ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
(Χοροθέατρο ΚΘΒΕ, χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος)


«Η Ωραία Κοιμωμένη», «Η Μνήμη Των Κύκνων», «Ο Ταξιδιώτης Του Χειμώνα», «Το Χειμωνιάτικο Ταξίδι», «Το Δωμάτιο του Igor (Ιεροτελεστία Της Άνοιξης – Γάμοι)», «Μέγκλα (Λευκός Θόρυβος – Μεσάνυχτα Μείον Τρία)», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»…

Είναι όσα ευτύχησα να δω από το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ κι ελπίζω πως θα δω πολλά περισσότερα! Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το χοροθέατρο, είχα εντυπωσιαστεί! Στην αρχή, ο λόγος ήταν καθαρά αισθητικός-συγκινησιακός. Ήταν ό,τι ένιωθα παρακολουθώντας την παράσταση. Στη συνέχεια άρχισα να προσέχω περισσότερα πράγματα, να καταλαβαίνω, να εμβαθύνω στην κίνηση, στη θέση, στα σώματα, στην ιδέα, στα μηνύματα. Δεν είμαι ειδική.
Όμως, όσο παρακολουθώ, αποκτώ πιο εμπεριστατωμένη άποψη.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι μια ανάσα, μια όαση, ένα αισιόδοξο «κάτι» στην μάλλον πολιτιστική «φτώχεια» αυτής της πόλης.
Τα έργα του έχουν πάντα την Ιδέα. Έχουνε Λόγο και Άποψη. Και εκφράζονται με την κίνηση, με τον χορό, με το σώμα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το βαθμό δυσκολίας που διέπει μια τέτοια δουλειά, όμως σίγουρα, δε μου φαίνεται και ό,τι πιο εύκολο! Πώς να μπορέσεις να κρατήσεις ένα συγκεκριμένο επίπεδο, να είσαι το ίδιο καλός και στην επιλογή/δημιουργία του έργου και στην χορογραφία του, αλλά και αποτελεσματικός στην επικοινωνία του μ` ένα κοινό που η σχέση του με τέτοια είδη Τέχνης (όπως και με άλλα, ακόμη και με τη φωτογραφία ή τη ζωγραφική, μπορώ να πω) βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα! Χρειαζόμαστε πολλή…εκπαίδευση ακόμη! Και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου εδώ.

Όταν πέρισυ, στην αρχή της χρονιάς ήρθαν στ` αφτιά μου ήχοι για σκέψη κατάργησης του χοροθεάτρου της Θεσσαλονίκης –για οικονομικούς!?! Λόγους- είχα λυπηθεί και οργιστεί μαζί! Ένιωσα γι` ακόμη μια φορά πως ζω σε μία μάλλον τριτοκοσμική χώρα! Ευτυχώς, κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη. Κι είχα έτσι την τύχη να παρακολουθήσω δύο από τις καλύτερες παραστάσεις του χοροθεάτρου, «Το Δωμάτιο Του Igor» και το «Μέγκλα»

Δεν υποστηρίζω πως όλες οι δουλειές του χοροθεάτρου είναι απαραίτητα το ίδιο καλές, είναι όμως καλές (όσες ενστάσεις κι αν μπορούν να γίνουν, πράγμα απολύτως θεμιτό, νομίζω) και είναι απόλυτη ανάγκη να διατηρηθεί, να καλλιεργηθεί περαιτέρω και να υποστηριχθεί ο χώρος αυτός, όσο είναι δυνατόν!

Για μένα, η χρησιμοποίηση του γυμνού –όταν λειτουργεί ως άποψη, βέβαια και όχι ως πρόκληση για την πρόκληση-, τα όχι πάντα μηδενικών γραμμαρίων σώματα που ξέρουν όμως και κινούνται άψογα στο χώρο και στη μουσική, η άμεση και στενή, πολλές φορές, επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο είναι στοιχεία θετικά που αποτελούν πρόοδο για την Τέχνη.
Στις παραστάσεις που είδα από τον κ. Ρηγο, ούτε μια φορά δεν ένιωσα να με προσβάλλει το γυμνό, ούτε και θα ΄παιρνα το παιδί μου να φύγω, όπως είδα να γίνεται κάποια στιγμή! Από τι νομίζουν ότι το προστατεύουν; Τηλεόραση δεν έχουν στο σπίτι τους; (Άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό) Ο τρόπος αντιμετώπισης και τα δικά μας τα μυαλά είναι που κάνουν τη διαφορά. Είχα μια καθηγήτρια στο σχολείο που έλεγε συχνα: «Κακές ή άσχημες λέξεις δεν υπάρχουν. Μονάχα άσχημα μυαλά!»

Ελπίζω το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ να συνεχίσει και να βελτιώσει την πορεία του.
Χαίρομαι που ο κ. Κωνσταντίνος Ρήγος ζει και εργάζεται στην πόλη μου. Δε νομίζω ότι είναι και πολύ εύκολο! Και, φυσικά, εύχομαι να ξεπεταχτούν κι άλλοι, πολλοί, νέοι χορογράφοι! (Ήδη περιμένω έναν!!!)

ΥΣ: Τελικά, δεν έγραψα για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, αλλά γενικά για το Χοροθέατρο!
Καλύτερα. Τα σχετικά με την εν λόγω παράσταση μπορείτε να δείτε και στο μπλογκ του φίλτατου Tertuliano!

Φωτογραφία από το 'Δωμάτιο του Igor': Κώστας Αμοιρίδης