Ταχυδρόμος στο κέντρο της πόλης!!!
Και εκπλήσσομαι που εκπλήσσομαι!
Μα, τι νόμιζα; Πως η αλληλογραφία μες στην πόλη διανέμεται αλλιώς;
Κι αυτό πάλι, τι σου λέει;
Νεαρός, σπορ ντύσιμο, φατσούλα αγουροξυπνημένη και ποδήλατο!!!
Χα! Και πάλι. Μα τι νόμιζα; Πως σώνει και καλά ένας ταχυδρόμος θα έπρεπε να ‘ναι μεσήλικας και πάνω;
Κι αυτό το γκρι κουτί, το μουτζουρωμένο, το άθλιο, στη μέση του πεζοδρομίου (που στούκαρα κάποτε πάνω σ` ένα τέτοιο κι είχα μια μελανιά ένα μήνα, έτσι, για να μου μείνει αξέχαστο) ήτανε τελικά για την αποθήκευση γραμμάτων!
Αν δεν τον έβλεπα να βγάζει από κει φακέλους και επιστολές δεν θα το φανταζόμουν. Ούτε κίτρινο, ούτε «ΕΛΤΑ» γραμμένο απ` έξω, μόνο ένα βρώμικο κουτί με επικίνδυνες γωνίες, πού να το σκεφτώ;
Ένα κουτί…
Τι μπαινοβγαίνει μέσα του όμως!...
Πόσων ζωές, πόσων στιγμές, νέα, ευχές και συναισθήματα και συγκινήσεις και καταστροφές… Κόσμοι ολόκληροι! Από κάπου ξεκινούν, φτάνουν σ` αυτό το άθλιο κουτάκι, μένουν εκεί για λίγο πριν να παραδοθούν στον προορισμό τους… Γύρω περνούν οι άνθρωποι ασταμάτητα, αδιάφοροι, ανυποψίαστοι. Κοντοστέκονται, το ακουμπούν, το προσπερνούν. Και αμφιβάλλω αν έστω κι ένας το προσέχει. Τόσο κοντά σε τόσο προσωπικές στιγμές και δεδομένα, σχεδόν τις αγγίζουν, τις περιτριγυρίζουν, μα ούτε τις βλέπουν ούτε τις ακούν, ούτε καν τις φαντάζονται. Ουσιαστικά, ετούτο το κουτί μοιάζει να μην υπάρχει. Κι ας πέφτει πάνω του η μισή Θεσσαλονίκη κάθε μέρα.
Μα ίσως δεν είναι τελικά τόσο παράλογο που εκπλήσσομαι. Πόσοι αλληλογραφούνε πια με γράμματα από χαρτί; Τώρα, που όλα γίνονται ηλεκτρονικά; Και τι καλό να ‘ναι στη σκέψη μας ο ταχυδρόμος, όταν το μόνο που μας φέρνει είναι λογαριασμοί και διαφημιστικά.
Πείτε με γραφική. Είμαι απ` αυτούς που ακόμα γράφουν γράμματα. Με μολυβάκι και χαρτάκι, εννοώ. Με φάκελο και γραμματόσημο και όλα τα παραδοσιακά. Κι ανατριχιάζω, συγκινούμαι, γοητεύομαι που σκέφτομαι ότι και τα δικά μου γράμματα, στην πόρτα μου τα φέρνει ένας άνθρωπος. Αν έμενα σ` αυτή τη γειτονιά, ίσως θα τα ‘φερνε αυτός ο ταχυδρόμος. Όχι κανένα απρόσωπο επίτευγμα τεχνολογικό.
Ευαίσθητα πράγματα τα γράμματα κι όσα μέσα τους κρύβουν. Μόνο σε άνθρωπο ταιριάζει να μεσολαβεί…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Συμφωνώ, συμφωνώ!
Κι εμένα μ' αρέσει να στέλνω γραμματάκια, καρτούλες, φωτογραφίες (έστω και εκτυπωμένες από ψηφιακή μηχανή σε άσπρες κόλλες) σε φίλους που είναι μακρυά. Να κόβω τα γραμματόσημα που μου έρχονται από άλλες χώρες για να τα δώσω σε αυτούς που κάνουν συλλογή. Μερικά πράματα δεν αντικαθίστανται, μόνο ανθίστανται!
Και έχεις προσέξει κάτι?
Τέτοιες μεγάλες δερμάτινες τσάντες έχουν μόνο οι ταχυδρόμοι και οι... ζωγράφοι!
Ενώ όλα όσα γράφουμε εδώ περνάνε από καλώδια, γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας και αποθήκευσης σε serves και τελικά απεικονίζονται σε μια οθόνη υγρών κρυστάλλων ή καθοδικού σωλήνα.
Εντυπωσιακή η αντίθεση.
Καλά τα λες αν και έχω να γράψω γράμμα 9 χρόνια, και δεν βλέπω να ξαναγράφω στο μέλλον....
Άτιμη τεχνολογία!
τελευταια φορα που εγραψα γραμμα ηταν οταν ημουν φανταρος! Δεν νομιζω να ξαναγινει συντομα εδω που τα λεμε :) Προσωπικα μια χαρα μου φαινονται και τα email. Ισως η ευκολια με την οποια τα γραφουμε και τα στελνουμε με το πατημα ενος κουμπιου τα εχει κανει να φαινονται "φτηνα" και ασημαντα. Ομως σε πολλους ανθρωπους η επικοινωνια μεσω email δινει την δυαντοτητα να μεταφερουν βαθια προσωπικες ιστοριες και συναισθηματα σε αλλους ανθρωπους που ενδιαφερονται γρηγροα και ευκολα. Η τεχνολογια μας βοηθα να εχουμε πιο αμεση επικοινωνια. Το περιεχομενο των κειμενων μας ειναι αλλο θεμα.
Έχει τη γλύκα του το γράμμα. Περιμένεις γεμάτη ανυπομονησία τις λέξεις στο χαρτί. Αν και προτιμώ την αμεσότητα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. :-)
Μπα!
Ό,τι και να μου πείτε, δεν με πείθετε. Με τίποτα δεν αλλάζω τα γράμματα. Τη σκέψη ότι αυτό το ίδιο χαρτί το είχε στα χέρια του πριν από μένα ο αποστολέας του. Έσκυβε πάνω του, το άγγιζε, έγραφε, ίσως και να χει κάτι απ` το άρωμά του. Χώρια ότι κουβαλάει τον γραφικό του χαρακτήρα που, ακόμα κι αν δεν αντικατοπτρίζει την προσωπικότητά του απόλυτα, δείχνει έστω κάτι απ` την ψυχική του κατάσταση ή τη διάθεσή του τη στιγμή που έγραφε. Είναι το πέρα από τις λέξεις. Αυτό που διαισθάνεσαι συνολικά έχοντας το γράμμα στα χέρια σου.
Για μένα αυτό είναι πολύ πιο προσωπικό και πιο άμεσο. Άλλο αμεσότητα άλλο ταχύτητα και ευκολία.
Άσε που το να διαβάζω και να πέφτει πάνω μου το φως του υπολογιστή, το σιχαίνομαι!
Α! Και τώρα μου θυμίσατε και ένα τραγούδι του Ρασούλη. Δεν το θυμάμαι ακριβώς, το στόρυ πάντως είναι ότι ένα ζευγάρι κάθεται νύχτα σ` ένα βουνό, κοιτάζει ψηλά ένα αστέρι και κάνει όνειρα, ευχές κλπ. Όταν χαράζει συνειδητοποιεί ότι αυτό που έβλεπε όλη νύχτα κι ένιωθε ρομαντικά ήταν το φως από κάποια κεραία!!!
Ε, το ίδιο είναι;
Προτιμώ τα ηλεκτρονικά κείμενα παρά τα γράμματα, αν και ακόμα γράφω πάρα πολύ στο χέρι. Δεν μπορώ τόση αναμονή.
Και γω είμαι του παλιού στυλ. Προτιμώ τα γράμματα αν και τα αραιώνω τελευταία γιατί δεν βρίσκω παραλήπτη με τις ίδιες επιθυμίες. Οπως και να χει πάντως τα ηλεκτρονικά μέσα εχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και κυρίως στον τρόπο επικοινωνίας μας.
Εγώ αναπολώ τα περιστέρια..που τπυς έδενες και κόκκινη κλωστη στο πόδι!
Me shmata kapnou apo kapou makria apostelw ena geia xara! (Den yparxei kai fovos na skontapseis panw tous!..)
An kai sxetika mou aresei h texnologia moy leipoun ta grammata. Nomizw oti xei arxisei na xalaei kai o grafikos mou xaraktiras giati den ton exaskw kai afto me stenaxwrei...
Polla filia!
Δηλ., η μέση οδός (από το μεϊλ κ το γράμμα) είναι... το φαξ???
Μμμμ...μπα!
Ούτε στο φαξ θα χω τον γραφικό σου χαρακτήρα και το γραμματόσημο.
Δημοσίευση σχολίου