Χιονίζει...

Χιονίζει! Δυνατά και πυκνά. Εδώ και τρεις μέρες…
Όχι ότι έχει και πολλή σημασία.
Αλλά είναι εντυπωσιακό να το κοιτάς.
Από συναισθηματική άποψη…τίποτα!
Δε μ’ απασχολεί ιδιαίτερα. Δε μου θυμίζει τίποτα
για να νιώσω κάτι οικείο.
Ίσως η αίσθηση να είναι διαφορετική όταν υπάρχουν δυο κορμιά
να μοιραστούν την ζεστασιά του κρεβατιού και του δέρματος,
καθώς το χιόνι θα χτυπάει παγωμένο το παράθυρο
μήπως και το πείσει να ανοίξει, να μπερδευτεί κι αυτό στη ζεστασιά του έρωτα.
Κι ίσως μετά, να μείνει να κουρνιάσει κιόλας,
όταν ο έρωτας, χορτάτος,
θα παραδώσει τα δυο του θύματα –σκυτάλη- στον μπαρμπα ύπνο…
…Μα δε νομίζω πως κανείς θα του ανοίξει…Μάλλον αδύνατον να συμβιώσουνε τα δυο τους…
Το χιόνι θα τον πάγωνε τον έρωτα…Κι ο έρωτας θα έλιωνε το χιόνι…

Γράφω βλακείες ή μου φαίνεται; Τι να κάνω;
Πολλή πίεση εδώ πέρα!
Τι είναι όμως όμορφο;…Εννοώ, πραγματικά όμορφο;…

…Να έρχεσαι απ’ έξω παγωμένος και να ζεσταίνεις τα χέρια σου σε μία κούπα με καφέ, καθώς την αγκαλιάζεις και με τα δυο, ενώ ταυτόχρονα τυλίγεσαι το άρωμα που αναβλύζει από μέσα της…Ν’ αφήνεις το αίμα σου να κυκλοφορήσει την θερμότητα αυτή σε όλο σου το σώμα κι εσύ, συγκεντρωμένος, ν’ ακολουθείς την διαδρομή της…
…Να ξεθάβεις μέσ’ από τις βαλίτσες σου ό,τι έχει απομείνει πλυμένο, από το σπίτι σου ακόμα· να κλείνεις τα μάτια, να αφήνεσαι στο άρωμά του,
γιατί απλά, θέλεις να πεις· “Μυρίζει μανούλα”…
…Ν’ ανακαλείς την χθεσινή βραδιά και να σε πιάνει γέλιο γιατί θυμάσαι έναν Βέλγο ν’ απορεί:
“Μα ποιος θα χάριζε στο Βέλγιο, σε κάποιον,
σοκολάτα απ’ την Ελλάδα;”
Χαχαχα!
Εγώ φυσικά! Ποιος άλλος;
Με λένε Φένια. Την σοκολάτα, ΙΟΝ γάλακτος.
Κατευθείαν απ’ το περίπτερο.
…Εντάξει! Αφού πρώτα ταξίδεψε, πρώτη θέση, στις αποσκευές κάποιου αεροπλάνου…
…Χωρίς εισιτήριο!…Κυρία!