Csiksentmihalyi
Σβήνω το κινητό, το παρατώ στο σπίτι ως έχει (μαζί και το σπίτι),
βγαίνω για τρέξιμο στους δρόμους…
Σφιγμένη λίγο στην αρχή, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Μετά τα πρώτα μέτρα, μόλις λιγάκι απομακρυνθώ, αρχίζω πια σιγά σιγά να χαλαρώνω.
Ο χρόνος παύει να υπάρχει. Παύει να έχει σημασία και ο τόπος.
Κι ένα συναίσθημα παράξενο, σχεδόν χαιρεκακίας, δεν ξέρω, έρχεται και με κατακλύζει.
Χαίρομαι τόσο που ο χρόνος τώρα γίνεται δικός μου!
Και που κανείς, ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να με ενοχλήσει!
Δεν θα μπορέσει καν να με ανακαλύψει.
Ούτε σταθερά τηλέφωνα, ούτε και κινητά, ούτε υπολογιστές, ούτε κουδούνια.
Ελευθερία!...
Εγώ κι οι δρόμοι.
Εγώ κι οι σκέψεις μου.
Εγώ κι οι ενδορφίνες!
Φίλες πιστές, αφοσιωμένες και γενναιόδωρες πολύ.
Ίσως οι μόνες που πραγματικά νοιάζονται να μου δώσουν «ευτυχία».
Βέβαια, όλοι γνωρίζουν πια, το έχουν μάθει, πως για να είναι όλα κλειστά, αυτό ακριβώς μάλλον θα κάνω. Κάπου θα είμαι και θα τρέχω.
Όμως δεν θα ‘ρθουν να με βρουν. Θα ‘ταν τρελό γι` αυτούς, αδιανόητο ν` αρχίσουνε να τρέχουν!
Για μένα, ευτυχώς! Ώρες δικές μου!
Κρίμα γι` αυτούς! Δεν ξέρουνε τι χάνουν…
...Ο ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΟΣ ΕΘΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
5 σχόλια:
Δεν ξέρω αν έχω εθιστεί όπως εσύ. Άλλωστε έχω καιρό να τρέξω. Δεν είναι όμως μόνο το τρέξιμο. Την ίδια "αγαλλίαση του εγώ" ένιωσα κάποτε με το σκι και το χορό, την ίδια θα νιώσω - το ξέρω - με την αναρρίχηση. Για μένα είναι από τις λίγες στιγμές που έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις ασυνείδητα με τον εαυτό σου. Αυτοψυχοθεραπεία ένα πράμα.
Keep Runnin'
Δεν ξέρω πώς δρουν οι ορμόνες σε άλλες περιπτώσεις. Υποθέτω όμως ότι σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αεροβικής φύσης (όπως αυτές που ανέφερες) με μεγάλη διάρκεια, συμβαίνει το ίδιο.
Θα πας για αναρρίχηση;
Αν και δεν θα το τολμούσα ποτέ, νομίζω θα ναι τέλειο!
Φιλιά
Είναι η ίδια αίσθηση,αυτή της ανακάλυψης του εαυτού σου, της τακτοποίησης των σκέψεών σου, συγχρόνως της αφαίρεσης του μυαλού σου και το στριφογύρισμά του με 1000, αλλά κυρίως της πιο απολαυστικής γαλήνης, γιατί είσαι εσύ με σένα (πότε άλλοτε μπορεί να την έχεις αυτή την αίσθηση?)όταν κολυμπάς, ειδικά τις μεγάλες αποστάσεις. Είσαι βυθισμένος μέσα στον εαυτό σου, αν εστιάσεις την προσοχή σου ακούς ξεχωριστά τον κάθε θόρυβο που παράγεις και σχεδόν ασυνείδητα, σαν σε ύπνωση διατηρείς μια επαφή με τα γύρω σου, ίσα για να κρατάς πορεία.
Swimming addicted
Εσύ είσαι που δεν μπορείς να γράψεις;-)
Είδες τι γίνεται όταν έχεις πάθος για κάτι; Γίνεται ποιητής ο καθένας!
Έτσι ακριβώς είναι, όπως τα λες.
Μπορώ και να το νιώσω.
Πότε θα με πάρεις μαζί σου στην πισίνα;
Swimming addicted too...
Δημοσίευση σχολίου