Έρχεσαι εδώ με σιγουριά αλαζονική.
Λες: «η σιωπή είναι χρυσός».
Κι εγώ δεν απαντώ. Χαμογελάω. Και ξέρω.
Είναι γιατί ποτέ δεν φυλακίστηκες μες στο βασίλειό της.
Ποτέ δεν ένιωσες να μην μπορείς ν` αρθρώσεις λέξη.
Να θέλεις
και να μην μπορείς.
Να έχεις γύρω σου παρέες να μιλούν
κι εσύ να τους κοιτάς σα να ΄ταν ψάρια μες στη γυάλα.
Κανένας ήχος τους σ` εσένα να μην φτάνει.
Να θες κι εσύ κάτι να πεις, να τους μιλήσεις
κι όμως το στόμα σου να μην μπορεί ν` ανοίξει.
Τα δυο σου χείλη να κρατούν πεισματικά την ένωσή τους.
Και μόνο να χαμογελάς ευγενικά σ` όλους αυτούς
που υποθέτεις πως σ` εσένα απευθύνονται μιλώντας.
Έτσι να υποφέρεις την ημέρα να περάσει…
Να βασανίζεσαι που ούτε τον ήχο της φωνής σου
δεν κατάφερες ν` ακούσεις…
…Τι μοναξιά!... Μπορείς να τη συλλάβεις;
Απέραντη!
Ούτε η έρημος δεν κρύβει τόση μοναξιά!
Ούτε ο πάγος!
Μόνο η Σιωπή!
Αυτή, που λες «χρυσή»,
Κι όμως δεν έχει ύλη.
Δεν έχει σώμα…μια μορφή…
μία εικόνα να σου δώσει να κοιτάζεις…
Δεν μπορείς να την δεις
Δεν αγγίζεται
Μόνο σ` αφήνει!
Τελείως μόνο!
Κι όταν ο ύπνος πλησιάζει…
…Στο βασίλειο της Σιωπής…
Τόση σιωπή!
Τόση σιωπή!
Να κοιμηθώ!
Να μην ακούω!
Κανένας δεν φωνάζει δυνατότερα απ` αυτήν!
Τόσο, που να σφαδάζουνε τ` αφτιά από τον πόνο.
Σε κατατρώει μέσα σου.
Σε σκάβει.
Μα όποιος δεν φυλακίστηκε σ` αυτήν, δεν θα το μάθει.
-Γι` αυτό δεν απαντώ.-
Κανείς!
Την ένταση!
Την έκταση!
Το βάθος!...
Λες: «η σιωπή είναι χρυσός».
Κι εγώ δεν απαντώ. Χαμογελάω. Και ξέρω.
Είναι γιατί ποτέ δεν φυλακίστηκες μες στο βασίλειό της.
Ποτέ δεν ένιωσες να μην μπορείς ν` αρθρώσεις λέξη.
Να θέλεις
και να μην μπορείς.
Να έχεις γύρω σου παρέες να μιλούν
κι εσύ να τους κοιτάς σα να ΄ταν ψάρια μες στη γυάλα.
Κανένας ήχος τους σ` εσένα να μην φτάνει.
Να θες κι εσύ κάτι να πεις, να τους μιλήσεις
κι όμως το στόμα σου να μην μπορεί ν` ανοίξει.
Τα δυο σου χείλη να κρατούν πεισματικά την ένωσή τους.
Και μόνο να χαμογελάς ευγενικά σ` όλους αυτούς
που υποθέτεις πως σ` εσένα απευθύνονται μιλώντας.
Έτσι να υποφέρεις την ημέρα να περάσει…
Να βασανίζεσαι που ούτε τον ήχο της φωνής σου
δεν κατάφερες ν` ακούσεις…
…Τι μοναξιά!... Μπορείς να τη συλλάβεις;
Απέραντη!
Ούτε η έρημος δεν κρύβει τόση μοναξιά!
Ούτε ο πάγος!
Μόνο η Σιωπή!
Αυτή, που λες «χρυσή»,
Κι όμως δεν έχει ύλη.
Δεν έχει σώμα…μια μορφή…
μία εικόνα να σου δώσει να κοιτάζεις…
Δεν μπορείς να την δεις
Δεν αγγίζεται
Μόνο σ` αφήνει!
Τελείως μόνο!
Κι όταν ο ύπνος πλησιάζει…
…Στο βασίλειο της Σιωπής…
Τόση σιωπή!
Τόση σιωπή!
Να κοιμηθώ!
Να μην ακούω!
Κανένας δεν φωνάζει δυνατότερα απ` αυτήν!
Τόσο, που να σφαδάζουνε τ` αφτιά από τον πόνο.
Σε κατατρώει μέσα σου.
Σε σκάβει.
Μα όποιος δεν φυλακίστηκε σ` αυτήν, δεν θα το μάθει.
-Γι` αυτό δεν απαντώ.-
Κανείς!
Την ένταση!
Την έκταση!
Το βάθος!...
6 σχόλια:
Σκέψου ότι όταν φύγουμε από τη ζωή θα ζούμε μέσα στη σιωπή και το σκοτάδι. Μια αιωνιότητα (καλά λέμε τώρα, θα έρθει και η ανάσταση σε λίγα χρόνια) θα είμαστε στη σιωπή.
Ωστόσο, τη χρειαζόμαστε κάπου-κάπου για να δημιουργούμε ωραία κείμενα στο δίκτυο, για να ποιούμε post.
εχεις δικιο, ο ηχος της σιωπης ειναι εκκωφαντικος! ο ηχος της μοναξιας σου και της απεραντης ματαιοτητας των πραγματων μπορει να σε τρελανει...
Χάθηκε το μέτρο; Ούτε σιωπή ούτε ατέλειωτος ηχητικός βομβαρδισμός... Κάπου εκεί η ισορροπία.
Η σιωπή είναι χρυσός και κάτι παραπάνω, είναι πολύτιμη και αναγκαία όταν συμβαίνει από επιλογή και όταν ταυτόχρονα μπορεί κάποιος ν’ ακούει. Η σιωπή με την ακοή πάνε μαζί. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Και μάθηση. Μόνο όταν σωπάσεις - συνειδητά - και μπορέσεις ν’ ακούσεις τους άλλους, τον κόσμο, τη φύση, και - κυρίως - τον εαυτό σου, μαθαίνεις πραγματικά. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς και να παρατηρήσεις. Ήρεμα, αβίαστα, χωρίς άσκοπες και άστοχες παρεμβολές.
Η εξαναγκαστική σιωπή, έτσι όπως εσύ την περιγράφεις είναι βασανιστική και χωρίς νόημα. Φυλακίζεσαι μέσα της χωρίς να το θέλεις και μόνο πόνο σου προκαλεί. Δεν είχα τέτοια εμπειρία αλλά σε πιστεύω.
Όμως η σιωπή η άλλη, η δημιουργική, έχει το λόγο της. Στη μουσική λέγεται παύση. Όμως δεν είναι μια παύση στον κόσμο των ήχων. Είναι και η ίδια ήχος. Κι όταν η χρήση της γίνεται συνειδητά και εκούσια τότε έχει τόση δύναμη όση δε μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτού του είδους τη σιωπή την έχω βιώσει. Και μόνο τότε κατάλαβα και έμαθα. Μόνο με αυτή τη «χρυσή» σιωπή μπήκα σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι μοναχικός αλλά όχι έρημος.
Ακριβώς. Έχουμε πολλά χρόνια να ζήσουμε στη σιωπή. Προς το παρόν, ας μείνει μακριά μας.
par1sakte, γι` ακόμη μια φορά, νομίζω μ` έπιασες ακριβώς;-)
Μμμ...Μάλλον έχεις δίκιο. Αυτό το μέτρο ωστόσο, εμένα συνεχώς μου ξεγλιστράει, γμτ! Hello!
Εσύ, ως μουσικός, δίνεις στη σιωπή άλλη διάσταση και δεν μπορώ να διαφωνήσω. Κατά έναν μυστήριο τρόπο όμως, εγώ ακόμη κι αυτήν τη δημιουργική, προσωπική σιωπή μου, καταφέρνω να την βρω μόνο υπό κάποιον ήχο. Συγκεντρώνομαι καλύτερα όταν υπάρχει κάτι ν` ακούγεται. Οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονται πραγματικά, μόνο όταν γυρνάω μες στον κόσμο. Στην απόλυτη ησυχία νομίζω ότι το κεφάλι μου είναι γεμάτο με βαμβάκι. Δεν κινείται τίποτα! Άσε που τρομάζω κιόλας!
(Δεν θυμάσαι που σου είπα ότι για να κοιμηθώ βάζω ένα cd να παίζει, με παίρνει ο ύπνος και μόλις το cd τελειώσει, ξυπνάω! Από δω κι εμπρός, το ριπήτ!)
Τι να πω;
Θενξ σε όλους!
oreo keimeno!
Δημοσίευση σχολίου