Ραδικόζουμο

Τώρα θα ήθελα να γράψω ένα γράμμα σ’ έναν φίλο. Δεν ξέρω αν περνάει ποτέ από ‘δω κι έτσι δεν ξέρω αν θα το διαβάσει, αλλά δεν έχει σημασία. Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να το γράψω “παραδοσιακά”. Με το χέρι μου να τρέχει στο χαρτί και να ζωγραφίζει τα γράμματα. Και τα γράμματα να ζωγραφίζουνε τις λέξεις…
Θέλω επίσης, να ξεκινήσω με μωβ γράμματα και κάπως έτσι:

«Η αλήθεια είναι ότι θέλω να μου πεις για κάτι που αγαπάς. Για τις μουσικές που σου ζαλίζουν το μυαλό και τα ταξίδια που ονειρεύεσαι “για να φεύγει η πίκρα από το ραδικόζουμο”…ξέρεις εσύ.
Άσε το ραδικόζουμο! Μερικοί είμαστε αδιόρθωτοι.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με ρωτήσανε: “Τι σκέφτεσαι να κάνεις μετά;” Φοιτήτρια εγώ. Έπεσε η ερώτηση σαν κομήτης παγωμένος στο κεφάλι μου. Τι σκέφτομαι; Τίποτα! Δεν το ‘χα συνδέσει… Κι από τότε, όπως λες κι εσύ, ήρθανε τα χειρότερα. Η ίδια, πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν όλοι μόλις σε δουν: “Τι δουλειά κάνεις;” Κι αυτή είναι η ταυτότητά σου πια. Αυτό είσαι εσύ. Τέλειωσες! Άσχετα αν, είτε καλή είτε κακή, αυτή η δουλειά δεν σε εκφράζει καθόλου. Άσε που μπορεί να μην έχεις κιόλας. Τόσο το χειρότερο για σένα.
Με κάτι τέτοια όμως ίσως μου ‘χει μείνει κι αυτή η αντίδραση-αρρώστια. Σε κάθε μου προσπάθεια νιώθω να παρακολουθούμαι στενά. Τόσο, που ακόμα κι αν η απόφαση για την προσπάθεια αυτή ήτανε αρχικά δικιά μου, στην πορεία νιώθω ότι μου την κλέβουνε. Σταδιακά σταματάω να την αγαπώ. Δε μ’ ενθουσιάζει πια. Κι αρχίζει να φυτρώνει και να αγριεύει μέσα μου αυτή η αντίδραση-αρρώστια που ‘γραψα παραπάνω. Και τότε, όπως πλησιάζω προς το τέλος του αγώνα και νιώθω τα βλέμματα όλα στραμμένα πάνω μου, ακριβώς εκεί, λίγο πριν τη γραμμή τερματισμού, με πιάνει μία ξέφρενη, τρελή επιθυμία να σταματήσω απότομα και να βαδίσω χαλαρά προς τα πίσω. Ντυμένη μόνο τ’ αθλητικά μου ρούχα. Να πάρω ήρεμα την πετσέτα μου απ’ το χορτάρι στην άκρη του δρόμου, να την ρίξω στους ώμους να μου στεγνώνει τον ιδρώτα και να φέρω στο στόμα μου ένα μπουκαλάκι δροσερό νερό. Να μην ρίξω σε κανέναν ούτε μια ματιά. Να φανταστώ –για λίγο μόνο- τα πρόσωπά τους έκπληκτα και άφωνα κι αμέσως να τα αδειάσω και από την φαντασία μου. Να κλείσω το μάτι μου στην θάλασσα, να καθίσω οκλαδόν στο χώμα και να χαμογελάω στον αέρα που θα μου φιλάει το πρόσωπο. Κι έπειτα, να κοιτάζω εκείνους με τις φόρμες στο λιμάνι. Τους έχεις δει κι εσύ φαντάζομαι. Εκείνους. Που καπνίζουν το διάλειμμά τους. Και με κοιτούν…αλλά δεν περιμένουνε να τερματίσω.

Θ’ αναρωτιέσαι πώς, ξεκινώντας από σένα, βρέθηκα να γράφω αυτά…μπορεί και λίγο άσχετα...
Ίσως είναι που όταν μας αντικρίζεις ξαφνικά εκεί που παίζεις τη μουσική σου αφοσιωμένος, μας χαμογελάς ένα υπέροχο χαμόγελο.
Ίσως είναι που λατρεύεις τους χειμώνες.
Ίσως είναι που βρίσκεις ουσία στα παπλώματα που μυρίζουν “σώμα κοριτσιού μετά από μπάνιο και σεξ.”
Ίσως πάλι είναι που “έξω ο κόσμος πηγαίνει τρέχοντας…πηγαίνει μπροστά, προοδεύει, βρίσκει δουλειά, βγάζει λεφτά και παίρνει προαγωγές”
κι εσύ ρωτάς: “Σε νοιάζει;”
και απαντάς: “Ούτε μένα.”»

Στον nahames για την αφορμή...