Και τι γίνεται όταν βλέπεις τη θλίψη να πλησιάζει;
Είναι σε απόσταση αναπνοής. Και ξέρεις πως δε θα την αποφύγεις. Ούτε την πλάτη δε θα της γυρίσεις. Σύγκρουση μετωπική και αναπόφευκτη. Είσαι καταδικασμένος. Και τα μάτια σου. Κι εκείνα καταδικασμένα. Να κοιτάζουν καθώς έρχεται.
Κοιτάς και περιμένεις…
Μόνο την κοιτάς. Την βλέπεις που ‘ρχεται και ξέρεις πως θα σε τυλίξει.
Δεν έρχεται από πίσω σου. Ύπουλα και ξαφνικά.
Έρχεται από μπροστά σου. Από το μέλλον.
Ίσως θα έπρεπε να πω πως πας εσύ σ` εκείνη
μα εσύ είσ` ακίνητος∙ γυμνός κι εκτεθειμένος.
Μόνο που αναρωτιέσαι αν θα σε ταξιδέψει για να σε ξεβράσει ξανά σε κάποιο φως
ή αν θα σε καταπιεί ως το τέλος…
Και τη φοβάσαι. Έχεις κι ένα κακό προηγούμενο μαζί της…
Σε τρόμαξε άλλοτε πολύ. Δεν είναι να την εμπιστεύεσαι.
(Ούτε το όνομά της δεν θέλω να ξαναναφέρω)
Κι όσο αναμένεις σκέφτεσαι. Λόγια παν κι έρχονται μες στο κεφάλι σου.
Και κάποιος που είπε∙
«Καμιά χαρά δεν κάνει ό,τι ο πόνος στην ψυχή»…
11 σχόλια:
το καλο με το να ξερεις απο την αρχη οτι η θλιψη θα ερθει μια μερα ειναι οτι εκτιμας περισσοτερο την καθημερινη ομορφια για οσο εκεινη διαρκεσει. Ισως ετσι καταληγεις να εισαι και λιγο πιο συμφιλιωμενος με την θλιψη. Το χειροτερο ειναι να ερθει εκει που δεν την περιμενεις. Δυσκολα συμφιλιωνεσαι μαζι της. Ενω εσυ τουλαχιστον την εχεις τοσο καιρο στο πισω μερος του μυαλου ωστε να μπορεις να ελεγξεις λιγο τον βαθμο στεναχωριας που θα σου προκαλεσει.
Περιμένεις άπραγος; Γιατί; Τόση απελπισία ή τόση αδημονία για το τέλος;
par1saktos, αυτό ελπίζω:-)
δείμο, ούτε το ένα και ΣΙΓΟΥΡΑ, ούτε το άλλο. Μερικά πράγματα, απλά,δεν περνούν απ` το χέρι σου.
Αποφασίζουν άλλοι.
Σε όλους έρχεται η θλίψη .
Το οτι γνωρίζεις οτι έρχεται σημαίνει εξυπνάδα .
Το λάθος των πολλών είναι οτι παριστάνουν τους ευτυχισμένους , μήν αφήνοντας τη θλίψη να τους οδηγήσει στο σωστό δρόμο .
Ναι , νομίζω είναι ωραίο πράγμα η θλίψη και με τα κατάλληλα σύνεργα είναι η καλύτερη πηγή δημιουργικότητας - ή ευτυχίας - ή όπως θέλεις πέστο .
Κι όμως με μικρά βήματα και σκληρή προσπάθεια, όλα φτάνουν στο επιθυμητό σημείο.
Διάφανα Κρίνα...
meez, συμφωνώ ότι η θλίψη μπορεί να είναι η καλύτερη πηγή δημιουργικότητας. Μπορεί και η χαρά, ίσως, αλλά μόνο εφόσον κάποιος έχει βιώσει ΚΑΙ τη θλίψη. Διαφορετικά, δεν το πολυπιστεύω. Άσε που το να το γυρίσεις δημιουργικά είναι και ο καλύτερος τρόπος διαχείρησής της.
Πάντως, το "drips" σου μου 'κατσε πολύ καλά τώρα:-) Δωράκι, ένα πράγμα.
Η θλίψη είναι κάτι φυσικό..έρχεται και παρέρχεται.Η κατάθλιψη όμως?Είναι κομματάκι πχιό δύσκολη.Είναι σαν να έχεις αφήσει την θλίψη να σε κυβερνά,να σε δυναστεύει.Jamais!Δεν θα της κάνουμε το χατίρι της κυρίας θλίψης ε Φενάκι μου?
Φιλιά
Χα!
Και την τελευταία στιγμή, μας φοβήθηκε κι έστριψε η άτιμη!
Όλα καλά:-)
Σήμερα Πρωτομαγιά η θλίψη μ' έζωσε ολόγυρα. Από χθες την ένιωθα που ερχόταν, μα δεν μπορούσα να την αποφύγω, δυστυχώς. Ωραίο post, Φένια.
Ξόρκιστην nosy μου! Ξου! Ξου!
Δημοσίευση σχολίου