Διαστάσεις

Πέρασα από το νερό στο χώμα σ` ένα απόκρημνο και σιωπηλό νησί…
Δρόμοι στενοί, στο πλάι γκρεμοί…
Ολόκληρες διαδρομές, σπειροειδείς
κι εγώ ισορροπιστής με ρόδες σε μια πορεία τρόμου…

Όταν όμως το πάτησα,
όταν το ίδιο χώμα αυτό τ` άγγιξα με τα πόδια,
ο φόβος κάτω από τα πέλματά μου, σκόνη!
Αδρεναλίνη, ναι. Μα ήτανε πρόκληση. Ένα παιχνίδι μυστηρίου.

Ήξερα ότι το νησί ήτανε γεμάτο
Αφουγκραζόμουν τις ανάσες των ανθρώπων,
άνοιγα μάτια διάπλατα για να τους δω∙
και πουθενά!
Άφαντοι αυτοί μα εγώ ασφαλής, πλημμυρισμένη απ` το σφυγμό τους.
Ακόμη κι οι γκρεμοί,
για να γκρεμίζουν το κακό κι εμένα να με προστατεύουν…
…Ανέμελη γυρνούσα εδώ κι εκεί
κι ανέβαινα ως την κορυφή
να δω τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση:

ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΑ…ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΑ…
Τόσο μικρά όσο στ` αλήθεια είναι!

Σπίτια, αυτοκίνητα, ο κόσμος όλος, ένα τίποτα!
Μόνο οξυγόνο!... Μόνο γιασεμί!...
…Κι αυτός ο αέρας…
Περίεργος. Καυτός και δυνατός.
Ξάφνου σηκώνεται, τα παίρνει όλα παραμάζωμα.
Γκρέμισε τις καρέκλες στην πλατεία,
έχει τρελάνει τις μπουγάδες στα σκοινιά,
χορεύει τη σημαία στο δημαρχείο,
σηκώνει τις φουστίτσες, μπερδεύει τα μαλλιά.
Μπλέκει τα βήματα κι όλοι παραπατούν σα μεθυσμένοι.
Από το Κάστρο, εδώ ψηλά, αν λίγο αφαιρεθώ,
μπορεί κι εμένα να γκρεμίσει…

Μα κοίτα που με κάνει και γελάω!
Χωρίς να θέλω εγώ.
Απλά, γελώ.
Στριφογυρίζω γύρω από τον εαυτό μου
σ` ένα τρελό, χαζοχαρούμενο μεθύσι.
Απλώνω χέρια, τον αφήνω να μου ρίχνεται…
Και συνεχίζω να γελώ…
- πώς να τον αγκαλιάσεις τον αέρα; -

Ζωηρό παιδί, χαρούμενο, που ‘χει ανάψει απ` το παιχνίδι
και μες στην υπερέντασή του, μες στην έξαψη,
κάνει τα πάντα για να το προσέξουν.

Όλους τους τρέλανε! Όλους!
Τους έχει κάνει να μιλούν μόνο γι` αυτόν.

Τον καλοδέχονται.
Κι ας δίχασε ακόμη και τους ντόπιους.
Κάποιοι λένε «μελτέμι». Άλλοι «βοριάς»…
Οι συζητήσεις δίνουνε και παίρνουν…

Λόγια του αέρα…
Μα τι ευτυχία αν πάντα οι άνθρωποι
«αερολογούσαν» έτσι!