Ο Κούντερα ψιθυρίζει σε ρυθμούς βαλς...

«…Πάνε ν` αποδείξουν πως η φυσιογνωμία ενός ανθρώπου είναι αποτύπωμα της ψυχής του. Απόλυτη ανοησία…Αν δεν είχα κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη κι έπρεπε να περιγράψω την εξωτερική μου εμφάνιση με αυτά που ξέρω από μέσα μου για μένα, το πορτρέτο μου δεν θα έμοιαζε καθόλου μ` αυτό που βλέπεις εσύ όταν με κοιτάς! Δεν είμαι καθόλου αυτό που μοιάζω!...»

«…Ο πόθος για τάξη θέλει να μετατρέψει τον κόσμο των ανθρώπων σε ανόργανο βασίλειο, όπου τα πάντα θα προχωρούν, τα πάντα θα λειτουργούν υποταγμένα σε μια απρόσωπη θέληση. Ο πόθος για τάξη είναι ταυτόχρονα πόθος θανάτου, γιατί η ζωή είναι μια διαρκής παραβίαση της τάξης. Ή αντίστροφα, ο πόθος για τάξη είναι το ενάρετο πρόσχημα με το οποίο δικαιολογεί τις θηριωδίες του το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο…»

«…Ακόμα κι ο πιο ηλίθιος μπορεί να ρίξει μια γυναίκα…Το θέμα είναι να ξέρει κανείς και πώς να την αφήσει…»

«…Το μπόξερ αλώνιζε μες στο δωμάτιο γεμάτο περιέργεια, εντελώς ανίδεο για τον κίνδυνο απ` τον οποίο μόλις είχε γλιτώσει…Η ανεμελιά με την οποία εγκλιματίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά σ` ένα ξένο δωμάτιο κι έπιασε φιλίες μ` έναν άγνωστο ήταν σχεδόν ύποπτη κι έμοιαζε να πλησιάζει στα όρια της βλακείας…Πάντα του άρεσαν τα σκυλιά. Ήταν οικεία, στοργικά, αφοσιωμένα και μαζί παντελώς ακατάληπτα. Ποτέ δε θα μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει μες στο κεφάλι και την καρδιά αυτών των έμπιστων και χαρούμενων απεσταλμένων της ακατάληπτης φύσης…»

«…Προσπαθούσε να χωνέψει καλά την ιδέα πως εγκαταλείπει τη χώρα του…Δεν ένιωθε καθόλου λύπη αλλά δεν ήθελε και να βιαστεί…ένιωθε να τον κυριεύει και πάλι αυτή η αναποφασιστικότητα, αυτή η απραξία που είχε γίνει ανέκδοτο στον κύκλο των γνωστών του, επειδή υπέκυπτε σ` αυτήν όταν ακριβώς οι περιστάσεις απαιτούσαν αποφασιστικότητα κι ενεργητικότητα…»

«…Και φυσικά πρέπει να σκεφτώ και σε τι κόσμο θα στείλω το παιδί μου. Γρήγορα θα μου το αρπάξει το σχολείο και θα του γεμίσει το κεφάλι με ανακρίβειες, που μάταια τις πολεμούσα μια ζωή εγώ. Θα ΄πρεπε δηλαδή να βλέπω εγώ το γιο μου να γίνεται μπρος στα μάτια μου ένας ηλίθιος κομφορμιστής; Ή μήπως θα ΄πρεπε να του ενσταλάξω τις δικές μου ιδέες και να τον βλέπω να υποφέρει, έτσι όπως θα σύρεται στις ίδιες συγκρούσεις μ` εμένα;…»

«…Πίστευε στην απιστία του άντρα της, όπως πιστεύει ένας χριστιανός στην ύπαρξη του Θεού. Μόνο που ο χριστιανός πιστεύει στο Θεό με την απόλυτη σιγουριά πως δεν θα τον δει ποτέ. Στη σκέψη πως εκείνη τη μέρα θα δει τον Κλίμα με άλλη γυναίκα, η Κάμιλα ένιωσε τον ίδιο τρόμο μ` έναν χριστιανό που θα του ΄λεγε τηλεφωνικά ο Θεός ότι θα πάει σπίτι του για φαγητό…»

«…στην αγκαλιά του Μπέρτλεφ αφήνει τους τελευταίους στεναγμούς ηδονής…Ο Μπέρτλεφ τη χαϊδεύει σα να ήταν μικρό κοριτσάκι, κι αυτή νιώθει πραγματικά μικρή. Μικρή όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε κρυφτεί έτσι στο στήθος κανενός) αλλά και μεγάλη όσο ποτέ (ποτέ πριν δεν είχε νιώσει τέτοια ηδονή). Και τ` αναφιλητά της, με τις σπασμωδικές κινήσεις, την ταξιδεύουν σε αισθήματα ευδαιμονίας, εξίσου άγνωστα γι` αυτήν ως τώρα…»

«…Σ` αυτή τη χώρα δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για τα πρωινά. Ξυπνάνε βίαια μ` ένα ξυπνητήρι που διακόπτει τον ύπνο τους με μια τσεκουριά και παραδίδονται αμέσως σε μια ολέθρια τρεχάλα. Μπορείτε να μου πείτε τι σόι μέρα θα είναι αυτή που ξεκινά με μια τέτοια πράξη βίας; Τι θ` απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι που δέχονται καθημερινά ένα μικρό ηλεκτροσόκ απ` το ξυπνητήρι τους; Μαθαίνουν κάθε μέρα στη βία και κάθε μέρα ξεμαθαίνουν την απόλαυση. Αυτά τα πρωινά, ακούστε με που σας λέω, καθορίζουν το χαρακτήρα των ανθρώπων…»

«…Τι της είπε εκείνος ο άντρας; Πως φεύγει για πάντα. Μια απέραντη, γλυκιά νοσταλγία της έσφιξε την καρδιά. Όχι μόνο η νοσταλγία αυτού του άντρα, αλλά και της χαμένης ευκαιρίας. Νοσταλγούσε όλες τις ευκαιρίες που άφησε να περάσουν, να φύγουν, ευκαιρίες που τις απέφυγε, ακόμα και ευκαιρίες που δεν της έτυχαν ποτέ…»

«…Όπως όλοι μας, ο Κλίμα θεωρούσε πραγματικότητα μόνο ό,τι ερχόταν στη ζωή του από τα μέσα, προοδευτικά, οργανικά, ενώ ό,τι ερχόταν απ` έξω, απότομα και τυχαία, το έβλεπε σαν εισβολή του εξωπραγματικού. Αλίμονο! Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το εξωπραγματικό…»

Ε σταμάτα! Θα το αντιγράψεις όλο!...