Επιστροφή

«…Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και κατεβήκαμε τις σκάλες, μας περίμεναν συγκλονιστικές εκπλήξεις. Το πολυπλόκαμο τέρας του τσιμέντου είχε μεταμορφωθεί σε μια μυρωμένη κηπούπολη και τα νευρόσπαστά του σε οικείους και ευγενικούς ανθρώπους. Κάποιος με έσπρωξε από δίπλα και το εξέλαβα ως φιλικό άγγιγμα με τον αγκώνα, δυο γυναίκες συζητούσαν για εξόχως συναρπαστικά θέματα μόδας, τ’ αυτί μου έπιασε ένα «ρε μαλάκα» στον περίγυρο, που μου φάνηκε σχεδόν ποιητικό.
Και τώρα τι θα έκανα; Τα σπουδαία και τα σημαντικά βεβαίως. Πρώτα-πρώτα, θα άκουγα και θα καταλάβαινα τις ομιλίες τριγύρω μου, μετά θα διάβαζα τις επιγραφές, θα αγόραζα μια εφημερίδα, θα έπινα ένα ποτήρι δροσερό νερό. Θα έβγαινα στο μπαλκόνι και θα έβλεπα δέντρα από κάτω. Θα άραζα αναπαυτικά, βρε αδερφέ, στη λεκάνη της τουαλέτας με πλάι μου το χαρτί υγείας και όχι καθιστός στα γόνατα με πλάι μου το λάστιχο του νερού. Αυτά θα έκανα. Κι άλλα πολλά ανάλογα και εξίσου συναρπαστικά, αυτά που μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει…»

Αυτά ένιωσε και έγραψε ο Τόλης Νικηφόρου στο διήγημά του «Τα σπουδαία και τα σημαντικά» που περιλαμβάνεται στη συλλογή του «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη». Και που η τύχη, όπως πάντα κάνοντάς μου πλάκα, μ’ έκανε και το διάβασα μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, καθώς περίμενα την πτήση μου για Θεσσαλονίκη.
Βέβαια ο συγγραφέας αναφέρεται στην επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Αφρική και μάλιστα πριν από χρόνια.
Ε λοιπόν, εγώ ένιωσα ακριβώς τα ίδια επιστρέφοντας από την «πρωτεύουσα της Ευρώπης», λίγο πριν μπει το 2009!!!
Μπορώ μάλιστα να προσθέσω κι άλλα πολλά στα σπουδαία και τα σημαντικά που θα έκανα –και έκανα- πατώντας το πόδι μου στην Θεσσαλονίκη μου.
Ότι, ας πούμε, θα πήγαινα επιτέλους για καφέ και δεν θα μου τον έφερναν σε ραγισμένη ή βρόμικη κούπα. Ότι μαζί με τον καφέ θα μου φέρναν και νερό. Ότι γύρω μου θα παρατηρούσα ανθρώπους να μιλούν, να γελούν, να χειρονομούν κι όχι να κάθονται ευθυτενείς, ο ένας ακριβώς απέναντι από τον άλλον, προσέχοντας μην τους ξεφύγει καμιά παρανυχίδα λίγο αριστερά και βγουν απ’ την κορνίζα. Ότι θα απολάμβανα ένα υπέροχο μπάνιο, χωρίς την ντουζιέρα κολλημένη σ’ ένα συγκεκριμένο, αξεκούνητο σημείο στο ταβάνι αναγκαζόμενη να κάνω ακροβατικά, και θα το απολάμβανα μ’ αυτήν την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ τεχνολογία της ντουζιέρας στην οποία η θερμοκρασία του νερού ρυθμίζεται από τον λουόμενο, ανάλογα με το πώς το θέλει και που στην πρωτεύουσα της Ευρώπης δεν έχει φτάσει ακόμα! Αποτέλεσμα: το νερό ή είναι εντελώς παγωμένο, προσιτό μόνο για χειμερινούς κολυμβητές (και πάλι παίζεται), ή σε κατάσταση βρασμού, έτσι που να παθαίνεις εγκαύματα! Αν είσαι δε και τυχερός και το δωμάτιό σου είναι δίπλα στα ντουζ, ακούς παρατεταμένα ουρλιαχτά κι αναρωτιέσαι σε ποιον τόνο ουρλιαχτού πρέπει να σπεύσεις για βοήθεια!
Αυτά! Δεν συνεχίζω γιατί η λίστα είναι ατέλειωτη!
Χαίρομαι πολύ που δεν είμαι Ευρωπαία!
Χρόνια Πολλά
Καλές Γιορτές
Και πολλά πολλά χαμόγελα:-)