...Οφθαλμ-Απάτες...(;)

Τ` αεροπλάνα…
Οι γλάροι…
Το τρένο, όταν αχνοφαίνεται μες στην ομίχλη…

Άλλοι θέλουν να πεθάνουν
Άλλοι θέλουν όσο τίποτα να ζήσουν
Παλεύουν για να ζήσουν
και δεν τους αφήνουν
Διεκδικούν το αυτονόητο∙
που τους ανήκει
Κάποιοι το κλέβουν
Τους κλέβουνε το χρόνο όπου μπορούν να βρούνε τη Ζωή
Γιατί ο χρόνος της Ζωής είναι βραδύς
Και τα χωράει τέλεια όλα
Μα αυτούς τους φυλακίζουν σ` άλλο χρόνο
Απάνθρωπο
Σ` ένα ανελέητο κυνηγητό
Κυνηγοί άγνωστο τίνος
Και συνεχώς κυνηγημένοι

Τ` αεροπλάνα…
Ααα!…Πολύ ψηλά…
Οι γλάροι…
Ποια η κρυμμένη τους μορφή;
Είμαι σίγουρη πως είναι μεταμορφωμένοι…
…Σκοτάδι…
Κάτι θάμνοι δεξιά αριστερά
και ησυχία…ερημιά…
Κι αυτό το φως πέρα, στο βάθος,
σε μια ευθεία…ευθεία από τα μάτια μου,
μες στο σκοτάδι…μες στην ομίχλη…
Το τρένο…
Μα δεν το ακούω
Πώς πάει αθόρυβο πάνω στις ράγες;…
Και, αφού τρέχει
Το βλέπω πως τρέχει
Πώς και ποτέ δεν πλησιάζει;…