Περί...μελαγχολίας...

Πριν λίγες μέρες, θέλοντας να συμπαρασταθώ σε μία φίλη και λίγο για να εξηγήσω και τον εαυτό μου, έκατσα και της έγραψα μια επιστολή. Καθώς έγραφα, ξεπήδησαν από μέσα μου σκέψεις/απόψεις για τη Ζωή που νομίζω ότι τελικά, αφορούν και άλλους λίγο ή πολύ. Γι` αυτό, κι ίσως και για να βρω κάποια επιβεβαίωση ή και ενίσχυση ακόμα (ελπίζω όχι απόρριψη, μα αν υπάρχουνε επιχειρήματα θα προβληματιστώ), αποφάσισα να δημοσιεύσω κάποια μέρη της επιστολής και ας με συγχωρήσει η φίλη μου.

Το θέμα ήτανε η θλίψη, η μελαγχολία, πώς μπορεί ν` αντιμετωπιστεί κι αν κι εγώ είμαι αυτό που λένε «τύπος μελαγχολικός».
Ας αρχίσω από το τέλος.
Πιστεύω πως όχι! Δεν είμαι καθόλου μελαγχολική, δεν μου πάει σε καμία περίπτωση κι όταν περνάω κρίσεις μελαγχολίας (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) εκνευρίζομαι τρομερά με τον εαυτό μου που αφήνεται έτσι! Μπορεί κάποια γραπτά μου να δίνουν αυτή την εντύπωση, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει απλά επειδή είναι σαφώς ευκολότερο να γράψεις όταν είσαι μελαγχολικός και θλιμμένος παρά όταν νιώθεις ικανοποιημένος και χαρούμενος. Στη δεύτερη περίπτωση, νιώθεις πλήρης. Προτιμάς να το ζεις παρά να το γράφεις…Συνήθως…

Σίγουρα λοιπόν, η μελαγχολία δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την όλη μου προσωπικότητα και φύση. Ίσα ίσα, που τρέφω μία απίστευτη λαχτάρα για τη Ζωή και, ακριβώς το ότι κάποιοι θέλουν να της βάλουν χέρι, μ` εξοργίζει! Έχω βέβαια κι εγώ μέρες πολύ μα πάρα πολύ άσχημες, αλλά και μέρες ξέφρενης χαράς κι απόλυτης ευτυχίας! (Όλα στιγμές είναι, άλλωστε. Γι` αυτό και μπορώ να μιλώ για «απόλυτο».) Ίσως αυτό στο οποίο διαφέρω λίγο από το μέσο όρο, είναι μόνο η ένταση με την οποία βιώνω όλα τα συναισθήματα. Είμαι ιδιαίτερα παρορμητική και μάλλον το μέτρο δεν ανήκει στα προτερήματά μου, ούτε και η υπομονή. Κι αυτός ο συνδυασμός με κάνει και υπερβάλλω, τόσο στις εκφράσεις μου όσο και στις αντιδράσεις μου απέναντι σε ό,τι μου συμβαίνει. Πάντως, η θλίψη και η μιζέρια δεν με αντιπροσωπεύουν καθόλου! Είναι πράγματα που τα σιχαίνομαι όταν, απρόσκλητα, κολλάνε πάνω μου! Τρέφομαι και ζω ακόμη και με τα φυσικά φαινόμενα! Δεν είναι πανάκεια για όλα, αλλά και χωρίς αυτά, εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω. Όχι χαρούμενη, τουλάχιστον. Δεν κοιμάμαι γιατί δεν θέλω να χάνω χρόνο απ` τη Ζωή! Ένα τεράστιο, κατακόκκινο φεγγάρι στην Ανατολή του, την περασμένη εβδομάδα, μ` έκανε να το κοιτάζω κάνα τέταρτο εκστασιασμένη κι ευτυχισμένη, λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά!
Ιδιότροπη, μπορεί να είμαι. Δύσκολη, ναι. Παράξενη, ίσως. Οργισμένη, ναι! Πολύ και πάντα! Αγχώδης, μέχρι αηδίας!... Θλιμμένη όμως, όχι! Ούτε και μελαγχολική!

Σαφώς και είχα δύσκολες στιγμές (πολλοί έχουνε). Στιγμές που μοιάζαν αδιέξοδα και τρόμαζαν πολύ! Ένα όμως είναι σίγουρο: Η θλίψη δεν με οδήγησε ποτέ και πουθενά! Ακόμη και αν στάθηκε κάποια στιγμή αυτό που λένε «δημιουργική», θα προτιμούσα να μην την είχα βιώσει και ας μην είχα γράψει τίποτα στη ζωή μου! Δεν οδηγεί πουθενά! Πουθενά! Η Χαρά και το Γέλιο! Αυτά είναι δύναμη και μόνο αυτά! Κι εδώ περνώ και στο άλλο σκέλος, αυτό της αντιμετώπισης.
Θα μου πεις, λοιπόν εδώ, (ο καθένας που βιώνει μια άσχημη, αφόρητη κατάσταση θα μου το πει), «Πώς να βρω γέλιο και χαρά μ` αυτά που ζω;». Έχεις δίκιο. Το ξέρω ότι έχεις δίκιο. Δεν είμαι στον κόσμο μου και εκ του ασφαλούς σου αραδιάζω αμπελοφιλοσοφίες. Εσύ και μόνο εσύ γνωρίζεις πώς ακριβώς είναι η κατάσταση που ζεις και πώς εσύ ο ίδιος τη βιώνεις. Και κανείς δεν μπορεί να σου πει αν κάνεις καλά που νιώθεις έτσι ή όχι. Πώς μπορεί να κάνει έλεγχο στα κύτταρά σου; Δεν έχει καλά και κακά σ` αυτά τα πράγματα. Εσύ μονάχα ξέρεις. Κι ούτε και πρόκειται να σε καταλάβει κανείς, όσο κι αν πασχίσεις να του εξηγήσεις, όσο κι αν κι εκείνος θέλει να καταλάβει και να βοηθήσει. Δυστυχώς, ακόμη κι αν πνιγόμαστε ανάμεσα σε φίλους, στην πραγματικότητα, «ήρθαμε και φεύγουμε μόνοι»! Μην περιμένεις, λοιπόν από κανέναν άλλον. Μόνος σου θα βρεις τη λύση. Μην με ρωτήσεις πώς, ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι άλλοι πάντως, δεν θα σου την δώσουν. Το πολύ πολύ, να είναι απλώς δίπλα σου (σημαντικό και αναγκαίο!). Αλλά μην περιμένεις να σε καταλάβουν. Δεν θα το κάνουν. Και δεν υπάρχει λόγος να τους κατηγορήσεις. Ούτε κι εσύ πρόκειται να τους καταλάβεις ποτέ εντελώς. Απλώς, θα τους αγαπάς και θα σ` αγαπάνε! Έτσι είναι αυτά. Αρκεί να είσαι ειλικρινής.

Κι αν ακόμη πάρουμε την χειρότερη περίπτωση, τι μπορεί να συμβεί; Ή θ` αυτοκτονήσεις ή θα κάνεις κάτι για να φτιάξεις τη ζωή σου όπως την θες (ή στο περίπου, έστω) και να γίνεις χαρούμενος. Το πρώτο, εγώ το απαγορεύω ρητά κι απόλυτα! Μια ευκαιρία μας δόθηκε και μας τη χάρισε η μόνη πραγματική Θεά, η Φύση! Δεν θα τους τη χαρίσουμε, όσα εμπόδια και να μας βάζουν! Σε κανέναν! Άρα, απομένει το δεύτερο. Θα είμαστε χαρούμενοι, ακόμη και με το ζόρι, αν χρειαστεί, μέχρι να συνηθίσουμε! Θα γελάμε σαν χαζοχαρούμενα και θα γλεντάμε με σαχλοτράγουδα που έχουν μοναδικό σκοπό αυτό ακριβώς. Καθόλου δεν μ` ενοχλεί. Όλα κάτι εξυπηρετούν. Κι αν τώρα με βολεύει αυτό, αυτό θα κάνω. Δεν βλάπτω κανέναν κι ούτε και την αξιοπρέπειά μου χάνω.
Μια τρίτη εκδοχή είναι και το να συνεχίσεις να ζεις μες στη μιζέρια. Αυτήν όμως η προοπτική δεν έχει προοπτική (!) και προσωπικά, την θεωρώ κατάπτυστη! Εσένα σε εξευτελίζει και τους άλλους τους κουράζει!

Κι εδώ, θυμάμαι κάτι που ΄χα γράψει παλιότερα και που το ΄χω ήδη δημοσιεύσει με μεγάλη μου χαρά πριν κάποιον καιρό στο μπλογκ ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ., όπου ανήκει και θ` ανήκει πάντα.
Ταιριάζει όμως τόσο πολύ τώρα, που θα ΄θελα να το δανειστώ και να κλείσω μ` αυτό, έτσι, λίγο «λογοτεχνικά», ας πούμε!
Sorry αν σας κούρασα, αλλά, ρε παιδιά, μόνο μία Ζωή έχουμε κι είναι κρίμα να την θάψουμε μες στη μιζέρια!!!



Υπάρχει όμως και μια μελαγχολία,
αυτή της τεμπελιάς
Σ` αυτή που μπαίνεις ίσως με κάποια αφορμή
ή και χωρίς
- πόσες φορές μονάχοι δεν την προκαλούμε; -
Κι ύστερα κλαίγεσαι σε άλλους
Ή και μόνος…
Κι οι μέρες κυλούν
Κι εσύ βουλιάζεις όλο πιο βαθιά
σ`αυτή την άνευ λόγου θλίψη
Την ξέρω!
Τη χρησιμοποίησα κι εγώ
και για καιρό την είχα παρατείνει
Για λόγο σοβαρό, να πεις, δεν ήταν
Απλά τεμπέλιαζα
Βολεύεσαι και μες στη θλίψη, ξέρεις
Μπορείς λοιπόν να την αποκαλέσεις και «βολέματος»
Σου γίνεται συνήθεια και πορεύεσαι μαζί της
Θέλει λιγάκι κόπο για να βγεις
Λίγη δουλίτσα,
Ίσως μαγκιά επίσης
Πώς να το κάνεις;
Θέλει προσπάθεια κι η Χαρά
Διεκδικεί την προσοχή που της αξίζει

Α!... Ναι!
Τη γνώρισα της τεμπελιάς ετούτη τη μιζέρια!
Κι εγώ την έχω εκμεταλλευτεί.
Μα τώρα πια,
πώς με θυμώνει!
Έρχονται φίλοι, έτσι μελαγχολικοί,
και μου μιλούν με λόγια τραγικά γι` αυτό που ζούνε
Κι εγώ θυμώνω!
Μοιάζω κακιά
Όμως δεν έχω χρόνο
Δεν έχω χρόνο να προσποιηθώ,
Να μπω, σ` αυτό το θέατρο να παίξω
Να παριστάνω πως καταλαβαίνω
Να παριστάνω πως παρηγορώ
μία μελαγχολία πλασματική
Κάτι που εύκολα μπορούσες να το σβήσεις
μα υποσυνείδητα εσκεμμένα
το αγνοείς