ΞΙΠΟΛΗΤΗ...

Βγάζω τα παπούτσια που με πηγαίνουνε στον κόσμο.
Σ` έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζω
Που δεν θέλω να πιστεύω
Που μόνο μοχθηρά κοιτά και με τρομάζει
Που τα παπούτσια αποκαλεί «πολιτισμό»
και τα γυμνά τα πόδια μου «αλητεία».
Τα βγάζω τα παπούτσια!
Να με αποξενώσουν προσπαθούν από τη Φύση.
Τα πετώ, να μπω στον κόσμο που χωράω
Εκεί, που αυτά είναι περιττά.
Είν` ένα χώμα καθαρό
Μόνο ξιπόλητη μπορώ να το πατήσω.
Ξιπόλητη γυρίζω τα δωμάτια, χορεύω.
Πατώ πάνω στις νότες ν` απογειωθώ.
Ξιπόλητη μ` αντέχουνε!
Μπορούν κι ανάλαφρα το σώμα μου σηκώνουν.
Έτσι μονάχα δεν τις γδέρνω
και δεν παραφωνώ.

Με τα πόδια γυμνά,
είμαι πάλι παιδί.
Με την αφή τους αναγνωρίζω τα εδάφη.
Πατώ στην άμμο και στην άσφαλτο.
Μαθαίνω απ` την αρχή τον κόσμο.
Έτσι, ξιπόλητη,
βαδίζω την Αλήθεια.
Ό,τι η Γη δονεί και θέλει να μιλήσει.
Τα πέλματά μου, εκτεθειμένα πάνω Της, γυμνά,
απορροφούν τους κραδασμούς και τον αναβρασμό Της.
Τρέφονται από το χώμα Της κι απ` το νερό
Και γίνεται το σώμα μου προέκταση της Φύσης…

Γυμνόποδη… Ξιπόλητη…
Γίνομαι Αληθινή!...
…Ξαναγεννιέμαι!