Τετάρτη, Φεβρουαρίου 06, 2008

Η Εξέλιξη ενός Τρομοκράτη

Με αφορμή μια συζήτηση περί τρομοκρατίας και καμικάζι, για το πώς δημιουργούνται κι αν δικαιολογούνται, όπου ένας φίλος είπε ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει καμικάζι και κοντέψαν να τον φάνε ή, αν μη τι άλλο, διαφώνησαν με τη μία κι αβασάνιστα, θα ήθελα να παραθέσω έναν απλό, πάρα πολύ απλό συλλογισμό/προβληματισμό.
Σε μία κοινωνία σαν κι αυτή. Όταν βιώνεις την απαξίωση σε όλο της το μεγαλείο. Ζεις καθημερινά την αναξιοκρατία, την ανεργία, την ανηθικότητα, την αδικία. Στην πραγματικότητα, δεν σου επιτρέπουν καν να ζήσεις. Και σταδιακά νιώθεις ανίσχυρος, βλέπεις πως δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθείς γιατί όλο αυτό είναι πολύ καλά στημένο κι αρχίζεις αναγκαστικά να κάνεις εκπτώσεις. Στις ελπίδες σου, στις προσδοκίες σου, στις ίδιες τις ευχές σου για τον εαυτό σου. (Καλά, για τα όνειρα δεν συζητάμε, αυτά έχουν πεθάνει προ πολλού!) Και σταματάς να εύχεσαι ακόμα και το να είσαι χαρούμενος αφού, πολύ απλά, δεν το πιστεύεις. Και ο καιρός περνάει. Και η ίδια κατάσταση παρατείνεται. Και συνεχίζεις να βιώνεις την απαξίωση. Κι αρχίζεις να υποτιμάς τον εαυτό σου –ανεξάρτητα απ’ το αν είσαι σε θέση ν’ αναλύσεις και να εξηγήσεις το ποιος και τι φταίει πραγματικά- κι η αυτοϋποτίμηση αυτή, σιγά σιγά, μετατρέπεται σε μίσος. Και φτάνεις τελικά, κάποια στιγμή, να μισείς όντως τον εαυτό σου, οπότε πλέον, δεν σε νοιάζει τι θα σου συμβεί, έτσι δεν είναι;
Είναι δυνατόν να σ’ ενδιαφέρει τι θα συμβεί στους άλλους; Ιδιαίτερα όταν τους θεωρείς και υπεύθυνους για όλο αυτό –είτε γιατί το δημιουργούν είτε γιατί το ανέχονται, το συντηρούν και το στηρίζουν; Τι θα σ’ εμποδίσει ν’ αρπάξεις το καλάζνικοφ (εκτός απ’ το ότι δεν μπορείς να βρεις ίσως ένα) και να πυροβολείς συγκεκριμένα ή και αδιακρίτως; Φυσικά εκεί θα φτάσεις! Καθόλου παράλογο δε μου φαίνεται εμένα αυτό. Φυσικά και είμαστε όλοι εν δυνάμει «τρομοκράτες» υπό τέτοιες (ή και άλλες) συνθήκες.

Αν ήμασταν φυσικά φαινόμενα κι αν αντιδρούσαμε φυσικά, όπως αντιδρούν τα πράγματα υπό συνθήκες πίεσης, θα έπρεπε να είχαμε, όχι μια και δυο, αλλά συνεχόμενες, αλλεπάλληλες εκρήξεις! Αυτό θα ήτανε το φυσιολογικό. Αυτή η ησυχία είναι που είναι παρά φύση!
Εγώ λοιπόν, εκείνον που θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο, ν’ ανατιναχτεί ή ν’ ανατινάξει, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δεν τον αποκαλώ τρομοκράτη. Τον λέω «προϊόν μιας στοχευμένης και καλά μελετημένης απαξίωσης και πολιτικής». Όλα τ’ άλλα για μένα είναι υποκρισία.
Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο τρομοκράτης αν όχι το ίδιο το κράτος που δημιούργησε αυτή την κατάσταση; Ποιος φταίει πραγματικά; Ποιος είναι ο αδικαιολόγητος και ποιον πρέπει να κυνηγήσουμε πρώτα; Και ποιος είναι το θύμα, τελικά;
Αναρωτιέμαι, δηλαδή……

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω την έφεση να σχολιάζω καρντάσια (και καρντασίνες), σου λέω λοιπόν πως έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα εκτός από το Καλάσνικοφ. Γιατί εγώ νομίζω οτι χρειάζονται λαϊκό δικαστήριο και κρέμασμα, να πάρει χρόνο δηλαδή, να νοιώσουν την αγωνία του επιτυχόντα αλλά αδιόριστου, του άνεργου νέου που αναγκάζεται να ζεί με τους γονείς του, του οικογενειάρχη που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα και χιλιάδες άλλες αγωνίες που θέλει χρόνο και χώρο ν'απαριθμήσουμε

island είπε...

Και εγώ νομίζω ότι το καλάζνικοφ είναι άσχημη ιδέα.Πρέπει να προέρθει πόνος και όχι όμως σωατικός πόνος.Είμαστε εξελιγμένοι εμείς.Δεν είμεθα τίποτις τιποτένιοι μικροαστοί...ψυχολογικός πόνος.Να βιώσουν ότι μας προσφέρουν στην μάπα από τη γέννησή μας.

Έτσι απλά...

ΥΓ.(η φώτο που έχω πάνω πάνω στο μπλογκ μου είναι από συγκέντρωση ιαπώνων πιλότων καμικάζι)κουλο;

Ανώνυμος είπε...

στην ταινία ανγκερ μανατζμεντ ο τζακ νικολσον ,περιγράφει τις 2 καταστασεις θυμού,αυτού που φωναζει στην ταμία του σουπερ μαρκετ και του ταμια που σκοτωνει τους πάντες,αρα ολοι ειναι καμικαζοι!!!(αυθεραιτο συμπερασμα)

haxou aka joy! είπε...

Α, ρε Leigh Cheri,
τι μου θυμίζεις...
Πόσες φορές έφτασα στο σημείο να το πω κι εγώ αυτό με το καλάσνικοφ (...και με βόμβες και με ρουκέτες και και και...).
Αλλά από τα λόγια ως τη συγκεκριμένη πράξη υπάρχει ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ.
Κι ούτε εσένα ούτε εμένα μας κόβω να φτάναμε τελικά ως εκεί.
Αλλά το ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ μας δε βρίσκω λόγο, γιατί να τα κρατάμε κλειστά και να μην τα αφήσουμε να ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ.

Erisadesu είπε...

σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ, έψαχνα για πολύ καιρό την φωνή του σημαντήρα και εσύ με βρήκες την ημέρα που τον βρήκα και εγώ.
κάνεις και εσύ εκπομπές ;

Leigh-Cheri είπε...

άθλιε φίλε μου (έτσι να σε πω;), εγώ αυτό το "λαϊκό δικαστήριο" είναι που φοβάμαι πάνω απ' όλα γιατί πολύ κοιμισμένο το βλέπω και μ' εκνευρίζει πιο πολύ απ' τους "μεγάλους". Είναι δηλαδή στο στόχαστρο κι αυτοί. Αλλά το προτιμώ κι εγώ αργό κι οδυνηρό. Δίκιο έχεις.

island, σωστά! Άλλωστε, μη νομίζεις, ένα γερό ψυχολογικό σαν αυτό που μας προσφέρουν, όπως λες κι εσύ, βαράει μια χαρά και στο σώμα :-)
[Καλή η εικόνα στο μπλογκ! Είδες που τελικά παίζει πολύ καμικάζι τελευταία;Είναι καλό άραγε αυτό;]

alexandros, με μπέρδεψες. Μία ταμίας, ένας ταμίας, σκοτώνονται όλοι, πού είναι οι καμικάζι; Συγκεντρώσου καλέ! :-)

Χα Ξου, ναι, τρομάρα μας! Για καλάζνικοφ είμαστε! Αν μπορούσα όμως θα το έκανα. Στο λέω! Γιατί, καλά και που πυροβολούμε με λέξεις μα δεν βλέπω να ιδρώνει το αυτάκι κανενός. Μας κολλάνε και τη ρετσινιά του γραφικού ή του γκρινιάρη και ησυχάζουνε ακόμη περισσότερο.

eri,τίποτις! Όπως έκατσε η φάση, μόνο ρεζίλι έγινα. Χαχα!
Ραδιόφωνο εγώ; Μια φορά που έτυχε να περάσω απ' το στούντιο, μόλις ο Σημαντήρωας πρόφερε τη λέξη μικρόφωνο, κόλλησα στην πόρτα να 'μαι έτοιμη να βγω αν το εννοήσει!

...Πλάκα πλάκα, στη Χαριλάου έχει μια σχολή σκοποβολής. Λέτε να...

Zaphod είπε...

Εξαιρετικό κείμενο.

Όταν καποιος θυσιαζει την ζωή του για κάτι που θεωρεί πως είναι σωστό, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς λόγο.

Μουσικό Σχολείο Βέροιας είπε...

Πες τα Ασημόστομη! Φυσικά και είναι το κράτος ο τρομοκράτης που δημιουργεί "τρομοκράτες". Και το κράτος δεν είναι μία λέξη αόριστη, Έχει ονόματα πολλά. Τους κάθε φορά κατέχοντες μια θέση, μια εξουσία, μια σκανδάλη, ένα μολύβι, ένα μοκρόφωνο, ένα blog... Όλοι μας είμαστε το Κράτος και μπορούμε να γίνουμε οι ίδιοι τρομοκράτες κάθε στιγμή. Ένας φαύλος κύκλος είναι όλα με την ελπίδα στο κέντρο. Όλοι απλώνουμε το χέρι να την αγγίξουμε αλλά δεν φτάνουμε εύκολα εκεί. Είναι απλό. Πόσα εκατομύρια αμερικανοί πίστεψαν ειλικρινά στον Μπους και στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας; Δεν ήταν όλοι τους ηλίθιοι βέβαια. Χειραγωγημένοι ίσως σε κάποιο βαθμό. Πάντως εγώ δικαιολογώ τους καμικάζι αυτοκτονίας, όπως ταυτόχρονα δικαιολογώ τους πιστούς της κάθε θρησκείας που θα πέθαιναν για την πίστη τους. Δεν φταίνε αυτοί. Κατασκευάστηκαν. Όπως όλοι μας. Ας κρατήσουμε απλά τον πήχη χαμηλά στο μέγεθος κατασκευής. Π.χ. κλείστε την τηλεόραση την Δευτέρα όλα μέρα και νύχτα, έτσι συμβολικά. Για τη δική σας ψυχική ικανοποίηση...

Leigh-Cheri είπε...

zaphod, θενξ.
Φυσικά και δεν το κάνει χωρίς λόγο. Αφού ουσιαστικά, κάποιοι άλλοι του στερούνε ήδη τη ζωή που του ανήκει.

freerider, γουέλκαμ:-)
Εγώ την τηλεόραση την έχω κλειστή εδώ και καιρό. Δεν παλεύεται με τίποτα!

amarkos είπε...

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις... Έυγε.

Leigh-Cheri είπε...

Γεια σου Μαρκ!
Εξαφανίστηκες. Γκλαντ το ριντ γιου αγκέν.

Stefanos είπε...

Καλησπέρα.
Βασικά φαντάζομαι οτι μιλάγατε αρχικά για συγκεκριμένο είδος τρομοκράτη. Για αυτό το είδος φταίει αποκλειστικά και μόνο η πίστη τους.Μια καλά οργανωμένη θεοκρατία τους πείθει πως αυτό είναι για το καλό τους. Φυσικά κανείς από τους κύριους υπεύθυνους για αυτές τις παπαριές δεν έχει σκάσει ποτέ.
Για το άλλο είδος τρομοκράτη, αυτό που θα μπορούσαμε να γινουμε εμείς, στο ποσοστό που φταίει το συστηματάκι έχεις δίκιο. Αλλά απο κει και πέρα διαφωνώ
Την καλησπέρα μου και πάλι