Αλομπάρ
Πού να ΄σαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού να ΄σαι;
Πριν δέκα χρόνια μοιραζόσουνα μαζί μου τα όνειρά μου
Τότε, που είχα όνειρα…
Τότε, που το άγχος μου ήτανε μονάχα αγωνία
Διάβαζα, ετοιμαζόμουνα για το μεγάλο «κάτι»
κι έτρεχα να σε βρω για να στο πω
Πριν δέκα χρόνια!
Εσύ, στην ηλικία που ΄χω τώρα
κι εγώ, πώς ένιωθα τόσο μικρή μπροστά σου
τι δέος μ` έπιανε σε κάθε σου ματιά, σε κάθε λέξη
τι γλυκιά περηφάνια μες στην καρδιά μου φύλαγα
που καταδέχεσαι και συζητάς μαζί μου
Πες μου, πού είσαι Αλομπάρ;
Πού έχεις χαθεί;
Όταν ρωτούσες για τα όνειρά μου
χαιρόσουνα…γελούσες…
μα και συμμεριζόσουνα την αγωνία, στήριζες την προσπάθειά μου.
Αλομπάρ!
Εκεί σε γνώρισα!
Και θαύμασα που δεν ήσουνα μόνο παραμύθι
-ή που το παραμύθι ήταν αληθινό-
Και νόμιζα πως θα ΄ναι πάντα έτσι
Μα πού να βρει τροφή το παραμύθι για ν` αντέξει!
Σύντομα είδα την πραγματικότητα να σε πετάει στο δρόμο
Δεν απελπίστηκα αμέσως, ούτ` εσύ.
Σ` έψαξα, σ` ανακάλυψα αλλού
και σ` ακολούθησα κι εκεί
Πάλι χαιρόσουν όταν μ` έβλεπες,
πάλι γελούσες
Γρήγορα ξανακύλησε ο καιρός
και της πραγματικότητας η μάγισσα
άρχισε να ταρακουνάει και τη δικιά μου πόρτα
Και τώρα, ούτε κι εσένα πια σε είχα
στα μάτια σου να βλέπω πως υπάρχουνε ακόμη
κι οι ελπίδες και τα όνειρα κι αυτό που λένε «εφικτό»
Είχες ξεσπιτωθεί και πάλι
κι ούτε ίχνη σου είχαν μείνει, ούτε και ήχοι
Κι είδα, Αλομπάρ, σιγά σιγά ν` αλλάζω
Είδα να παίρνω άλλο σχήμα και μορφή
Είδα να γίνομαι μια ξένη και για μένα
Δυο - τρεις φορές σε πέτυχα στο δρόμο
Έτσι και πάλι, γελαστό
Μα τα όνειρά μου δεν υπήρχαν να στα δείξω, να στα πω
Άσε που ήσουν βιαστικός…
…ίσως να μη μ` είχες γνωρίσει καν!
Σ` έχασα τώρα, Αλομπάρ!
Σ` έχασα, πλέον, εντελώς!
Τον εαυτό μου τον συνήθισα έτσι.
Ξένο!
Μα δεν ανησυχώ.
Όμως, εσύ;
Πού σ` έχουν αναγκάσει να γυρίζεις;
Σε ποια αιώνια περιπλάνηση σ` εξόρισαν;
Κι ούτε όνειρα μπορούνε να στεριώσουν ούτ` ελπίδες!
Τόσο ευαίσθητος, ευάλωτος και τρυφερός…
Πώς δεν κατάλαβα νωρίς πως ήσουν στόχος εύκολος
για την πραγματικότητα να ρθει, να σε συντρίψει!
Πώς δεν το είχα νιώσει
ότι όφειλα να σε είχα προστατέψει!
Πού είσαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού είσαι;…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Τι υπέροχο ποίημα, Φένια μου! Πανέμορφο! Δε θα μπορούσε να με εκφράζει περισσότερο, είναι σα να το έχω γράψει εγώ...
Άλλωστε τώρα που βρίσκομαι στην ηλικία και την κρίσιμη στιγμή που περιγράφεις, έχω κι εγώ τους δικούς μου "Αλομπάρ", αρκετούς μάλιστα! Και δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτούς, συχνα - πυκνά αναρωτιέμαι τι θα είχα απογίνει χωρίς την πολύτιμη, κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας ύπαρξή τους. Γι' αυτό εξεπλάγην όταν διάβασα το ποιήμά σου!
Μάλλον εχεις δίκιο σ' αυτό που λες, ότι εμείς οι δυο είμαστε οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Αλλά και έτσι ακριβώς να μην ήταν, εγώ πάλι θα σε αγαπούσα! Άλλωστε είσαι κι εσύ μια από τους "Αλομπάρ" μου (συγχώρα με αν κακοποιώ τη λέξη) και σου χρωστώ πολλά!
Ευχαριστώ για όλα. Περιμένω κι άλλα εξίσου όμορφα ποιήματα!
Χριστινάκι, με συγκινεί που νιώθεις έτσι, επέτρεψέ μου όμως να σου δώσω μια...συμβουλή -αν και είμαι μάλλον ακατάληλη για τέτοια!
Καλύτερα να μην κάνεις κανέναν "Αλομπάρ".
Αυτό δεν ξέρω αν είναι ποίημα ακριβώς, ίσως είναι ένα...ψάρεμα (σε θολά νερά) μήπως βρω έναν φίλο που έχω χάσει εδώ και λίγα χρόνια, περισσότερο για να μάθω τι κάνει.
Όπως και να ΄χει, σ` ευχαριστώ.
Χαίρομαι που σε βρίσκω στο μπλογκ μου!
Very nice site! » » »
Κι ο Αλομπάρ ήταν σκυθρωπός... Τον έβλεπες ίσως χαμογελαστό γιατί όταν σε φίλησε τελευταία φορά είχε στα χείλη του ακόμη λίγο υδρόμελι της αμεριμνησίας που είχε πιει το προηγούμενο βράδυ-ή μήπως τον προηγούμενο αιώνα;-παρέα με τους Βανδαλούπ. ;)
Καληνύχτα, Κούδρα...
Τελικά τον βρήκες τον Αλομπάρ;
Τον βρήκα , μετανάστη μέσα σ' ένα χωράφι να μαζεύει παντζάρια και γύρω του σκυλιά να τον γαβγίζουν κι ανθρώποι να τον κυνηγούν και κάποιοι να προσπαθούν να τον φιλέψουν το κουκί τους. Ντράπηκα, έσκυψα το βλέμμα κι ήρθα να παραχωθώ μες την οθόνη μου.
____Σούγραψα... κατι μαγικο μα δεν αποκρίθηκες στον πραματευτή.
Δημοσίευση σχολίου