ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Οι διακοπές των τύψεων…


Πώς ν` αγαπήσεις το καλοκαίρι και τις διακοπές κι ό,τι άλλο φέρνει μαζί του αυτό;
Πώς μπορείς να χαλαρώνεις πλάι στη θάλασσα, δίπλα στο κύμα, πάνω στην άμμο, όταν ένας ήλιος σε καίει μέσα κι έξω. Καίει αυτή τη χαλάρωση που έχεις ανάγκη, αφήνοντας στη θέση της ένα βουνό αποκαίδια τύψεων. Τύψεις, που χάνεις χρόνο σε διακοπές και τέτοια. Κι όσο πιο ωραία περνάς τόσο περισσότερες οι τύψεις. Κάτι άλλο έπρεπε να κάνεις τώρα, όχι διακοπές. Τύψεις για υποχρεώσεις που έχεις αφήσει…ή για υποχρεώσεις που δεν έχεις ενώ θα ‘πρεπε…
Πώς μπορείς και χαλαρώνεις; Με ποιο δικαίωμα περνάς καλά; Πού θα γυρίσεις μετά απ` αυτήν την περίοδο «χάριτος» που μόνος σου δίνεις στον εαυτό σου –και με ποιο δικαίωμα μάλιστα; Τι έχεις «στρώσει» στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα αυτό; Και, άντε περνάει και το καλοκαίρι. Τελειώνει κι αυτό. Τι θα κάνεις μετά; Επιστρέφοντας. Δεν έχεις εξασφαλίσει τίποτα. Ποια είναι η ζωή σου; Θ` αρχίσει κάποτε;
Κι έχεις και τους άλλους. Εκείνους που σε συναντούν τυχαία κι η πρώτη τους ερώτηση είναι: «Και με τι ασχολείσαι;» Μόνο έτσι μπορούν να σε προσδιορίσουν, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να σ` εκτιμήσουν ή να σε απορρίψουν. Κι εσύ έχεις βαρεθεί να λες ολόκληρο το ιστορικό του Γολγοθά σου σε διαβάσματα, δουλειές, αιτήσεις, ψεύτικους διαγωνισμούς, εξετάσεις επί εξετάσεων, ‘επιτυχίες’ και άχρηστα πτυχία προκειμένου να δώσεις την πραγματική και τραγική διάσταση μιας πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουν αλλά κλείνουν τα μάτια εφόσον οι ίδιοι έχουνε βολευτεί –ή έτσι νομίζουν. Έχεις βαρεθεί να προσπαθείς να δικαιολογηθείς για το τίποτα στο οποίο έχεις εγκλωβιστεί, λες κι έφταιγες εσύ. Και –το χειρότερο- να προσπαθείς να δικαιολογηθείς σ` αυτούς που ξέρεις ότι είναι υπεύθυνοι στην ουσία για την αναξιοκρατία που βιώνεις.
ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ! Με τίποτα δεν ασχολούμαι! Κοιτάω τον ουρανό και περιμένω να βρέξει.
Μπας και πνιγείτε και καθαρίσει ο τόπος.