Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί.
Απ` το παράθυρό μου στέλνει ο Ήλιος νιογέννητο Φως
Γεμίζει το μικρό μου δωμάτιο
Χαïδεύει τα μάτια μου απαλά
Τ` ανοίγει αργά, αιώνια…
Κοιτάζω και χαμογελώ.
Ήδη καταφθάνουνε στ` αφτιά μου οι πρώτοι ήχοι της μέρας
Τα πουλιά που συναυλίζονται στα δέντρα
Τ` αυτοκίνητα απ` τον δρόμο στις πρωινές τους διαδρομές
Κάτι καμπάνες Κυριακάτικες από μακριά…
Η φθινοπωρινή δροσιά κατέφθασε κι αυτή.
Βρήκε παράθυρο ανοιχτό και δίχως αιδώ
μπήκε στον τετραγωνικό μου χώρο.
Ήρθε να διώξει τ` απορρίμματα της προηγούμενης μέρας,
τ` ανασκαλέματα της νύχτας,
του χθες τον κουρνιαχτό.
Αγγίζει το δέρμα μου
Μπαινοβγαίνει στο κορμί μου
Ανανεώνει τα πάντα
Τ` αγιάζει.
Κι είναι ζωογόνος ο αέρας αυτός, στο ξύπνημα της μέρας.
Μπερδεύει μέσα του τις πρώτες ανάσες των δέντρων,
των πλασμάτων τις βρεφικές πνοές.
Τις κουβαλά ως εδώ,
τις μεταγγίζει στο αίμα μου,
μ` εμβαπτίζει στη Φύση.
Μ` επιστρέφει σ` Αυτήν
λίγο πριν με παραδώσει στον κόσμο
δυνατή και γεμάτη.