Κατεβαίνοντας...

Μ’ αρέσει όταν κατεβαίνω απ’ τον Χορτιάτη, μετά από βροχή,
και κοιτώ από ψηλά κάτω την πόλη πλυμένη, δροσερή.
Τέτοιες στιγμές μου φαίνεται πανέμορφη!
Μου αρέσει που, στον ίδιο δρόμο, βλέπω
κάπου κάπου μες στη νύχτα να γυαλίζουνε τα δυο ματάκια κάποιας αλεπούς.
Να κοιτάζουνε για μια στιγμή προς τη μεριά μου ξαφνιασμένα
και να κρύβονται αμέσως βιαστικά μέσα στα δέντρα.
Έτσι που η έκπληξή μου προλαβαίνει
ένα «Αχ!» μόνο να πει που τα αντίκρισα.
Όπως το «Αχ!» που λέει κι ο θαυμασμός μου
κάθε που πέφτει έν’ αστέρι στον βραδινό ουρανό.
Κι εγώ ποτέ δεν προλαβαίνω να κάνω μια ευχή πριν να χαθεί
γιατί την πνίγει αυτό το «Αχ!» του θαυμασμού μου.
Δεν πειράζει…
Άλλωστε, είναι λίγο χαζό να κάνεις μια ευχή
σ’ έν’ αστέρι που πέφτει.
Πώς να πιάσει;
Θα διαλυθεί το αστέρι με την πτώση…μαζί κι η ευχή…
Γι' αυτό κι εγώ θα κάνω τις δικές μου ευχές
στης αλεπούς τα μάτια
που 'ναι αστέρια με δικό τους φως, αληθινό.
Κοιτάζουν μέσα μου και αλιεύουν τις ευχές μου
Τις παίρνουνε και τρέχουν να τις κρύψουν μες στο δάσος.