Ραστώνη, Βλακεία και...Γρηγόρηδες

Ώρες ραστώνης. Και βλακείας.
Ζώγια. Στην Αλεξάνδρου Σβώλου.
Κοιτάτε απέναντι τον Σταμάτη. Τι είπα; Χα χα χα! Τον Γρηγόρη, εννοώ.
(Σάμπως, έχετε και τίποτα να κάνετε;)
Τι «Ποιον Γρηγόρη;» Αυτόν, του φαναριού.
Διάλογος, τώρα, βλακείας. Με απόλυτη σοβαρότητα ωστόσο:

«Γιατί ο Γρηγόρης εδώ πάει ανάποδα;»
«Τι εννοείς ‘ανάποδα’;»
«Να. Πηγαίνει προς τα δεξιά.»
«Και γιατί αυτό είναι 'ανάποδα';»
«Έπρεπε να πηγαίνει προς τ` αριστερά.»

Μερικές στιγμές σιωπής…Ίσως και περισυλλογής…

«Να! Σ` εκείνο το φανάρι, στην Αγγελάκη, μπροστά από την έκθεση, απέναντι από την Σβώλου, πάει προς τ` αριστερά. Βλέπεις;»

Σιωπή ξανά…Προβληματισμός…

«Ε! Θέλουν να συναντηθούνε…Μάλλον…»

…Καλά. Μην σχολιάζετε!
Είπαμε∙ ώρες βλακείας!...Καλοκαιρινής…
Ήθελα ν` αλλάξω και post…
Σιχτήρ!

…Πάντως, μου το ‘πανε και κάτι πεζοί. Πως όταν η νύχτα πέφτει για καλά, τα δυο αυτά ανθρωπάκια –οι Γρηγόρηδες- φεύγουνε όντως απ` το πόστο τους.Τους περίμεναν, λέει, να βγουν για να πάρουν σήμα, να διασχίσουνε το δρόμο αλλά μάταια. Οι Γρηγόρηδες δεν φάνηκαν κι όταν αυτοί αποφασίσαν να περάσουνε χωρίς το σύνθημά τους τελικά, τους είδανε μέσα στο δρόμο να κρατιούνται χέρι χέρι! Κι άντε τώρα εσύ ν` αποφασίσεις αν πρέπει να περάσεις ή ν` αρπάξεις κάποιον άλλον και ν` αρχίσεις να χορεύεις μες στο δρόμο σαν κι αυτούς…

…Δεν μου ‘φτασε η μια βλακεία, είπα να την κάνω μια βλακεία και μισή!!! ;-)