...2...

Πόσοι άνθρωποι χωρούν στο ίδιο κουστούμι;

Ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα, φουλ δραστηριοτήτων. Μία απ` αυτές και το "2"του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Πολύ χαίρομαι που καταφέραμε να το δούμε.

Σαν κοινωνικό σχόλιο, απόλυτα σωστό.
Ο σύγχρονος Έλληνας (και όχι μόνο) σε όλο του το μεγαλείο!
Ακέφαλος, τηλεορασοκέφαλος, ελεγχόμενος, κατευθυνόμενος, χαμένος.
Χάπια, φάρμακα, βοηθήματα, καφές, τσιγάρα, κουτιά, μπουκάλια, κατανάλωση. Ποδόσφαιρο, εκτόνωση στα γήπεδα, αυνανισμός και μόνο αυνανισμός. Πουθενά ο Έρωτας, πουθενά ο σύντροφος, πουθενά μια υγιής σχέση. Απόλυτη αποξένωση, ελεύθερος χρόνος μηδέν, συναναστροφές μηδέν. Μόνο τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Το ίδιο κουστούμι για όλους, το ίδιο παντελόνι για όλους, να χωρέσουν όλοι στα ίδια ντε και καλά.
Στο ΜΗ χρόνο, καθώς τρέχεις, ερωτεύεσαι πλαστικοποιημένες γυναίκες, Bibibo και Barbie, που σε κατακλύζουν για λίγο αυνανισμό ακόμη, για λίγες ονειρώξεις.
Λίγη εκτόνωση ακόμη στα σκυλάδικα, όπου γλεντάς τραγουδώντας την απουσία του έρωτα, την απουσία sex που σε «διαστρέφει».
Και βέβαια, τα γυμναστήρια, όπου ιδρώνεις κυνηγώντας το γραμμωμένο πρότυπο του sexy άντρα, το οποίο και πάλι δεν θα σε βγάλει απ` το ερωτικό σου αδιέξοδο.
Τα ΜΜΕ κυρίαρχα! Σε κυνηγούν παντού, έχουν αντικαταστήσει το μυαλό σου, πέφτεις μια στιγμή να κοιμηθείς και γίνονται εφιάλτης σου και σε ξυπνούν.
Και συνεχίζεις να τρέχεις!...Όλο τρέχεις!...ΜΟΝΟ τρέχεις!... Και το τραγικότερο; Δεν πας πουθενά! Τρέχεις ασταμάτητα κι όλο μένεις στα ίδια! Αδύνατον να ξεφύγεις. Αδύνατον ακόμη και να είσαι ΕΣΥ! Άλλα χέρια, άλλο σώμα, άλλα πόδια. Στο κρεβάτι του Προκρούστη. Σε κόβουν και σε ράβουν όπως θέλουνε, σε εξαντλούν, σ` εξαφανίζουν.
Τραγική μορφή ο Superman. Ήδη παράλυτος, σε λίγο νεκρός. Κανείς δεν θα σε σώσει…

Αυτά -κι άλλα πολλά κι ακόμη περισσότερα που ξέρω πως θα μου ‘ρχονται για καιρό, καθώς θα δουλεύουνε μες στο μυαλό μου- όσον αφορά στο «φιλολογικό» μέρος της παράστασης. Στα νοήματά του, στα μηνύματα, έτσι όπως τα κατάλαβα εγώ, τουλάχιστον.
Όμως εδώ μιλάμε για χοροθέατρο. Μια μορφή τέχνης, απ` όπου ουσιαστικά τα λόγια απουσιάζουν κι όλα πρέπει να δοθούν μες` απ` την κίνηση, με το σώμα, με την εικόνα, με τη μουσική. ΚΑΙ σ` αυτόν τον τομέα, ο Παπαϊωάννου και οι χορευτές του έγραψαν άριστα!
Πολύ φαντασμαγορικό (με την καλύτερη έννοια που μπορεί να του δοθεί) πολλά εφέ, όχι τεχνολογικά, αλλά βασισμένα απ` τη μια στα σώματα των χορευτών, στην πλαστικότητά τους, στα σχήματα που μπορούν να πάρουν κι από την άλλη, στην οπτική αντίληψη των θεατών. Στο πώς φαίνεται όλο αυτό στα μάτια τους.
Πάρα πολύ δουλεμένο, πάρα πολύ μελετημένο, αξιοποίησε νομίζω άριστα τόσο τις δυνατότητες των χορευτών και των σωμάτων τους, τη μουσική, το φωτισμό, το απόλυτα λιτό σκηνικό, όσο και το πώς όλ` αυτά γίνονται αντιληπτά απ` τις αισθήσεις των θεατών κι από την τοποθέτησή τους στον χώρο. Δημιούργησε κατά κάποιον τρόπο, ένα οπτικό παιχνίδι ανάμεσα σε χορευτές και θεατές, πολύ εντυπωσιακό και γοητευτικό. Πέρα από την χορογραφία και την αισθητική του πάνω στο χορό, ανέδειξε και την φαντασία και την εφευρετικότητά του.

23 χορευτές, και συμμέτοχοι-συνένοχοι, σ` αυτήν την παράσταση-καταγγελία και προειδοποίηση, με καθήλωσαν και με μάγεψαν. Χαίρομαι που τόσο καιρό μετά την πρεμιέρα του έργου, το ΠΑΛΛΑΣ εξακολουθεί να είναι κατάμεστο. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό όσα αντιλήφθηκα είναι σωστά ούτε και πόσα μου έχουν διαφύγει, ούτε και ειδήμονας είμαι του χορού, αλλά την παράσταση την θεωρώ εξαιρετική και σημαντική. Είναι από τα πιο δύσκολα μα και πιο όμορφα πράγματα που έχω παρακολουθήσει. Nιώθω λίγο καλύτερη μετά απ` αυτό. Κι αυτό νομίζω είναι που έχει σημασία.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που δούλεψαν γι` αυτό!

ΥΓ: Να που πρέπει να ξανακάνω πάσες: Σε mpizelw, Tertul και Dimi. Συμπληρώστε με, διορθώστε με ή οτιδήποτε άλλο…Ξέρετε εσείς.

ΥΓ2: Tertul, thanks για το δώρο...