Η Εξέλιξη ενός Τρομοκράτη

Με αφορμή μια συζήτηση περί τρομοκρατίας και καμικάζι, για το πώς δημιουργούνται κι αν δικαιολογούνται, όπου ένας φίλος είπε ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει καμικάζι και κοντέψαν να τον φάνε ή, αν μη τι άλλο, διαφώνησαν με τη μία κι αβασάνιστα, θα ήθελα να παραθέσω έναν απλό, πάρα πολύ απλό συλλογισμό/προβληματισμό.
Σε μία κοινωνία σαν κι αυτή. Όταν βιώνεις την απαξίωση σε όλο της το μεγαλείο. Ζεις καθημερινά την αναξιοκρατία, την ανεργία, την ανηθικότητα, την αδικία. Στην πραγματικότητα, δεν σου επιτρέπουν καν να ζήσεις. Και σταδιακά νιώθεις ανίσχυρος, βλέπεις πως δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθείς γιατί όλο αυτό είναι πολύ καλά στημένο κι αρχίζεις αναγκαστικά να κάνεις εκπτώσεις. Στις ελπίδες σου, στις προσδοκίες σου, στις ίδιες τις ευχές σου για τον εαυτό σου. (Καλά, για τα όνειρα δεν συζητάμε, αυτά έχουν πεθάνει προ πολλού!) Και σταματάς να εύχεσαι ακόμα και το να είσαι χαρούμενος αφού, πολύ απλά, δεν το πιστεύεις. Και ο καιρός περνάει. Και η ίδια κατάσταση παρατείνεται. Και συνεχίζεις να βιώνεις την απαξίωση. Κι αρχίζεις να υποτιμάς τον εαυτό σου –ανεξάρτητα απ’ το αν είσαι σε θέση ν’ αναλύσεις και να εξηγήσεις το ποιος και τι φταίει πραγματικά- κι η αυτοϋποτίμηση αυτή, σιγά σιγά, μετατρέπεται σε μίσος. Και φτάνεις τελικά, κάποια στιγμή, να μισείς όντως τον εαυτό σου, οπότε πλέον, δεν σε νοιάζει τι θα σου συμβεί, έτσι δεν είναι;
Είναι δυνατόν να σ’ ενδιαφέρει τι θα συμβεί στους άλλους; Ιδιαίτερα όταν τους θεωρείς και υπεύθυνους για όλο αυτό –είτε γιατί το δημιουργούν είτε γιατί το ανέχονται, το συντηρούν και το στηρίζουν; Τι θα σ’ εμποδίσει ν’ αρπάξεις το καλάζνικοφ (εκτός απ’ το ότι δεν μπορείς να βρεις ίσως ένα) και να πυροβολείς συγκεκριμένα ή και αδιακρίτως; Φυσικά εκεί θα φτάσεις! Καθόλου παράλογο δε μου φαίνεται εμένα αυτό. Φυσικά και είμαστε όλοι εν δυνάμει «τρομοκράτες» υπό τέτοιες (ή και άλλες) συνθήκες.
Αν ήμασταν φυσικά φαινόμενα κι αν αντιδρούσαμε φυσικά, όπως αντιδρούν τα πράγματα υπό συνθήκες πίεσης, θα έπρεπε να είχαμε, όχι μια και δυο, αλλά συνεχόμενες, αλλεπάλληλες εκρήξεις! Αυτό θα ήτανε το φυσιολογικό. Αυτή η ησυχία είναι που είναι παρά φύση!
Εγώ λοιπόν, εκείνον που θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο, ν’ ανατιναχτεί ή ν’ ανατινάξει, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δεν τον αποκαλώ τρομοκράτη. Τον λέω «προϊόν μιας στοχευμένης και καλά μελετημένης απαξίωσης και πολιτικής». Όλα τ’ άλλα για μένα είναι υποκρισία.
Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο τρομοκράτης αν όχι το ίδιο το κράτος που δημιούργησε αυτή την κατάσταση; Ποιος φταίει πραγματικά; Ποιος είναι ο αδικαιολόγητος και ποιον πρέπει να κυνηγήσουμε πρώτα; Και ποιος είναι το θύμα, τελικά;
Αναρωτιέμαι, δηλαδή……