Γύρισα σπίτι και η πρώτη μου αυθόρμητη κίνηση ήταν να βάλω την “Appassionata” του Beethoven.Λίγο επειδή βρίσκομαι ακόμη στο κλίμα της ταινίας, από το οποίο και δεν θέλω να βγω προς το παρόν, και λίγο επειδή θέλω πολύ αυτό το κομμάτι να συνοδεύει τη σκέψη μου και τη γραφή μου, καθώς θα ξεδιπλώνω τις εντυπώσεις μου επάνω στο χαρτί. (Μια και πάντα στο χαρτί γράφω πρώτα.)
Άργησα να τη δω, αλλά τελικά, πήγα. Ο λόγος για την ταινία «Οι Ζωές Των Άλλων». Δεν ξέρω ποια βδομάδα είναι αυτή που παίζεται, αλλά ακόμα η αίθουσα είναι γεμάτη! Καθημερινά και σε όλες τις προβολές. Εγώ πήγα στην προβολή των 18:00 πιστεύοντας πως θα ήταν πιο άνετα, αλλά ακόμη και τόσο νωρίς το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ» είχε γεμίσει! Όχι άδικα. Η ταινία το αξίζει και με το παραπάνω. Ως τώρα άκουγα διάφορα σχόλια γύρω απ` αυτήν, θετικά τα περισσότερα και κάποια (λίγα) που διέφεραν.
Ως προπαγάνδα, εμένα δε μου φάνηκε σε καμία περίπτωση. Δεν θεωρώ καν ότι το κυρίως θέμα της είναι το σύστημα της τότε Ανατολικής Γερμανίας ή η ΣΤΑΖΙ. Αυτό είναι απλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται όλα τα υπόλοιπα. Όλο το βάρος της ταινίας πέφτει στον Άνθρωπο. Έτσι τουλάχιστον ένιωσα εγώ. Στον Άνθρωπο με τις ευαισθησίες του, τις αδυναμίες του, τις αρχές του…
Δεν ξέρω…
Είναι πολλά αυτά που σκέφτομαι, πολλά σημεία της ταινίας που θα ‘θελα να επισημάνω, αλλά νομίζω πως είναι από τις περιπτώσεις που τα λόγια μάλλον θα την αποδυναμώσουν, τελικά. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να την δει.
Θα περιοριστώ λοιπόν απλά, στο να πω ότι είναι μια ταινία πλήρης, άριστη σε κάθε της παράμετρο: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ!), μουσική, όλα δίνουν ένα αποτέλεσμα γνήσια συγκινητικό, καθόλου επιτηδευμένο ή «εκβιαστικό» και απόλυτα ανθρώπινο.
Τόσο ανθρώπινο που μόνο με το «Λάθος» του Σαμαράκη μπορώ να το συγκρίνω.
Μόνο εκεί είχα νιώσει ακριβώς αυτή τη συγκίνηση…
6 σχόλια:
Μϊα εκπληκτικά όμορφη ταινία και αν και φίλοκομμουνιστής οφέιλω να ομολογήσω την αλήθεια της μυθοπλασίας. Σκηνοθετημένη υπέρ\οχα με πολύ καλές ερμηνείες σε μία οπτική τόσο ρεαλιστική.
εγώ θα ήθελα να πω απλά ένα μπράβο στους γερμανούς που έχουν καταφέρει στον τομέα του κινηματογράφου να δημιουργήσουν τη δική τους σχολή αναδεικνύοντας νέους και ταλαντούχους κινηματογραφιστές, παράγωντας πολιτισμό και νέες αισθητικές φόρμες και πρωτοστατώντας πια σε όλο τον κόσμο.
Και γω πήγα την Κυριακή. Νομίζω ότι όσοι την έχουμε δει έχουμε πια ένα μυστικό κώδικα. Παίζω χρόνια πιάνο και στην αντίστοιχη σκήνη δάκρυσα. Καθαρά ευρωπαικός κινηματογράφος. Επιτέλους. Οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τόσο ρευστά νοήματα.
Δεν ξέρω τώρα αν θα το δεις το σχόλιό μου(έχουν περάσει κάποιες μέρες από τη δημοσίευση του άρθρου σου)
Ήταν πραγματικά εκπληκτική ταινία,η καλύτερη μάλλον από τις 30 περίπου που είδα φέτος(πήρε και το Όσκαρ,αλλά αυτό δε μου λέει και πολλά,δεν του δίνω σημασία αυτού του θεσμού!)
Πάντως,εγώ πήγα την πρώτη εβδομάδα που την έβαλε το "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ"(τέλος Νοέμβρη ή αρχές Δεκέμβρη,δε θυμάμαι καλά) κι ακόμη δεν είχε γίνει ευρέως γνωστή!Σάββατο βράδυ και δεν είχε πολύ κόσμο!Γνωρίζω τί γινόταν μετά...
Καλά τα ΟΣΚΑΡ πια κανένας σινεφίλ δεν τα δίνει σημασία!
Ούτε που μπορώ να φανταστώ να μην έχει κόσμο η ταινία! Όσες φορές κι αν πέρασα γινότανε χαμός!
Πέρασαν μήνες βέβαια, αλλά εγώ τώρα σε βρήκα, ψάχνοντας για τις Λέσχες Ανάγνωσης...
Την είδα την ταινία, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Εκπληκτική!Νομίζω πως σωστά κάνεις τη σύγκριση με "το λάθος", λειτουργεί κάπως ανάλογα σε επίπεδο συναισθημάτων...
και συμφωνώ επίσης με "τον έρωτα που περνάει..." σε όλα όσα λέει για τον γερμανικό κινηματογράφο.
Δημοσίευση σχολίου