ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ

Νύχτα. Μόνος. Παρέα με τις σκέψεις σου.
Μια βόλτα. Ένα παγκάκι στο σκοτάδι.
Απέναντι, παράθυρα φωτισμένα.
Πολλά παράθυρα. Μια πολυκατοικία.
Οι ώρες περνούν.
Η μοναξιά από συντροφιά γίνεται πραγματικότητα.
Μεταμορφώνεται σταδιακά.
Βαθμιδωτά, μαζί με τα παράθυρα που σβήνουν.
Εναρμονίζεται με το ρυθμό τους.
Αρχίζεις να αγχώνεσαι. Προσπαθείς να «πιαστείς» από κάπου.
Έχεις κολλήσει στο παγκάκι.
Δεν μπορείς να σηκωθείς, να γυρίσεις την πλάτη, να μην δεις το τέλος.
Ούτε τα μάτια σου μπορείς να κλείσεις.
Όπως συμβαίνει μερικές φορές στα όνειρα. Ή στους εφιάλτες.
Νιώθεις πως είσαι ξύπνιος μα ανίκανος να κουνηθείς. Ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε.
Καταδικασμένος θεατής.
Σβήνουν τα παράθυρα ένα ένα. Σβήνουν και οι συντροφιές.
Τσακ!...Τσακ!...
Αφήνουν τρύπες στην, ως τώρα, συμπυκνωμένη μοναξιά σου.
Μέσα στον σιωπηλό σου πανικό αρχίζεις να στοιχηματίζεις μόνος:
Δεν θα σβήσουν όλα τα παράθυρα.
Κάποιο θα μείνει αναμμένο ως το πρωί.
Έστω ένα.
Αυτό, που πίσω του θα υπάρχουν δυο κορμιά, δυο ξαναμμένα πρόσωπα κι ιδρώτας.
Οι τελευταίοι επιζήσαντες.
Μαζί κι εσύ.