…Και Volver του Almodóvar στην καρδιά και τις προτιμήσεις μου!Υπήρξε πάντα από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Μου έχουν αρέσει όλες του οι ταινίες, με μοναδική εξαίρεση το προηγούμενό του “Mala educación” (που όμως δεν μ` άρεσε καθόλου) και κορυφαίο το “Todo sobre mi madre” που λάτρεψα.
Τώρα το “Volver”.
Πολύ εύστοχα σχόλια για τα τηλεσκουπίδια, για το πώς αυτά επηρεάζουν τους τηλεθεατές,
- Πχ. «Όταν τα βλέπω νιώθω πολύ άσχημα, αλλά παρ` όλ` αυτά, συνεχίζω να τα βλέπω» ή
«Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση το βράδυ γιατί μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ» -
για το πώς εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες και τον πόνο, προκειμένου ν` ανεβάσουν τα νούμερα της τηλεθέασης∙ «η εκπομπή θα σε στείλει να κάνεις την εγχείρηση που χρειάζεσαι για τον καρκίνο στο Χιούστον, αλλά πρώτα πρέπει να μιλήσεις μπροστά στις κάμερες».
Πάνω απ` όλα όμως, νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ταινία.
Αυτό που πρυτανεύει είναι ένα ήθος «γνήσιο». Θα μου πείτε, υπάρχει κι άλλο ήθος; Ή θα είναι ήθος ή δεν θα είναι.
Κι όμως, στις μέρες μας υπάρχει και το δήθεν ήθος. Το επιβαλλόμενο από την κοινωνία, το καθαρά τυπικό, υποκριτικό σχεδόν. Ή κάνω λάθος;
Εδώ όμως, όχι. Το ήθος είναι γνήσιο. Πραγματικό.
Οι άνθρωποι προσφέρουν την βοήθειά τους γενναιόδωρα, σαν κάτι που τους βγαίνει εντελώς φυσικά κι αβίαστα. Αναγνωρίζεις την αλληλεγγύη, νιώθεις την αγάπη μεταξύ τους και το πόση ανάγκη την έχουνε. Δεν φοβούνται να το πουν και είναι πρόθυμοι να συγχωρήσουν.
Λέει πολλά ακόμη η ταινία, για τις σχέσεις των ανθρώπων, γονιών και παιδιών, ανδρών και γυναικών, γειτόνων, για τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, για τη βία και την κακοποίηση των γυναικών και την αποσιώπησή της (αν και καθόλου «φεμινιστικό» ως έργο, κατά τη γνώμη μου), ακόμη και για την αγωνιστικότητα – εργατικότητα που απαιτεί η ζωή.
Κι είμαι σίγουρη πως , όπως μου συμβαίνει πάντα με μια καλή ταινία, θα βρω πολλά ακόμη τις μέρες που θ` ακολουθήσουν.
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, άψογες.Το σενάριο πάρα πολύ ωραίο, έξυπνο, ευρηματικό, ευχάριστο και συγκινητικό ταυτόχρονα, χωρίς καθόλου κενά νομίζω, δεν αφήνει τίποτα να αιωρείται.
Αντίθετα, κατορθώνει, χωρίς καθόλου να είναι κλισέ ή να πλατιάζει και να γίνεται βαρετό, να ολοκληρώσει και να αφήσει στο κοινό μια αίσθηση ικανοποίησης.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν υπάρχει «παλιός» και «νέος» Almodóvar, εγώ τους αγαπάω και τους δυο!
ΥΓ: Φυσικά, το είδα στο Αριστοτέλειον και ΟΧΙ σε πολυκινηματο-
γράφο! Αρνούμαι ακόμη να τους επισκέπτομαι!
ΥΓ2: …Και με την καλύτερη παρέα…;-)
