαρά προβλήματα, δημιουργείς ηλίθια. Όλοι μας το κάνουμε λίγο-πολύ.

zaphod, γειααα! Ναι αυτοί είναι πολύ δυνατοί κι έχουν και πολλή πλάκα. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε που τους στερούμε δύναμη, αποκλείοντάς τους με τον τρόπο μας από την ίδια την καθημερινότητα. Κοίτα πχ πόσοι αράζουνε τις λαμαρίνες τους σε μπάρες ή στις ειδικές γραμμές που έχουν για να προσανατολίζονται με το μπαστούνι.

sebs, εσένα τι να σου πώ; Τα γνωρίζεις σιγά σιγά και από μέσα :-)

johan, αυτός είν` ο Sebastian. Οποιαδήποτε ομοιότητα με Θανάσηδες κλπ, είναι τυχαία;-) Μη φοβάσαι, δεν θα το πω πουθενά...(Χι χι χι)

Καφετζής είπε...

Νομίζω είναι περιττό να αναφέρω ποιοί είναι οι νικητές της ζωής !
Ας μπορούσαμε εμείς οι "υγιείς" να "δούμε" την ομορφιά της...
Μπράβο πολύ ωραίο post..!

meez είπε...

ωραία φάση .

σθένος , μεγάλο πράγμα .

υπομονή επίσης .
αν σε αυτούς λείπει η όραση , σε όλους εμάς λείπουν αυτά (κυρίως) .

ναι , μάλλον είναι το μόνο ποδόσφαιρο που θα πήγαινα να δω .

Ανώνυμος είπε...

eixa dei enan paromio agwna kata tin diarkeia twn paraolibiakwn agwnwn pou eginan amesws meta tous agwnes tis dopas.. itan siginitiko. Htan agwnas podosfairou me atoma me dianoitiki kathisterisi. Ektos tou oti epezan poli kalitera aposo borusa na fadastw, itan fovero na tous vlepeis...fenotan oti to euxaristiontan parolo pou otidipote prospathousan na kanoun apaitouse poli megaliteri prospatheia apo to sinithismeno.Kai fisikia apaitouse kai megalitero sthenos kai agapi gia to athlima...oxi san kati allous pou paizoun mono gia to xrima twra pia...

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Η πρώτη αμηχανία που σου έρχεται και μόνο που σκέφτεσαι κάτι σαν και το ποδόσφαιρο τυφλών φεύγει αμέσως μόλις τους συναντάς από κοντά να παίζουν. Και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι η "δύναμη της θέλησης" που τους οδηγεί αλλά ότι είναι άνθρωποι σαν και σένα που έχουν την ανάγκη να εκφραστούν και να ζήσουν όπως και εσύ έχοντας απλώς ιδιαίτερες ή διαφορετικές ικανότητες να το κάνουν.
Βρέθηκα και εγώ μαζί σου σε μερικούς αγώνες ποδοσφαίρου -αλλά και Goal ball- και αυτό που νιώθω δεν είναι θαυμασμός (καθώς αυτό μου μοιάζει σαν μια έκφανση του οίκτου ή της λύπησης) αλλά για να το πω πιο απλά γούσταρα πολύ που γνωρίσαμε μερικά παιδιά -νέους φίλους- και αρκετούς από αυτούς σίγουρα τους συμπάθησα πολύ!

Leigh-Cheri είπε...

Πολύ χαίρομαι να βλέπω καφετζήδες και καφέδες στην παρέα! Ανήκει κι ο καφές, άλλωστε στις ομορφιές της ζωής:-) Καλωσήρθες!

meez, για να μη σου πω ότι και σ` εμάς η όραση λείπει! Ίσως και περισσότερο, φοβάμαι...

par1sakte, τα ίδια ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ όσο τους έβλεπα. Ότι παρά την επικινδυνότητα του παιχνιδιού λόγω συνθηκών, αυτοί το ευχαριστιόντουσαν πραγματικά. Ε, φυσικά, όπως λες κι εσύ, αυτοί το κάναν για τον εαυτό τους, όχι για χρήματα ή δόξα.

tertul, άστα! Μην αναφέρεις το goal ball γιατί εγώ θα κάνω για καιρό να το ξεχάσω, μάλλον. Σακατεύτηκα, η έξυπνη, εγώ που βλέπω;-)...Αλλά θα ξαναπάω!

Lena. είπε...

Κι επειδή ερωτεύεσαι πιο έντονα με τις τέσσερις αισθήσεις,κάτι εξαιρετικά τρυφερό:

τρέχα αλογάκι μου σημείωμα
τα μαύρα γραμματάκια
μεσ'τον ιππόδρομο της σκέψης
και γράψε της λοιπόν
"μωρό μου,δες τα σύννεφα
πως στο λεπτό αλλάζουν σχήματα!
Είναι άγγελοι που παίζουν
στο Νηπιαγωγείο τ'ουρανού
με πλαστελίνες μαγικές..."

Ηλίας Κουτσούκος

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να μην κρύβουν την αναπηρία τους. Συμπαραστάτης στέκομαι σε όλους εκείνους που λένε ναι στη ζωή και δε μένουν στο περιθώριό της.

Leigh-Cheri είπε...

δείμο, αυτοί που αναγκάζουμε κάποιους να κρύβουν οποιαδήποτε αναπηρία ή ιδιαιτερότητα και τους περιθωριοποιούμε είμαστε εμείς οι υπόλοιποι, οι και καλά "αρτιμελείς"(λέμε τώρα!). Εγώ πάντως όταν είμαι μαζί τους στο goalball περνάω πολύ ωραία και περιμένω πάντα την ώρα που θα πάω.

lena, ο Κουτσούκος ασχολείται χρόνια με το θέμα. Κάτι παραπάνω θα ξέρει:-)
Thnx για την ποίηση

Κώστας είπε...

Σίγουρα βγήκες πολύ πιο πλούσια πνευματικά μετά την παρακολούθηση του αγώνα.