Όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
Άνθρωποι, σπίτια και φωνές
Κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
Βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
Που μόλις και διακρίνονται στο γύρω
Όλα περνούν σαν αστραπή
Κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή
Μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
Ό,τι κι αν λες ,το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή
Πάμε να φύγουμε απ` αυτήν την πόλη
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΩΣ ΜΑΣ ΣΤΡΙΜΩΞΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΑΠ` ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ
Ίσως είναι η φωνή τουπου την ακούω σαν βάλσαμο, παρηγοριά και ανακούφιση
Ίσως τα λόγια του που μιλούν σαν από μέσα μου
Κάθε φορά που τον ακούω, επιστροφή στην ψυχή μου
Κι οι παραπάνω στίχοι
- ίσως όχι οι ΠΙΟ αγαπημένοι μου –
μα ένα SOS που θέλω να εκπέμψω…
2 σχόλια:
Είναι και από τους δικούς μου πιο αγαπημένους. Περιμένω αρχές Δεκέμβρη να τον δω που θα κατηφορίσει Αθήνα.Τώρα αυτό το "πάμε να φύγουμε από αυτήν την πόλη", παραμένει ένα όνειρο!
Αν κατηφορίσει μόνο με την Λούκα κι όχι με Αλεξίου και τέτοιους, θα κατηφορίσω κι εγώ για να τον δω.
Εδώ, έτσι όπως ήρθε, δεν ήθελα.
Τον θέλω μόνο του, χορταστικό χορταστικό.
Αμάν βρε Σωκράτη!
...Πού θα μου πάει αυτό το "όνειρο"! Θα βρω τον τρόπο!
Θα φύγω!
Δημοσίευση σχολίου