Λάθος...

Ένας μακρύς περίπατος.
Διέσχισα ολόκληρη την πόλη για να επιστρέψω σπίτι μου. Ήθελα να γυρίσω περπατώντας.
Έξω από το ζαχαροπλαστείο, στάθηκα.
Ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα όρεξη για γλυκό. Για να το φάω, δηλαδή.
Είχα όμως διάθεση να το πάρω.
Μπήκα.
Η υπάλληλος: «Θέλετε κάτι;»
Εγώ: «Καλημέρα.»…
…Τίποτα…
Χαμογέλασα. «Λίγα κωκάκια θέλω. Λίγα, όμως.»
«Καμιά δεκαριά;» «Εντάξει.»
Τα πήρα και βγήκα.
Συνέχισα την πορεία μου με την κίνηση στα πόδια μου, τα κωκάκια στο κουτί και ασταμάτητα λόγια στο μυαλό μου. Διαλόγους που έκανα εγώ μ` εμένα…
Ή εγώ με άλλους που όμως, εφόσον δεν μ` ακούγανε, γινόντουσαν και πάλι εγώ.
Έφτασα στην τελική ευθεία, μία μακριά ανηφόρα, κι εκεί προτίμησα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο, στρίβοντας λάθος.
Ένας λάθος δρόμος που μεγάλωνε την απόσταση ως το σπίτι μου, που όμως μ` έβγαζε από τη φασαρία και την κίνηση του κεντρικού. Με οδηγούσε μακριά από τις λαμαρίνες που μου κλέβουν ηρεμία κι οξυγόνο.
Περπάτησα στο ανάχωμα, κάθισα δίπλα στο ρεματάκι, κοίταζα τους ανθρώπους που βγήκαν για περπάτημα. Άνοιξα το κουτί.
«Πάρε ένα κωκάκι. Θες;»
«Γιατί;»
«Έτσι. Θες;»
Με κοιτάζανε καχύποπτα, το ένιωθα.
«Δεν έχουν δηλητήριο. Ούτε και τίποτα ουσίες. Αν θες, δαγκώνω πρώτη εγώ.
Μα ίσως μου πεις μετά ότι σιχαίνεσαι.»
«Έχεις γενέθλια;» «Όχι.»
«Την ονομαστική γιορτή σου;» «Όχι.»
«Μήπως έπιασες δουλειά;»
«Τρελός είσαι , ρε φίλε; Γίνονται τέτοια θαύματα σ` αυτή τη χώρα;
Γιορτάζω, σκέτο. Πάρε!»
«…Ευχαριστώ…Μα πες μου, τι γιορτάζεις, τι;»

«Χθες γκρέμισα το τελευταίο οχυρό μου.
Τώρα δεν έχω τίποτα. Αυτό γιορτάζω.»…