Νύχτωμα...

Η παρακάτω παράγραφος είναι υπέροχη μέσα στο κείμενό της, αλλά στέκει εξίσου υπέροχα και μόνη. Θα ήθελα πάρα πολύ να την είχα γράψει εγώ. Ένιωσα τόσο “δικιά μου” την κάθε λέξη που δεν μπόρεσα και την έκλεψα για να την βάλω και εδώ, να στολίσω και το δικό μου blog. Εκμεταλλεύομαι την φιλία του συγγραφέα της κι ελπίζω ότι δεν θα μου θυμώσει.
Για ολόκληρο το κείμενο: erwtas stomaxhs

"...Είμαι μία απουσία.
Μες στο ξημέρωμα τα φώτα σβήνουν, όπως θα σβήνει αυτήν την ώρα και η γιαγιά. Το άστρο ξεθωριάζει. Είναι το ίδιο άστρο που έβλεπα εχθές μέσα απ’ το παράθυρο του τραίνου. Το ίδιο τρεμουλιαστό φοβισμένο άστρο. Το άστρο είναι τόσο χεσμένο απ’ τον φόβο όσο και η ψυχή μου. Το φως της ψυχής μου σβήνει μπαίνοντας η μέρα. Το πρόσωπό μου χάνεται ξανά μπαίνοντας η μέρα. Δεν τρέχω πια μπαίνοντας η μέρα. Πηγαίνω ήσυχα όπως ο κόσμος. Κοιτάζω κάτω και ίσια. Κάτω και ίσια ως τον τερματικό σταθμό. Ως τον σταθμό που το λεωφορείο αποσυμπιέζει τον αέρα απ’ τα φρένα και σβήνει την μηχανή. Θα ‘θελα να ‘μουν καταρράκτης. Μια σκέτη απώλεια κι όμως ο κόσμος να με χαζεύει. Να μη ζητάει τίποτα από ‘μένα, μόνο να χαζεύει. Καμία εκμετάλλευση, καμία χρησιμότητα κανένα δούναι και λαβείν. Μόνο μια σχέση αμφίρροπη χωρίς συναλλαγή. Όποτε θέλω να μιλάω κι όποτε θέλω να σιωπώ και κανείς να μη λέει τίποτα. Καμιά διαμαρτυρία, κανένα δελτίο παραπόνων. Μέσα μου το μίσος βράζει κι όμως περπατάω αργά όπως ο κόσμος και κοιτάζω κάτω και ίσια. Δεν θα τον ψάξω. Όχι. Δεν θα τον ψάξω. Κι ας πάει χαμένη η ευχή της γιαγιάς. Χαμένη… όπως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας που δεν μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην άλλη άκρη του κόσμου. Όπως ήρθα, θα φύγω και πάλι. Θα μπω το βράδυ στο τραίνο, θα δω το φως του φοβισμένου άστρου να τρεμοπαίζει μέσα στον ουρανό της νύχτας. Θα δω τον κόσμο βιαστικό ν’ αποβιβάζεται στους επαρχιακούς σταθμούς. Κάποιους κάποιοι θα τους περιμένουν και θα τους αγκαλιάσουν μόλις κατέβουν, κάποιοι θα καλέσουνε ταξί ανάβοντας τσιγάρο και κουμπώνοντας το παλτό τους. Εγώ μόλις φτάσω στο τέρμα της γραμμής θ’ αρχίσω να τρέχω. Μέσα στην νύχτα τρέχω σαν τον σκύλο. Τρέχω σαν αλήτης. Εξόριστος. Τρέχω σαν κάποιον που δεν έχει πρόσωπο..."