Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Θα ΄ναι δεν θα ΄ναι μια βδομάδα, που συζητώντας μ` έναν φίλο για Λογοτεχνία, βιβλία κλπ, μου διατύπωσε την άποψη ότι δεν μπορεί ένα βιβλίο να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος το ίδιο ενδιαφέρον, το ίδιο «ζωντανό» και ζουμερό. Ο συγγραφέας μπορεί να έχει 2-3 ιδέες καλές αλλά για να γραφτεί ένα βιβλίο ολόκληρο θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν και κάποια πράγματα για να καλυφθούν περισσότερες σελίδες. Ότι πάντα ένα βιβλίο κάνει μια «κοιλιά» σε κάποιο του σημείο. Δεν συμφώνησα. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά τα οποία διάβαζα με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο ενδιαφέρον απ` την αρχή ως το τέλος, χωρίς να βαρεθώ ούτε μια στιγμή. Φυσικά, δεν είναι λίγες και οι φορές που μου συνέβη και το αντίθετο ή και το ακριβώς αντίθετο, το να είναι δηλαδή ένα βιβλίο κακό. Όμως, υπάρχουν πράγματι και συγγραφείς που καταφέρνουν να σε κρατούν σε εγρήγορση, χωρίς να χάνονται σε άσκοπες περιγραφές, χωρίς να φορτώνουν το βιβλίο τους με πράγματα περιττά που σκοπό έχουν μόνο να γεμίσουν τις σελίδες.
Και, σαν από τη μοίρα σταλμένο, μέσα σ` αυτήν την βδομάδα, διάβασα ένα βιβλίο σχεδόν απνευστί! «Ο Άνθρωπος Αντίγραφο» του Ζοζέ Σαραμάγκου! Όχι απλά δεν βαρέθηκα καμία μα καμία στιγμή, αλλά όποτε οι ρουτινιάρικες υποχρεώσεις της καθημερινότητας με ανάγκαζαν να διακόψω την ανάγνωσή του, το ΄κανα με μισή καρδιά και τσατιζόμουνα αφάνταστα! Πριν από λίγο όμως, το τελείωσα.

Για την υπόθεση του βιβλίου δεν θέλω να πω τίποτα. Θα ΄θελα όποιος το διαβάσει να το κάνει χωρίς να είναι διόλου προϊδεασμένος γι αυτό που θ` αντιμετωπίσει. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως αυτό που βίωσα εγώ διαβάζοντάς το είναι ένας διαρκής ενθουσιασμός χωρισμένος σε δυο μέρη: Το πρώτο μέρος, από την πρώτη πρώτη σελίδα και για διακόσιες περίπου ακόμα, με γέμισε με θαυμασμό,- για την συγγραφική/λογοτεχνική δεινότητα και τη δεινότητα πλοκής, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, του Σαραμάγκου -, αγωνία και περιέργεια, στοιχεία που στη συνέχεια κορυφώθηκαν (δεύτερο μέρος) κι έμειναν έτσι, κορυφωμένα για τις υπόλοιπες 120 περίπου σελίδες που απέμειναν! Ούτε λόγος για «κοιλιές» και τέτοια, ούτε λόγος για αίσθηση «ψιλοανικανοποίητου» που μας μένει καμιά φορά στο τέλος.
Είχα διαβάσει και το «Περί Τυφλότητος» του εν λόγω συγγραφέα και μου άρεσε επίσης, αλλά αυτό με άφησε κατάπληκτη! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους! Πρόκειται για ένα βιβλίο απ` το οποίο έχεις να πάρεις πολλά και να περάσεις ΠΑΡΑ πολύ όμορφα! Και καθότι καλοκαιράκι…

Δεν μπορώ ν` αντισταθώ στον πειρασμό! Θα παραθέσω ένα σημείο του βιβλίου, έναν διάλογο ανάμεσα στον ήρωα του βιβλίου και την κοινή λογική:

« …Μέσα σε μία χώρα είναι οι άνθρωποι. Μέσα στον κόσμο είναι οι χώρες. Κι αφού δεν υπάρχουν χώρες δίχως ανθρώπους, από κει είναι που ξεκινά το σάπισμα, αναπόφευκτα.
Και γιατί να είμαστε εμείς, εγώ, εσείς, οι ένοχοι;
Κάποιος είναι.
Παρατηρώ ότι δεν λαμβάνετε υπόψη σας τον παράγοντα κοινωνία.
Η κοινωνία, αγαπητέ μου φίλε, όπως κι η ανθρωπότητα, είναι μια αφαίρεση…
…Κάποιοι πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ευθύνη απ` τους άλλους. Εσείς κι εγώ, λόγου χάρη, είμαστε συγκριτικά αθώοι για τα μεγαλύτερα δεινά, τουλάχιστον.
Αυτό είναι συνήθως η δικαιολογία της ήσυχης συνείδησης.
Επειδή το λέει η ήσυχη συνείδηση, δεν σημαίνει πως είναι και ψέμματα.
Ο καλύτερος δρόμος για την οικουμενική απενεχοποίηση είναι όταν φτάνουμε στο συμπέρασμα πως, επειδή όλοι φταίνε, κανείς δεν είναι ένοχος…»


Για περισσότερες πληροφορίες ρωτήστε στον ίδιο τον ήρωα του βιβλίου Tertuliano Máximo Afonso! Τον έχουμε πρόχειρο στα blogs και είμαι σίγουρη πως θα χαρεί να σας απαντήσει!